Ο αετός, λένε, πως ζει μέχρι και 70 χρόνια. Στη διάρκεια της ζωής του, υφίσταται τη φθορά που επιφέρει ο χρόνος σε όλα τα ζωντανά της φύσης. Έτσι στα μισά της ζωής του, το δυνατό του ράμφος, με το οποίο κατασπάραζε τα θύματά του, κυρτώνει τόσο πολύ, που είναι αδύνατο να φάει.

Τα γαμψά του νύχια, με τα οποία άρπαζε τη λεία του, μακραίνουν τόσο, που αδυνατούν να συγκρατήσουν το βάρος των θηραμάτων του. Και τα φτερά του αδυνατίζουν από την ασιτία, ώστε με δυσκολία μπορεί, πλέον, να πετά.

Ο αετός όμως, δεν είναι απ’ αυτά τα ζωντανά που παραδίνεται περιμένοντας το μοιραίο. Συμμαζεύει όση δύναμη τού έχει απομείνει και πετά στην κορυφή, εκεί που έχει τη φωλιά του. Βρίσκει τη δύναμη να αντέξει τον πόνο και συντρίβει το γερασμένο ράμφος του στο βράχο.

Ύστερα βρίσκει το κουράγιο και την υπομονή να περιμένει, όσο χρόνο χρειαστεί, να φυτρώσει το καινούριο ράμφος του. Τότε, με το καινούριο, πια, ράμφος του, ξεριζώνει τα παλιά ατροφικά του νύχια και περιμένει πάλι, όσο χρειαστεί, ώσπου να φυτρώσουν τα καινούρια νύχια του. Και σαν φυτρώσουν τα νύχια του, απαλλάσσει τα φτερά του από το άχρηστο φορτίο τους, για να φυτρώσουν τα καινούρια του φτερά, που θα του χαρίσουν και πάλι την περηφάνια και το γρήγορο πέταγμα.

Έτσι κατά τη λαϊκή παράδοση, ο αετός πετυχαίνει την αναγέννησή του και ζει περήφανος και δυνατός ως το τέλος της ζωής του!

Κι έτσι περήφανος και δυνατός ζει μέσα στα δημοτικά τραγούδια του λαού μας.
Εάν ο αετός με το ζωικό του ένστικτο κατορθώνει να αναγεννηθεί, ο άνθρωπος με τη δύναμη της λογικής που διαθέτει, δεν θα μπορούσε να επιτύχει το ίδιο αποτέλεσμα;
Τι χρειάζεται ο Έλληνας, για να επιτύχει την προσωπική του αναγέννηση, καθώς και την αναγέννηση της χώρας του;

Τι μπορεί να κάνει η ατομική πρωτοβουλία και προσπάθεια στα περιθώρια που αφήνει η «μέγγενη» των δανειστών μας και η…« δανεικιά» πολιτική της εγχώριας πολιτικής ηγεσίας;
Πρώτα πρώτα, ο καθένας μας να ανακαλύψει τις δυνάμεις που κρύβει μέσα του -και οι οποίες παραμένουν σε χειμερία νάρκη- και να πιστέψει σ’ αυτές τις δυνάμεις και στη δυνατότητά του να αλλάξει τις συνθήκες της ζωής του.

Να απαλλαγεί από τις αυταπάτες της σύντομης απαλλαγής του από τα «μνημόνια», καθώς και από τους «ευσεβείς πόθους» που καλλιεργούν οι κυβερνώντες για τη «γενναιόδωρη» μείωση του εξωτερικού χρέους ή για την επιστροφή στη δραχμή, που προπαγανδίζουν οι «δραχμολάτρες», πρώην Συριζίτες, που θα μας επαναφέρει -τάχα- στον προ του «προπατορικού αμαρτήματος» Παράδεισο.

