Ένας, ακόμα, χαμένος χρόνος για την ανάταξη της χώρας, την έξοδο της οικονομίας από την κωματώδη κατάσταση, στην οποία παραμένει για έβδομο χρόνο, τον εκσυγχρονισμό του εκπαιδευτικού μας συστήματος, την αναδόμηση της Δημόσιας Διοίκησης -στη βάση της αξιοκρατίας και της αποδοτικότερης λειτουργίας- την ταχύτερη και καλύτερη απονομή της Δικαιοσύνης και την ενίσχυση του κράτους Δικαίου, την αποκατάσταση της νομιμότητας και της ομαλής λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών.

Στον τομέα της οικονομίας συνεχίστηκε η ύφεση, η νέκρα της Αγοράς, η φυγή και τα λουκέτα των επιχειρήσεων. Κανένα σχέδιο για την ανάκαμψη της οικονομίας. Καμιά προσπάθεια για την προσαρμογή του παραγωγικού μας μοντέλου στις απαιτήσεις της παγκόσμιας Αγοράς.

Αντί για την εφαρμογή μέτρων για την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, η ιδεοληπτική εχθρότητα απέναντι στην επιχειρηματικότητα και η ολοένα και πιο επαχθέστερη φορολογία της.

Καμιά πρωτοβουλία και καμιά προσπάθεια για την προσέλκυση νέων επενδύσεων, αλλά και για το ξεβάλτωμα αυτών των επενδύσεων που έφεραν οι προκάτοχοί τους και τις οποίες υπέγραψαν -τελικά- και οι κυβερνώντες του ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ.

Και το τραπεζικό σύστημα μια… συστηματική κοροϊδία! Ανακεφαλαιοποιήθηκαν οι συστημικές τράπεζες και με τα δανεικά, που ξεπληρώνει ο Έλληνας φορολογούμενος, για να χρηματοδοτήσουν -εννοείται- την «ανάπτυξη της οικονομίας», αλλά και να διευκολύνουν τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά που έχουν περιέλθει σε δεινή οικονομική θέση· και το μόνο που ενδιαφέρει τις «ελληνικές»(;) τράπεζες είναι το πώς θα διαφυλάξουν ό, τι υπάρχει στο «πουγκί» τους και πώς -σαν τα «κοράκια»- θα κατασπαράξουν ό,τι έχει απομείνει ζωντανό από τις σάρκες των δύστυχων δανειοληπτών τους.

Στον τομέα της Εθνικής Παιδείας, ντροπή και καταισχύνη για την «Αριστερά» και απέραντη θλίψη και οργή για όλους όσοι ανέμεναν μια πραγματικά προοδευτική εκπαιδευτική πολιτική, την «περισσότερη και καλύτερη παιδεία» που επαγγελλόταν, διαχρονικά, η Αριστερά.

Αντί γι’ αυτή την πολιτική, το ξήλωμα των προοδευτικών μέτρων, τα οποία είχαν θεσμοθετήσει οι προκάτοχοί τους, το πισωγύρισμα σε καταστάσεις, όπου κυριαρχεί η κομματική και συντεχνιακή αντίληψη, η αναξιοκρατία και η ασυδοσία, η πολιτική της «ήσσονος» προσπάθειας και η περιφρόνηση της «Αριστείας», η υποβάθμιση των σπουδών και ο υποβιβασμός των ελληνικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων στις τελευταίες θέσεις της διεθνούς κατάταξης.

Όσον αφορά τη Δημόσια Διοίκηση, φαίνεται στην πράξη ότι αυτή υπάρχει, όχι για την εξυπηρέτηση των πολιτών και την υλοποίηση των νομοθετούμενων πολιτικών, αλλά, μάλλον, για το βόλεμα των δημοσίων υπαλλήλων και την εξυπηρέτηση των κομματαρχών, που χρησιμοποιούν τη Δημόσια Διοίκηση ως κομματικό φέουδο για το διορισμό των προσωπικών και κομματικών φίλων τους. Έτσι κατάντησε η Δημόσια Διοίκηση να αποτελεί τροχοπέδη σε κάθε εκσυγχρονιστική προσπάθεια και να επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό δυσανάλογα προς την απόδοση και τη χρησιμότητα των υπηρεσιών της.

Στη Δικαιοσύνη τα πράγματα είναι εξίσου απογοητευτικά: εκτός από «τυφλή» η Δικαιοσύνη αποδείχτηκε και… « κουτσή» (ως προς την ταχύτητα εκδίκασης των εκκρεμών υποθέσεων). Και το πιο σοβαρό: την έχει προσβάλει -κι αυτήν- ο ιός του διχασμού. Παρ’ όλα αυτά, ο αδύναμος και αδικούμενος πολίτης, μην έχοντας άλλο «αποκούμπι», δεν έπαψε να προσφεύγει στην «ανεξάρτητη» κρίση της και να προσβλέπει στη δικαίωσή του.

Τα κοινοβουλευτικά μας ήθη παρουσίασαν ακόμα μεγαλύτερη κατάπτωση. Και όσον αφορά στη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών, πολλαπλασιάστηκαν επικινδύνως οι παρεκκλίσεις. Το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης παραπέμπει, πολλές φορές, σε τριτοκοσμική παρά σε ευρωπαϊκή χώρα, ενώ πολλές νομοθετικές πράξεις της κυβέρνησης, ως προς το περιεχόμενό τους και τον τρόπο επιψήφισής τους, κινούνται στα όρια της συνταγματικής τάξης και προσβάλλουν το κύρος της νομοθετικής διαδικασίας.

Και επειδή αυτό το πολιτικό προσωπικό παραδειγματίζει και… εμπνέει την κοινωνία μας (πολλοί από τους σημερινούς «Αντιπροσώπους του Έθνους» ηρωοποιήθηκαν ως πρωταγωνιστές στις οχλοκρατικές εκδηλώσεις των πλατειών στην περίοδο 2010-2014), η ανομία βασιλεύει και η αναρχία λοιδορεί και αμφισβητεί ανοιχτά, πλέον, το παραπαίον κράτος, το οποίον, εννοείται πως …κυβερνάται από την αριστερο/δεξιά κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ.

Ένας ακόμα χρόνος που θα καταγραφεί ως μία «μαύρη τρύπα» στη μεταδικτατορική περίοδο της ιστορίας μας. Μια περίοδος που εκτός των αρνητικών επιπτώσεων που είχε στην οικονομία και στο υλικό επίπεδο της ζωής των Ελλήνων, έχει καταρρακώσει την όποια ηθική υπόσταση διέσωζε η πολιτική μας ζωή και έχει προκαλέσει μια γενικευμένη πλέον αμφισβήτηση αναφορικά με την αποτελεσματικότητα των δημοκρατικών θεσμών και την πολιτική λειτουργία γενικότερα. Και αυτό αποτελεί την πιο επικίνδυνη κληρονομιά που θα μας αφήσει η «πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση», όποτε κι αν κλείσει η «αριστερή παρένθεση».

«Αριστεροί» και λιγότερο «αριστεροί» ή και καθόλου «αριστεροί» ας ευχηθούμε μια καλύτερη τύχη για την πατρίδα μας στο νέο χρόνο που έρχεται.