Ανέκαθεν η Αριστερά διακατεχόταν από την αντίληψη που έχουν τα θρησκευτικά δόγματα για τα άλλα θρησκεύματα, ότι, δηλαδή, όλοι οι άλλοι είναι πεπλανημένοι και αμαρτωλοί, εκτός από την ίδια. Ειδικότερα όσον αφορά την πολιτική, πίστευε και συνεχίζει να πιστεύει ότι όλοι όσοι ανήκουν στα αστικά κόμματα είναι «κοινωνικά ανάλγητοι» ως «υπηρέτες του κεφαλαίου», ότι στερούνται ευφυΐας και τόλμης (προσόντα που μόνο η Αριστερά διαθέτει σε αφθονία) και ακόμα ότι είναι «μειωμένης» εθνικής συνείδησης, αφού «ξεπουλάν» στους ξένους τα «ερά και τα όσια» της πατρίδας».

Και παρ’ όλον ότι, όσες φορές η Αριστερά άσκησε την εξουσία, αποδείχτηκε ότι όλα όσα ενάρετα και φιλολαϊκά επιδαψίλευε στον εαυτό της, ήσαν «ανύπαρκτα», κατόρθωνε πάντα με το οργανωμένο σύστημα εσωτερικής και εξωτερικής προπαγάνδας -στο οποίο επιδίδεται με μεγάλη επιτυχία- να διατηρεί ακμαίο το μύθο της ιδεολογικής και ηθικής υπεροχής της.

Η συνήθης δικαιολόγηση της οικτρής αποτυχίας της και της δυστυχίας που έχει προκαλέσει διαχρονικά η «αριστερή» πολιτική της, ήταν ο ρόλος των «πρακτόρων του εχθρού» και των «κακών ξένων», οι οποίοι υπονομεύουν και κατασυκοφαντούν το -κατά τα άλλα- «θεάρεστον» έργο τους· κάτι ανάλογο, δηλαδή, με το ρόλο του Σατανά, στον οποίον αποδίδουν οι εκπρόσωποι των θρησκευτικών δογμάτων τα αμαρτωλά και ολέθρια ολισθήματά τους, τα οποία δεν τους επιτρέπουν να «αγιάσουν»!

Ακόμα και για ιστορικές προδοσίες (π.χ. Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο Ρίμπεντροπ - Μολότοφ - Διαμελισμός Πολωνίας), για ιστορικά εγκλήματα (σφαγή Πολωνών αξιωματικών στο Κατύν), για τις διώξεις και την εξόντωση πρώην «συντρόφων» και για τις «εκκαθαρίσεις» κατά χιλιάδες των «εσωτερικών εχθρών» από εγκληματικές ηγετικές προσωπικότητες (που λατρεύτηκαν ως ήρωες), είχαν πείσει τους οπαδούς τους ότι αποτελούν κατασκευασμένα ψεύδη της «αστικής» προπαγάνδας.

Συμβαίνει, βέβαια, κατά καιρούς, με την «αλλαγή φρουράς» στην ηγεσία της Αριστεράς -και στα πλαίσια της αριστερής «αυτοκριτικής»- να ομολογούνται και να καταλογίζονται «εγκληματικά λάθη», «προδοσίες» και «πρακτοριλίκια» στις προηγούμενες ηγεσίες· αυτό όμως δεν αποτρέπει την επανάληψή τους από τις επόμενες ηγεσίες και -σε κάποιες περιπτώσεις- την …«αναστύλωση των εικόνων» και την «αγιοποίηση» των πρώην καθαιρεθέντων! Ενδεικτική είναι η αυτοκριτική του ηγετικού στελέχους του Κ.Κ.Ε. Γιάννη Ιωαννίδη (ο οποίος μαζί με το Γ. Σιάντο, ευθύνεται για το αιματοκύλισμα το Δεκέμβρη του 1944) για την ομολογημένη από τον ίδιο ανεπάρκειά του, να χειριστεί «αυτός ένας πρώην κουρέας», κρίσιμα πολιτικά και εθνικά θέματα.

Όπως, επίσης, είναι γνωστά όσα γράφει στα «Απομνημονεύματά» του για το ποιόν και το ρόλο του Βελουχιώτη.

Θα μπορούσε, βέβαια, να αντιτείνει κανείς πως η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ δεν βαρύνεται με τις παλιές «αμαρτίες» της παραδοσιακής Αριστεράς και είναι απαλλαγμένη από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα που σημάδευσαν την ιστορική πορεία της (με εξαίρεση, ίσως, τον… Κατρούγκαλο που δηλώνει ακραιφνής « κομμουνιστής»!).

