(Πιττακός ο Μυτιληναίος)

Είναι να θαυμάζει κανείς την ευήθεια (ή την έλλειψη αιδούς, κοινώς «τσίπας») των πολιτικών μας ηγετών και ειδικότερα των επίδοξων πρωθυπουργών, οι οποίοι, όταν βρίσκονται στην Αντιπολίτευση διακηρύσσουν, καταγγέλλουν ή υπόσχονται τέτοια και τόσα, τα οποία -είναι βέβαιο- ότι θα κληθούν, μόλις αναλάβουν την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας, να ανασκευάσουν ή να αθετήσουν ή- το χειρότερο- θα υποχρεωθούν εκ των πραγμάτων να επαναλάβουν και οι ίδιοι όλα εκείνα για τα οποία κατηγορούσαν τους αντιπάλους τους.

Να οφείλεται η πολιτική αυτή «διαστροφή» σε παντελή άγνοια της πραγματικότητας, την οποία ανακαλύπτουν οι πολιτικοί μας ηγέτες -κατόπιν εορτής- την επομένη των εκλογών, όταν πλέον θα έχουν λήξει οι θρίαμβοι των λόγων και θα αρχίσει η δυσχερής ανάβαση στο κακοτράχαλο όρος των προβλημάτων; Ή μήπως οφείλεται στη συνήθη «οίηση» από την οποίαν καταλαμβάνονται οι επίδοξοι επιβήτορες της εξουσίας, οι οποίοι μεθύουν από τα εφήμερα «ζήτω» του λαού, τον οποίον «θράσυναν» και αποθράσυναν και μετέτρεψαν σε όχλο διεγείροντας τα κατώτερα ένστικτά του;

Να οφείλεται μήπως σε μια κυνική πολιτική φιλοσοφία, σύμφωνα με την οποία το «είπα, ξείπα» που έχει καθιερωθεί, εδώ και χρόνια, ως το σύνηθες και ανερυθρίαστο «έθος» όλων των καταληψιών της εξουσίας, διαμόρφωσε και παγίωσε πλέον το γνωστό ήθος του πολιτεύεσθαι;
Όποια κι αν είναι η αιτιολογία του φαινομένου, το αποτέλεσμα είναι ότι η χώρα βρίσκεται συνεχώς στην τροχιά ενός -κατά κυριολεξία- φαύλου κύκλου, όπου ο ένας «φαύλος», ψευδόμενος, δοκησίσοφος και κατά φαντασίαν Μέγας Ναπολέων ή Μεγαλέξανδρος διαδέχεται τον προηγούμενο όμοιό του στη διακυβέρνηση της χώρας.

Και, βέβαια, τα διαδραματιζόμενα στην πολιτική μας ζωή δεν εκτίθενται πάντοτε αδαπάνως για το φιλοθεάμονα λαό. Το αντίτιμο που πληρώνει, τελικά, ο λαός για τη χωρίς… «κάθαρση» επαναλαμβανόμενη «παράσταση» είναι βαρύ και μεγάλο (αρκεί να υπολογίσει κανείς πόσα δις κόστισε στη χώρα -και στο λαό που θα τα πληρώσει- η επτάμηνη φαρσοκωμωδία της «γενναίας διαπραγμάτευσης» του ΣΥΡΙΖΑ, με την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος και την απαξίωσή του, τα capital controls και την οπισθοδρόμηση της οικονομίας στην ύφεση, την απώλεια της όποιας αξιοπιστίας είχε κερδηθεί με τις αιματηρές θυσίες του λαού).

Δεν είναι, όμως, μόνο οι υλικές ζημίες που υφίσταται η χώρα και πληρώνει ο δυστυχής λαός· πολύ πιο καταστροφικά είναι τα πολιτικά και ηθικά αποτελέσματα, τα οποία προκαλεί η πολιτική του ψεύδους και της παραπλάνησης του λαού: η φθορά των δημοκρατικών θεσμών και η διαφθορά του λαού, η αρνητική πολιτική αγωγή του και η διαστρέβλωση του πολιτικού του κριτηρίου.
Όταν ως Αντιπολίτευση καλλιεργείς το μύθο της παντογνωσίας και της παντοδυναμίας σου· όταν παραποιείς και ωραιοποιείς την υπάρχουσα κατάσταση· όταν υποθάλπεις, αποδέχεσαι και επαυξάνεις κάθε αίτημα, δίκαιο ή άδικο, κάθε σχέδιο εφικτό ή ανέφικτο και κάθε φαντασίωση, πώς μετά, «όταν έλθεις εν τη βασιλεία σου»- σε ένα, όμως, «βασίλειο» γήινο, φτωχό και καταχρεωμένο, με ένα «θησαυροφυλάκιο» αδειανό- πώς τότε να πείσεις και να τιθασεύσεις το λαό, τον οποίον απερίσκεπτα τόσον καιρό, αντί να τον διαπαιδαγωγείς και αντί να τον εξημερώνεις, εξαγρίωνες εξάπτοντας τα ταπεινά του ένστικτα;

Ποιος τότε και γιατί να σε πιστέψει ότι η πραγματικότητα είναι άλλη απ’ αυτήν που του πρόβαλλες μέχρι χθες; Και πώς σήμερα θα κυβερνήσεις, ομιλώντας την αλήθεια, όταν πια θα είσαι -επισήμως- ένας ψεύτης και «γυμνός βασιλιάς»;
Και το ερώτημα που, εύλογα, προκύπτει είναι: έως πότε θα συνεχίζεται αυτή η καταστροφική πολιτική; Ως πότε η κακή πολιτεία του ενός θα εκλαμβάνεται από τον επόμενο ως… άδεια για μια ακόμα χειρότερη πολιτεία;

Ίσως από τον τρόπο που πολιτεύονταν οι αρχαίοι Λοκροί (Οπούντιοι Λοκροί) μπορούμε να εμπνευστούμε και εμείς τον τρόπο με τον οποίον θα απαλλαγούμε από την καταστροφική πολιτική μας παράδοση: στους Οπούντιους Λοκρούς, αναφέρουν οι αρχαίοι συγγραφείς, όλοι οι πολίτες που συμμετείχαν στη Βουλή είχαν το δικαίωμα να προτείνουν την ψήφιση ενός νόμου, με τον οποίον πίστευαν ότι θα ωφελούνταν η πόλη. Το δικαίωμα, όμως, αυτό συνοδευόταν από έναν όρο: ο εισηγούμενος το νέο νόμο, στην περίπτωση που ο νόμος του θα κρινόταν ως επιζήμιος ή περιττός και απορρίπτονταν από τη Βουλή, θα απαγχονιζόταν. Γι αυτό, προτού αρχίσει η διαδικασία για την εισήγηση και τη συζήτηση του νόμου, ο κλητήρας της Βουλής περνούσε μια θηλιά στο λαιμό του εισηγούμενου τον νόμο και, στην περίπτωση που ο νόμος απορριπτόταν ως κακός από τη Βουλή, ο κλητήρας τραβούσε το σκοινί!

Όχι, εμείς δεν πρέπει να ποινικοποιήσουμε, μέχρι αυτού του σημείου, την πολιτική μας ζωή. Μήπως, όμως, πρέπει, κάποτε, να αποφασίσουμε για τους πολιτικούς που ζημίωσαν τη χώρα με την ανερμάτιστη πολιτική τους να τους στέλνουμε, με την ψήφο μας, εσαεί, στο σπίτι τους, μαζί, όμως, με το λογαριασμό για την πληρωμή της ζημίας που προκάλεσαν στη χώρα και στο λαό μας;