Πρέπει, κάποτε, να απαλλαγούμε ως λαός από τις αυταπάτες και την μυθομανία μας, να αντικρύσουμε κατάματα τις ιστορικές αλήθειες και να αναγνωρίσουμε την πραγματικότητα στην οποία ζούμε, χωρίς τους παραμορφωτικούς φακούς των μυθευμάτων, της επιλεκτικής γνώσης των ιστορικών γεγονότων, των συνωμοσιολογικών πίστεων και των ιδεοληψιών μας.

Βαυκαλιζόμαστε ως Νεοέλληνες με την ιδέα πως είμαστε ο εκλεκτός επί της γης λαός, προς τον οποίον όλοι οι άλλοι λαοί οφείλουν αιώνια ευγνωμοσύνη, διότι οι πρόγονοί μας, τους έδωσαν «τα φώτα του πολιτισμού». Και είναι, βέβαια, αλήθεια ότι οι αρχαίοι Έλληνες, που ζούσαν πριν από τρεις χιλιάδες χρόνια στον ίδιο τόπο και οι οποίοι μιλούσαν την ίδια γλώσσα με εμάς, δημιούργησαν έναν από τους μεγάλους πολιτισμούς του κόσμου, από τον οποίον επηρεάστηκε -στα χρόνια του Μεγάλου Αλεξάνδρου και της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας -ολόκληρος ο τότε γνωστός κόσμος, αλλά, επίσης, είναι αλήθεια ότι οι πρόγονοί μας δεν ήταν οι μόνοι που ανέπτυξαν μεγάλο πολιτισμό. Υπήρξαν και πριν από τους αρχαίους Έλληνες και μετά απ’ αυτούς πολλοί λαοί που ανέπτυξαν σημαντικούς πολιτισμούς, με τους οποίους «μπολιάστηκε» ο παγκόσμιος πολιτισμός.

Αλλά ακόμα κι αν δεχτούμε πως ο πλέον υπέροχος πολιτισμός υπήρξε ο αρχαίος ελληνικός, γιατί η σημερινή ανθρωπότητα πρέπει να χρωστά στους μετά από 2.500 χρόνια ομόγλωσσους απογόνους τους, αιώνια ευγνωμοσύνη; Η δόξα και η τιμή ανήκει σε αυτούς που τον δημιούργησαν και όχι σε αυτούς που εμφανίστηκαν μετά από 2.000 χρόνια, ομιλούντες, βεβαίως, την μετεξελιγμένη αρχαία ελληνική γλώσσα και διατηρούντες την συνείδηση της αρχαίας καταγωγής τους, αλλά θλιβερά υπολειπόμενοι ως προς το πολιτιστικό επίπεδο, όχι μόνον σε σχέση με τους αρχαίους Έλληνες αλλά και προς τους συγχρόνους τους ανεπτυγμένους ευρωπαϊκούς λαούς (ως γνωστόν, καθ’ όλην τη διάρκεια της χιλιόχρονης, πολυεθνικής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, το όνομα Έλλην είχε χάσει την εθνική του σημασία και χρησιμοποιούνταν, μόνον, για να δηλώνει τον μη χριστιανό, τον πιστό στην ειδωλολατρική θρησκεία.

Η εθνική ονομασία του κατοίκου - υπηκόου της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ήταν Ρωμαίος, από την οποία προέκυψε η λαϊκή ονομασία Ρωμιός. Και μόνο κατά τα τελευταία χρόνια, στην Παλαιολόγεια περίοδο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ανασύρεται, για πρώτη φορά, από τη λήθη το όνομα Έλλην (από τον νεοπλατωνικό φιλόσοφο Γεώργιο Γεμιστό ή Πλήθωνα), για να υποδηλώσει -με την εθνική του σημασία- τον κάτοικο των τελευταίων αδούλωτων, ακόμα, εδαφών, που είχαν περιοριστεί στην Πελοπόννησο και την Κωνσταντινούπολη.