Η πορεία μας, η προσωπική και η συλλογική, για αρκετά χρόνια θα είναι επώδυνη «Ανάβαση». Και η μόνη πιθανότητα να συντομευτεί ο χρόνος του «μαρτυρίου», είναι να συνειδητοποιήσουμε κάποιες «αλήθειες» και να τις κάνουμε πράξη:
1. Εκτός από αυτά που κάνουν ή δεν κάνουν οι «ξένοι» (οι Ευρωπαίοι εταίροι μας) για εμάς, εκείνο που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι τι κάνουμε εμείς (εκτός από το να διαπραγματευόμαστε «γενναία»… κλαυθμηρίζοντας), προκειμένου να γίνουμε μια χώρα που αξιοποιεί το ανθρώπινο δυναμικό της, που εκμεταλλεύεται τα φυσικά και πολιτισμικά πλεονεκτήματα της χώρας, καθώς και τη γεωστρατηγική της θέση, για να γίνουμε μια χώρα που παράγει και εξάγει, αντί να εισάγει και να μεταπωλεί, που ζει από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους με δανεικά, μια χώρα που επιμένει να διατηρεί ένα κράτος «κηφήνα» κι ένα πολιτικό σύστημα «θεατρίνων» και «παραμυθάδων».

2. Η νεολαία μας πρέπει να «κάνει άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά», όπως λέγει ο ποιητής. Να χρησιμοποιήσει τη νεανική της ορμή για την απόκτηση περισσότερης γνώσης, καθώς και για την ολόπλευρη καλλιέργειά της, στοιχεία που αποτελούν τις αναγκαίες προϋποθέσεις για τη δημιουργία και την προσφορά, για τους ίδιους και την κοινωνία.

3. Η παλιννόστηση του ανενεργού και πλεονάζοντος πληθυσμού από τα αστικά κέντρα στην ύπαιθρο χώρα, μπορεί να αιμοδοτήσει την «άρρωστη» οικονομία μας και να αποκαταστήσει την εθνική μας αυτοπεποίθηση. Να ξαναγίνουμε «αφέντες» στη γη των προγόνων μας, εκεί που αμείβεται γενναιόδωρα με τα αγαθά της γης ο φιλότιμος δουλευτής της κι εκεί που ανθίζει ο λαϊκός μας πολιτισμός, που κρατά ζωντανή την εθνική μας συνείδηση.

4. Εργάτες και αγρότες να ζωντανέψουν τις «Συντροφιές» και τους «Γεωργικούς Συνεταιρισμούς» των παππούδων μας. Έτσι μόνο θα καταργηθεί η εκμετάλλευση από τους «αφεντάδες» κι έτσι ο δουλευτής λαός θα διαφεντεύει το βιος και τη μοίρα του.

5. Μετά τα θλιβερά «αριστερά» ναυάγια, να εμπεδώσουμε το «μάθημα» πως είναι καταδικασμένη κάθε πολιτική -«αριστερή» ή «δεξιά»- η οποία δεν λαμβάνει υπόψη τις συνθήκες της κυρίαρχης -ευτυχώς ή δυστυχώς- «ελεύθερης αγοράς» και της «παγκοσμιοποίησης». Και ότι εκείνη που μπορεί να επιτύχει την πρόοδο και την ευημερία ενός λαού είναι η «έξυπνη» πολιτική, η οποία ισχυροποιείται μέσα από ευρύτερες συμμαχίες και η οποία αναγνωρίζει τις ευκαιρίες της σύγχρονης πραγματικότητας και τις αξιοποιεί κατάλληλα.

6. Να σταματήσουμε να «κλωτσάμε την καρδάρα» που γεμίζουμε με τόσο κόπο, να ακυρώνουμε όσα με τόσες στερήσεις κατακτήσαμε. Δεν πρέπει να λιποψυχήσουμε μπροστά στις δυσκολίες. Να μην παραιτηθούμε από τον αγώνα να μείνουμε στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης. Θα είναι εθνική καταισχύνη άλλοι Βαλκάνιοι να εντάσσονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση κι εμείς να αποδειχθούμε ανίκανοι να κρατήσουμε τη θέση που κερδίσαμε με τόσες θυσίες και σκληρή προσπάθεια.

7. Ως ελεύθεροι πολίτες της δημοκρατικής πολιτείας, είμαστε οι κύριοι υπεύθυνοι για το πώς θα διαχειριστούμε τη λαϊκή εξουσία που μας εμπιστεύτηκε το δημοκρατικό μας πολίτευμα. Ας απαλλαγούμε, επιτέλους, από τη βλακεία των φανατισμών και ας σκεφτούμε με καθαρό μυαλό ποιον θα εμπιστευτούμε και ποιον θα εκλέξουμε στο εξής, για να διαχειριστεί την περιουσία και την αξιοπρέπειά μας και, προπάντων, το μέλλον των παιδιών μας.