Συνομιλώ και συμπάσχω με τους νέους ανθρώπους. Αισθάνονται σαν οι απόκληροι της Ιστορίας. Σαν καταδικασμένοι ισοβίτες από μια άδικη μοίρα. Σαν τα αποπαίδια της Πολιτείας. Είναι η ανεργία, είναι τα πεθαμένα όνειρα, η ντροπή της συνεχιζόμενης συντήρησής τους από τον πενιχρό γονικό προϋπολογισμό, η γελοιοποίηση των πολιτικών τους «πιστεύω», η αντάρα που πλακώνει το νου και την ψυχή τους και μηδενίζει την ορατότητα για το μελλοντικό τους δρόμο. Είναι ο σκοτεινός τοίχος των «Μνημονίων», που υψώθηκε ανάμεσα στο χθες και το σήμερα και έκλεισε έξω κάθε ελπίδα και κάθε δημιουργική διάθεση.

Θύματα πολλαπλής εκμετάλλευσης, πολιτικής και εργασιακής. Κάποιοι -στη «Μαύρη Αγορά» της πολιτικής- εκμεταλλεύτηκαν τον ιδεαλισμό και την απειρία της νεολαίας και τους εγκλώβισαν στις εξωπραγματικές και αδιέξοδες πολιτικές τους, για να τους προσγειώσουν, στη συνέχεια, από τους αιθέρες των φαντασιώσεών τους, χωρίς… αλεξίπτωτο, στη θλιβερή πραγματικότητα της Real politik.

Και κάποιοι άλλοι στη «Μαύρη Αγορά» της ασύδοτης και κατ’ ευφημισμόν «Ελεύθερης Αγοράς», εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη των άνεργων νέων τους, τους αντιμετωπίζουν σαν μεσαιωνικούς δουλοπάροικους.

Η δουλειά δεν είναι ντροπή, λένε. Πόση, όμως, απογοήτευση κρύβει στην ψυχή του αυτός που ονειρευόταν να κατασκευάζει καράβια και σήμερα… κατασκευάζει σουβλάκια!

Η δουλειά δεν είναι ντροπή· όμως πώς ν’ αντέξεις την έλλειψη ντροπής από κάποιους σύγχρονους «μαυραγορίτες», που πουλάν «μαύρη» εργασία, εκβιάζουν τους εργαζόμενους και παραβιάζουν κάθε κανόνα στις εργασιακές σχέσεις;

Επικαλούνται, συνήθως, το επιχείρημα πως λόγω της κρίσης «δεν βγαίνει η επιχείρηση». Αυτό, άλλοτε, είναι ολόκληρη και, άλλοτε, η μισή αλήθεια: στην πρώτη περίπτωση, σημαίνει ότι η επιχείρηση δεν έχει καθόλου κέρδη και στη δεύτερη περίπτωση, ότι ο εργοδότης επιμένει -μέσα στην κρίση- να θέλει ολάκερα τα κέρδη του. Όπως και να έχει, όμως, το πράγμα, οι εργασιακές σχέσεις δεν πρέπει να καταντήσουν από ανθρώπινες, απάνθρωπες, δεν πρέπει οι σχέσεις του αμοιβαίου σεβασμού της ανθρώπινης προσωπικότητας και της αλληλεγγύης να επιστρέψουν στη δουλοκτητική περίοδο, των αφεντάδων και των δούλων.

Μπροστά στα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά αδιέξοδα της σημερινής Ελλάδας, πολλοί νέοι -κυρίως επιστήμονες-  (υπολογίζονται γύρω στις 230.000), επιλέγουν τη φυγή και την αναζήτηση εργασίας σε χώρες του εξωτερικού.

Πέρα από το ψυχολογικό τραύμα που προκαλεί σε προσωπικό επίπεδο ο ξεριζωμός από τα πάτρια χώματα και ο αποχωρισμός από συγγενείς και φίλους, μεγαλύτερη σημασία έχει η ερήμωση που προκαλεί στη χώρα η διαρροή εγκεφάλων. Η αιμορραγία που υφίσταται η χώρα, αποδυναμώνει την όποια προσπάθεια μπορεί να αναληφθεί, στο μέλλον, για την ανάταξή της.