Αποδίδουμε την υστέρησή μας σε σχέση με τους άλλους ανεπτυγμένους λαούς, αλλά και κάθε ήττα μας και εθνική συμφορά στην συνωμοτική και ανθελληνική επενέργεια εξωτερικών παραγόντων και δυνάμεων. Υποβαθμίζοντας, κάθε φορά, τις δικές μας ευθύνες ή και αθωώνοντας εντελώς τους εαυτούς μας από σφάλματα και αδυναμίες, που έπαιξαν τον καθοριστικό ρόλο για την αρνητική έκβαση των εθνικών μας θεμάτων, δεν διδασκόμαστε από τα παθήματά μας, με αποτέλεσμα να επαναλαμβάνουμε στο διηνεκές τα ίδια λάθη και να υφιστάμεθα τα ίδια αρνητικά αποτελέσματα.

Αντί να διδάσκουμε την αποφυγή των ιστορικών λαθών και την υπέρβαση των εθνικών μας αδυναμιών, εξωραΐζουμε και εξιδανικεύουμε ιστορικές περιόδους που στιγματίστηκαν από αποφάσεις και πράξεις ολέθριες και αποσιωπούμε ιστορικές αλήθειες, πιστεύοντας πως έτσι καλλιεργούμε το πατριωτικό φρόνημα.

Υπερηφανευόμαστε για τα ηρωικά κατορθώματα των προγόνων μας, κατά την αρχαία και τη νεότερη εποχή, και αποφεύγουμε να ενδιατρίψουμε στα αρνητικά «κατορθώματα», τα οποία στιγματίζουν και αμαυρώνουν τις ένδοξες περιόδους, όπως είναι οι εμφύλιες διαμάχες, οι οποίες ιστορικά έχουν πολλές φορές ακυρώσει όσα με μεγάλες θυσίες κατακτήθηκαν και έχουν προκαλέσει εθνικές συμφορές.

Θέλουμε να πιστεύουμε ότι η ίδρυση του πρώτου ανεξάρτητου ελληνικού κράτους ήταν -αποκλειστικά- αποτέλεσμα του ηρωικού αγώνα και της θυσίας των αγωνιστών του 1821 και αγνοούμε -και όσοι γνωρίζουμε, το αποσιωπούμε- ότι χωρίς την επέμβαση των τριών μεγάλων δυνάμεων, Αγγλίας, Γαλλίας, Ρωσίας, οι οποίες παρενέβησαν -όταν ήδη η Επανάσταση έπνεε τα λοίσθια- και κατεναυμάχησαν τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο στο Ναυαρίνο, πιθανώς να είμαστε, για πολλά ακόμα χρόνια, επαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας!

Οι εμφύλιες διαμάχες που ακολούθησαν τις νίκες των πρώτων ετών της Επανάστασης (έφτασαν μέχρι του σημείου να κλείσουν στη φυλακή το Θ. Κολοκοτρώνη), αποδυνάμωσαν τις ελληνικές δυνάμεις σε τέτοιο βαθμό, ώστε ο τουρκοαιγυπτιακός στρατός και στόλος να καταπνίξει σε στεριά και θάλασσα την επανάσταση, η οποία την παραμονή της ναυμαχίας του Ναυαρίνου, είχε περιοριστεί σε κάποια μεμονωμένα σημεία της Πελοποννήσου και σε μερικά νησιά.

Και αποτελεί, αρχαιόθεν, «εθνική κατάρα»: μετά από εθνικές νίκες που κερδήθηκαν, χάρη στις αιματηρές θυσίες του λαού, ακολουθεί -συνήθως- ο εμφύλιος σπαραγμός, με αποτέλεσμα από την πλευρά των νικητών να ξεπέφτουμε στην πλευρά των ηττημένων (αυτό συνέβη το 1823-25, το 1914-18, το1920-22, το 1946-49).

*Το Β΄ μέρος του άρθρου, θα δημοσιευτεί τη μεθεπόμενη Τετάρτη.