Δυστυχώς για τη «Νέα Αριστερά» -εάν εξαιρέσεις τη φωτισμένη περίοδο του Λεωνίδα Κύρκου- δεν έχει πείσει κανέναν ότι έχει διδαχθεί από τα λάθη του παρελθόντος, ότι έχει αποβάλει προλήψεις και προκαταλήψεις, ότι έχει απαρνηθεί τις λενιστικές θεωρίες με τις οποίες, παιδιόθεν, γαλουχήθηκε και ότι έχει αποθεραπευτεί από τις δογματικές αγκυλώσεις, τις «σωτηριολογικές» φαντασιώσεις της και την οίηση, τον ιδιότυπο «πολιτικό ρατσισμό» της για την ηθική και πνευματική της υπεροχή έναντι των άλλων πολιτικών δυνάμεων.

Μέχρι χθες, αυτοί που ακολουθούσαν την ίδια πολιτική που έχει υιοθετήσει και ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, χαρακτηρίζονταν ως «πουλημένοι», «δοσίλογοι», «Γερμανοτσολιάδες» και «Μερκελιστές», δειλοί και μειοδότες, που για κάποιους νέο-Βελουχιώτηδες έπρεπε να οδηγηθούν στην «κρεμάλα»!

Και όσον αφορά τους «κακούς ξένους» -οι οποίοι διαχρονικά ευθύνονται για όλα τα κακά που συμβαίνουν στον… «περιούσιο» ελληνικό λαό- χαρακτηρίζονταν, μέχρι χθες, ως «τοκογλύφοι», «νέο-αποικιοκράτες» και «αρπακτικά όρνεα» που γλίχονται το… «αίμα του λαού»!

Και παρ’ όλο που σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψε και διακηρύσσει τη σημασία της «τήρησης των ευρωπαϊκών κανόνων» και έχει αναγνωρίσει το… φιλελληνισμό της Μέρκελ και του… «Ολαντρέα», καθώς και τη σταθερή βοήθεια που παρέχουν αυτοί προς τη χώρα μας, δεν παύει να ανακαλύπτει εξωτερικούς και εσωτερικούς «εχθρούς», προκειμένου να δικαιολογήσει τις καταστροφικές συνέπειες των ιδεοληψιών του και της πολιτικής ανικανότητάς του, που αποκαλύπτεται καθημερινά στη διαχείριση πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών θεμάτων, καθώς και προβλημάτων, όπως είναι το προσφυγικό, το οποίο διογκώθηκε, περιεπλάκη και κατέστη ανεξέλεγκτο, εξαιτίας μιας -δήθεν- «ανθρωπιστικής ευαισθησίας» που διαθέτει σε… υπεραφθονία και… μονοπωλιακά η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ!

Ακόμα και σήμερα, που η χώρα έχει κατρακυλήσει στο τελευταίο σκαλί «στου κακού τη σκάλα», εμμένει στα διχαστικά συνθήματα και τους εμφυλιοπολεμικούς διαχωρισμούς στους «δικούς» μας και τους «άλλους», στους «διαπλεκόμενους» και τους «υπεράνω», στους «φίλους του λαού» και τους «εχθρούς του λαού», τροφοδοτεί με δήθεν «καθάρσεις» την πολιτική πόλωση και τορπιλίζει κάθε πιθανότητα συναίνεσης για την αποτελεσματική αντιμετώπιση των κρίσιμων προβλημάτων της χώρας.

Οφείλουμε, όμως, να αναγνωρίσουμε ένα σημείο διαφοράς τής Νέας Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ από την Παλιά Αριστερά, καθώς και ένα σημείο υπεροχής έναντι όλων των «παλιών» κομμάτων, κι αυτό είναι ότι υπερέβαλλε τους πάντες ως προς τον αμοραλισμό της πολιτικής του και τον τυχοδιωκτικό τρόπο εγκατάστασης στους κυβερνητικούς θώκους: αφού το Κ.Κ.Ε. δεν δέχτηκε την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ να συγκυβερνήσουν, βρήκε το «πολιτικό αντιστάθμισμα» και το… «ισοδύναμο» του Κ.Κ.Ε. στους… Α.Ν.ΕΛ.!

Τελικά, όλα τα περιμέναμε από την «πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση», αλλά ότι θα είχε τέτοιο …«κόλλημα» με την «παλιοκαρέκλα» της εξουσίας, δεν το περίμενε κανείς!