Το μεγαλύτερο, όμως, πρόβλημα και ο μεγαλύτερος κίνδυνος -που αποκτά εθνικές διαστάσεις- είναι η παρατεταμένη κατάσταση ανεργίας και α χ ρ η σ ί α ς στην οποία έχει περιπέσει ένα μεγάλο μέρος της νεολαίας μας. Η αχρησία (μη χρήση) οδηγεί στην αχρηστία, καθιστά τον άνθρωπο άχρηστο, αδρανή οργανισμό, ανίκανο, να προσφέρει κάτι ωφέλιμο για τον ίδιο και για το σύνολο, και η αχρηστία μπορεί να καταλήξει στην «αχρειότητα», η οποία με την αρχαία έννοιά της, σημαίνει έλλειψη χρησιμότητας και με τη σύγχρονη: φαυλότητα, διαφθορά, αναίδεια.

Οι αρχαίοι Έλληνες διετύπωσαν αποφθεγματικά αυτήν τη διαδικασία της φθοράς και διαφθοράς που προκαλεί η αεργία: «αργία μήτηρ πάσης κακίας». Ο κίνδυνος είναι ορατός και ολοένα αυξανόμενος. Ήδη ένα τμήμα της νεολαίας έχει υποστεί σοβαρή ιδεολογική αλλοίωση και έχει ενστερνιστεί ακραίες πολιτικές ή ακόμα και αντικοινωνικές θεωρίες, ακολουθεί παραβατικές συμπεριφορές και έχει εμπλακεί στα δίχτυα της εγκληματικότητας, του χουλιγκανισμού, της αναρχίας και ακόμα και της τρομοκρατίας.

Ποιο, λοιπόν, είναι το σχέδιο που έχουν επεξεργαστεί οι κυβερνώντες και οι μη κυβερνώντες, παλαιοί και νέοι «μνημονιακοί» και «αντιμνημονιακοί» για την προστασία από τη φθορά και τη διαφθορά της νεολαίας μας, εξαιτίας της παρατεινόμενης ανεργίας; Ποιο είναι το σχέδιό τους για την προστασία της χώρας από τον κίνδυνο να καταντήσει η Ελλάδα χώρα γερόντων και χώρα πρόωρα γερασμένων, λόγω της φυγής ή της αχρηστίας, νέων ανθρώπων;

Και πότε, παλαιοί και νέοι «μνημονιακοί» και «αντιμνημονιακοί» θα ζητήσουν -επιτέλους- μια καθαρή, φωναχτή, γενναία και ειλικρινή συγγνώμη από τα νέα παιδιά, τα οποία, τόσα χρόνια, παραπλανούσαν και «αποπλανούσαν», που τα εξωθούσαν σε καταλήψεις σχολείων, στην «ασυλοποίηση» των πανεπιστημίων, στην αδιαφορία για τη γνώση και την κατάκτηση της ουσιαστικής μόρφωσης, στην αναιδή και θρασεία προβολή της κομματικής συνθηματολογίας, προκειμένου να παροξύνουν και να διογκώσουν την αντίδραση και τη διαμαρτυρία κατά των πολιτικών τους αντιπάλων, που θα τους άνοιγε το δρόμο για την κατάληψη της εξουσίας;

Σήμερα, που, επιτέλους, η «Αριστερά» έγινε κυβέρνηση, τι εισπράττει η «στρατευμένη» ή «αποστρατευμένη» κομματικά νεολαία; Την ομολογία ότι όλα, όσα τους υποσχέθηκαν και όσα πίστεψαν, ήταν μια «αυταπάτη».

Ότι η …«Ωραία Ελένη» δεν βρισκόταν, τελικά, στην Τροία, πως μάταια πίστεψαν σε Μεσσίες και θεόπνευστους προφήτες, πως άδικα ενσταλάχτηκε τόσο μίσος στην ψυχή των νέων και άδικα ξοδεύτηκε ο χρόνος και η ανθρώπινη δύναμη που χρειαζόταν η χώρα για να ελευθερωθεί από τα δεσμά της πλάνης και να ξαναβγεί στο ξέφωτο της αλήθειας και της αναγέννησης.

Μια «συγγνώμη», βέβαια, μπορεί να μη λύνει το πρόβλημα της ανεργίας των νέων ανθρώπων, μπορεί όμως να αποτελέσει μια αρχή για ένα νέο ξεκίνημα για όλους μας. Μια νέα πορεία με εθνική αυτογνωσία, με εθνική σύνεση και εθνική ενότητα.