Κοπέλ’ ετούτ’ απόμεινε 

δε λέ(ει) να μεγαλώσει
αγάπη δίν’ απλόχερα
σκορπίζει μας, τη γνώση.

Κι αν έχεις την τύχη να δεις τούτο το χαρισματικό κοπέλι με τσι πολλές δεκαετίες στην πλάτη ομπρός σου, το Θανάση, είντα να του πεις Θε μου!
Δεν ακούει,
δε μιλεί, δε βλέπει,
δε θυμώνει μηδέ λυγίζει,
μόν’ αγαπά, φιλεί και τρέχει.

Τρέχει για τον τόπο του. Τον Κισαμίτικο τόπο, της ανθρωπιάς και της τιμής βυζάστρα, τούτη τη δυτικιά μπάντα της Κρήτης, τη χρυσή της Μεγαλόνησου κολόνα...
Τον θωρείς ολημερίς στσι δρόμους και στο μικρό, όλο βιβλία και φακέλους, γραφείο του Συλλόγου, με μια αρχαία σόμπα το χειμώνα κι ένα άθλιο ανεμιστήρα το καλοκαίρι.
Δεν έχει, θαρρείς, φαμίλια μηδέ σπίτι. Μυθοπλάθεις, πως ο Θεός τση Κρήτης, ο Γραμπουσιανός περήφανος αϊτός τον άρπαξε, τον έριξε στα χωράφια κι εφύτρωσε. Και κανακεύει το χώμα που βύζαξε, τον άνεμο που φύσηξε σοφία στο κοντολαίμικο ετούτο κεφάλι. Λες κι είναι απόγονος των παιδιών του Ήλιου, των σοφών Ίνκα, που σκορπίσανε πολιτισμό πανάρχαιο στη Λατινική Αμερική.

Μου φέρνει στο νου, τον Κρητικό το γνήσιο, που με το βοσκοράβδι σβαρνίζει βουνά, μαδάρες, κάμπους, ρεματιές και πελάγη. Είναι ο σκληροτράχηλος καπετάνιος στο δοιάκι του σκάφους, που λέγεται Σύλλογος Προβολής Κισάμου «Η Γραμπούσα» με το εκλεκτό και δραστήριο πλήρωμά του να τον περιστοιχίζει.
Ένα διοικητικό συμβούλιο αειθαλές, που κάθε χρόνο μας δωρίζει την ευκαιρία να γνωρίσουμε κάποια μυστική γωνιά του Κισαμίτικου θησαυρού. Θησαυρού που μας προικοδότησαν η φύση κι οι προγόνοι μας.
Την περσινή χρονιά όμως,
- Δύσκολα χρόνια, λεφτά δεν υπάρχουν, έλεγαν περίλυποι και μας έλειψε τούτο το ημερολόγιο.

Μα ο αγώνας τους βρήκε ευήκοα αυτιά, καρποφόρησε, κι ο Σύλλογος Ξενοδόχων Χανίων, ο πρόεδρος των ξενοδόχων, Μανώλης Γιαννούλης, κι ο φαρμακοποιός Παντελής Κατάκης, συμπαραστάθηκαν, και χάρις σ’ αυτούς έχουμε στα χέρια μας ένα ποιητικό μαγευτικό αντάμωμα της ιδιαίτερα προικισμένης από το Θεό, Κισαμίτικης φύσης, στο ημερολόγιο του 2016. Είναι ένας περίπλους, σ’ ολάκερη στη δυτική πλευρά της Μεγαλόνησου, από την πολύχρωμη κοχυλοπλουμισμένη άμμο του Λαφονησιού που κείτεται στο Νότο, ως το βορειότερο σημείο της, τον ξακουστό Μπάλο ή Τηγάνι και σταματά στην ηρωική Γραμπούσα, το νησί με το φημισμένο Κάστρο και τη λεβεντιά των πατεράδων μας να την περιφρουρούνε.
Οι φωτογραφίες του Φάνη Μανουσάκη θαυμάσιες και τα ποιήματα του προέδρου Θανάση Δεικτάκη εκφραστικά, που με πνοή, πάθος κι αγάπη. συνεχίζει να συνομιλεί υμνητικά με τούτη δω τη γης, την πονεμένη.

Του Γερμανού και Τούρκου η χαλάστρα
μετράς με δόξα κάθε σου αιώνα
αίμα σου στάζει κι η ξερή κοτρόνα
πλέρια μυρίζεις αρχοντιά και πάστρα.

Γραμπούσες, Λαφονήσια η ψυχή σου,
αμπέλια κι ελιές δικά σου ταίρια
το χέρι δίνεις Κήθυρα και Πύλο.

Κι ολοκληρώνει τον πρόλογο του, τον ποιητικό, ο Θανάσης ζωγραφίζοντας, με λατρευτικό δέος, τούτα τα δυο κομμάτια του ζωντανού οργανισμού που λέγεται Κίσαμος.

Δυο ακρωτήρια μοιάζουν προσευχή σου,
καθώς σου στέκουν υψωμένα χέρια
και κλείνουν το γαλάζιο του Μυρτίλο.

Του ημερολογιού οι σελίδες και του καινούργιου χρόνου οι μέρες, τελειώνουν με μια φλογισμένη αναφορά, πού αλλού, στη λατρεμένη του Γραμπούσα.

Κι ο Ποσειδώνας ξάφνου σα θυμώνει
και δίνει με τους βράχους σου τη μάχη
τ’ άλλα νησάκια βλέπουν σαστισμένα
φλόγες σαν φώτα γαλανά ν’ απλώνει
ψηλά στου κάστρου να χτυπούν τη ράχη
στων κανονιών τις φλόγες ενωμένα.

Κι εδώ, τελεύουν τα λόγια τα πεζά τα δικά μου.
Συγχαρητήρια αρμόζουν σ’ όλους τους συντελεστές κι ευχή, νάχουμε υγεία για το δεύτερο μέρος του περίπλου, τον άλλο χρόνο.