Πρέπει, επιτέλους, να παραδεχτούμε τις πικρές αλήθειες:

1. Ότι από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους «ζούμε με δανεικά», ότι ως λαός και ως πολιτικές ηγεσίες, τις οποίες εκλέγουμε, δεν καταφέραμε να παράγουμε όσα χρειαζόμαστε για να ζούμε ή, αλλιώς, να ξοδεύουμε τόσα όσα είναι τα πραγματικά μας έσοδα, με αποτέλεσμα να είμαστε- διαχρονικά- ένα κράτος υπερχρεωμένο, που, κάθε τόσο βρίσκεται στα πρόθυρα της πτώχευσης-χρεοκοπίας.

Διαθέτουμε ένα από τα καλύτερα «οικόπεδα» διεθνώς, μια χώρα με εξαιρετικά φυσικά και πολιτισμικά πλεονεκτήματα, τα οποία, όμως, με δική μας ευθύνη, δεν μπορέσαμε, μέχρι τώρα, να αξιοποιήσουμε.

2. Όσες φορές είχαμε την «καλή τύχη» ή μας ευνόησε η συγκυρία να κυβερνηθούμε από άξιους πολιτικούς ηγέτες ή να βρεθούμε από την «καλή πλευρά» της Ιστορίας, παρασυρθήκαμε από τις σειρήνες της δημαγωγίας και του λαϊκισμού και ως «τρελές αγελάδες» «κλωτσήσαμε την καρδάρα και χύσαμε το γάλα»!

3. Και τι κάνουμε όταν έρθουν «χρόνια δίσεκτα και μήνες οργισμένοι»; Όταν η χώρα βρεθεί υπό ξένην απειλή ή υπό ξένην κατοχή ή όταν αντιμετωπίζει βαριά οικονομική κρίση;

Ακόμα και σ’ αυτές τις περιπτώσεις αντί να συνενώσουμε τις εθνικές μας δυνάμεις και τις προσπάθειές μας σε επίπεδο πολιτικό και κοινωνικό, μονοπωλούμε παραταξιακά τον πατριωτισμό και την αγωνιστική «γενναιότητα», διαιρούμε το λαό με διχαστικά συνθήματα και πολιτικές που αποδυναμώνουν την εθνική προσπάθεια και επισωρεύουν περισσότερα δεινά για το λαό μας [μοναδική εξαίρεση η ενότητα που επέδειξε ο ελληνικός λαός κατά την επίθεση της φασιστικής Ιταλίας το 1940 και η πραγματοποίηση του Αλβανικού έπους που αμαυρώθηκε στη συνέχεια με τις εμφύλιες διαμάχες που έλαβαν χώρα και κατά τη διάρκεια της Αντίστασης κατά των στρατευμάτων Κατοχής, οι οποίες διαμάχες, στη συνέχεια, κορυφώθηκαν με τη μορφή εμφυλίου πολέμου, μετά τη λήξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου (1944-49), τη στιγμή που ο Ελληνισμός ενωμένος έπρεπε να παρακάθεται στην τράπεζα των νικητών του πολέμου και να διεκδικεί, ως ανταμοιβή των θυσιών του, την ικανοποίηση των εθνικών διεκδικήσεών του].

Από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους δεν κατορθώσαμε να συνεννοηθούμε για το σημαντικό θέμα της εθνικής παιδείας μας και να χαράξουμε μια ενιαία, εθνική γραμμή, τόσο όσον αφορά τους σκοπούς, όσο και όσον αφορά το περιεχόμενο του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Οι λεγόμενες μεταρρυθμίσεις αναιρούνται από «αντιμεταρρυθμίσεις», με αποτέλεσμα, μέσα από ένα ατελείωτο «γαϊτανάκι» του «ράβε, ξήλωνε» και, εξαιτίας μιας συνεχιζόμενης, εις το διηνεκές, διελκυστίνδας μεταξύ των δήθεν ή των πραγματικών προοδευτικών και συντηρητικών πολιτικών και πνευματικών δυνάμεων, να διαιωνίζεται η βαριά αναπηρία της εκπαίδευσης της νεολαίας μας και γενικότερα, της παιδείας του ελληνικού λαού.

Και αυτή η έλλειψη ενός σύγχρονου εκπαιδευτικού συστήματος, ικανού να παρέχει ουσιαστική γνώση και ολόπλευρη καλλιέργεια, είναι που επηρεάζει αρνητικά όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής. Αυτή η έλλειψη βρίσκεται στο βάθος της πολιτικής μας ανεπάρκειας και της καχεξίας της εθνικής μας οικονομίας. Είναι αυτή που συντηρεί τη νοοτροπία, που χαρακτηρίζει μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού, την ασθενική κριτική ικανότητά του απέναντι στη δημαγωγία, καθώς και την ευπιστία με την οποίαν υιοθετεί εξωπραγματικές υποσχέσεις και συνωμοσιολογικά σενάρια, τον πρωτόγονο ατομισμό του, την αδιαφορία και ακόμα την ασέβεια και την εχθρότητα απέναντι στη δημόσια περιουσία και το δημόσιο συμφέρον, τη χαλαρή συνείδηση της κοινωνικής ευθύνης και την καταχρηστική άσκηση κάθε μορφής εξουσίας, την αδυναμία της συλλογικής προσπάθειας, τον επίπλαστο και «ρητορικό» πατριωτισμό.

Υ.Γ. Αν ο σημερινός υπουργός Παιδείας, επισημαίνοντας την ανεπαρκή έως μηδαμινή γνώση που παρέχεται στη σχολική Ιστορία, σχετικά με τον εμφύλιο της περιόδου 1944-49, σκοπεύει να προσθέσει -με άκρα αμεροληψία και αντικειμενικότητα- σχετική ιστορική ύλη στα εγχειρίδια της σχολικής Ιστορίας, προκειμένου να καταδείξει το μέγεθος της καταστροφής που προκάλεσαν οι «ανεγκέφαλοι» των δυο ακραίων παρατάξεων στην καθημαγμένη από την Κατοχή χώρα μας, τότε μπορεί να συμβάλει στο φρονηματισμό της νέας γενιάς· εάν, όμως, επιδιώκει να επιβάλει ή να υποβάλει την «αριστερή» θεώρηση της Ιστορίας του εμφυλίου στα σχολεία, αυτό που θα καταφέρει θα είναι να παραδώσει και τους μαθητές βορά στις ύαινες του διχασμού.