«Η Ελλάδα είναι το νησί που ανεπαισθήτως απομακρύνεται από την Ευρώπη» 

(Γιώργος Παγουλάτος, καθηγητής Ευρωπαϊκής Πολιτικής Οικονομίας)

Σε μια Ελλάδα που βουλιάζει ποιος θα μας βγάλει από το βυθό του βάλτου;
Οι ελπίδες που είχε εναποθέσει ένα μέρος του λαού στο ΣΥΡΙΖΑ πως θα τον οδηγούσε στην έξοδο από τα «Μνημόνια» και στην αποκατάσταση της εθνικής υπερηφάνειας αποδείχτηκαν φρούδες. «Μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων», όπως θα έλεγε ο Κων. Καβάφης.
Το τελευταίο τρίμηνο παρακολουθούμε το δράμα του διεθνούς εξευτελισμού της χώρας μας. Η Ελλάδα με την κυβέρνηση του Α. Τσίπρα, η οποία, όπως διακήρυσσε προεκλογικά, θα ανέτρεπε το καθεστώς της λιτότητας και της εξαθλίωσης και θα «έσωζε», όχι μόνο τον ελληνικό λαό αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη, κινδυνεύει, μετά από ένα τρίμηνο επικοινωνιακών παιγνίων και μηδενικού έργου, να στερήσει από το λαό κι αυτή την κουτσουρεμένη σύνταξή του, κι αυτό τον «μισθό πείνας» , για τον οποίο ελεεινολογούσαν την Τρόικα και τις «μνημονιακές» κυβερνήσεις.
Κι από τις υψωμένες γροθιές και τα ηρωικά συνθήματα φτάσαμε να περιφέρουμε το δίσκο της επαιτείας από τις Βρυξέλλες στο Βερολίνο και από τη Μόσχα στο Πεκίνο. Τώρα δεν κυνηγάμε, όπως παλιά, την επόμενη «δόση» αλλά μια ,έστω, «ανάσα», για να μην πεθάνουμε από ασφυξία! «Πιο μαύρα απ’ τα παλιά, τα τωρινά», που θα έλεγε κι ο Κώστας Βάρναλης.
Παγιδευμένοι σαν τα ποντίκια στις προεκλογικές τους εξαγγελίες δεν μπορούν να πάνε ούτε πάνω ούτε κάτω. Κι όσο συνεχίζουν τον «κλεφτοπόλεμο» με τους δανειστές μας, μέσα να φοβερίζουν κι έξω να παρακαλούν, τόσο χάνουν και το τελευταίο ίχνος της αξιοπιστίας τους. Κι όσο αυτοί γίνονται αναξιόπιστοι, τόσο οι δανειστές μας γίνονται πιο απαιτητικοί, προκειμένου να διασφαλίσουν τα δανεικά που μας δίνουν.
Όσοι δεν παρασύρθηκαν από τα προεκλογικά συνθήματα, αλλά κι όσοι αποθεραπεύτηκαν από τις ψευδαισθήσεις τους και απελευθερώθηκαν από τον κομματικό τους φανατισμό, βρίσκονται και πάλι μπροστά στο εναγώνιο ερώτημα: και τώρα ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ;
Οι «σωτήρες» του λαού αποδείχτηκαν για άλλη μια φορά κακοί θεατρίνοι μιας φτηνής, χιλιοπαιγμένης παράστασης. Κι ο λαός, που ακριβοπλήρωσε το εισιτήριο για να δει την παράσταση: «έλα κι εσύ στον... παράδεισο», ξεγελασμένος για άλλη μια φορά!
Ας το πάρουμε απόφαση. Δεν υπάρχουν σωτήρες. Δεν υπάρχει παράδεισος, ούτε εύκολος δρόμος για την έξοδο από την οικονομική κρίση. Και βέβαια δεν υπάρχουν στον κόσμο μας ούτε τόσο φιλάνθρωποι ούτε τόσο «κορόιδα», για να μας δίνουν «δανεικά και αγύριστα» .
Μια συνταγή μόνο υπάρχει: ατομική και συλλογική δουλειά και προσπάθεια. Και όσον αφορά την πολιτική εκπροσώπηση του λαού και τη δράση για την ανασυγκρότηση της χώρας, μια είναι η λύση: συνένωση των πολιτικών δυνάμεων που πιστεύουν ότι η θέση της Ελλάδας είναι στην Ενωμένη Ευρώπη και ότι το μέλλον της εξαρτάται από την αρμονική συνεργασία με τα άλλα κράτη-μέλη της Ε.Ε. Συνένωση δυνάμεων και συνεργασία των κομμάτων εκείνων που έχουν επίγνωση της σύγχρονης πραγματικότητας και τα οποία έχουν ενστερνιστεί τις αρχές και τους κανόνες που διέπουν τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ας προχωρήσουν, λοιπόν, το συντομότερο, στη συγκρότηση ενός εθνικού μετώπου. Για να αποτραπεί η ρήξη με την Ε.Ε. και για να αποφύγουμε την ανήκεστο βλάβη της χώρας. Για να περισωθεί ό,τι μπορεί να περισωθεί. Για να επανέλθει η χώρα στην τροχιά μιας ευνομούμενης χώρας, στην τροχιά της αρμονικής συνεργασίας με τους εταίρους μας στην Ευρώπη, για την ανάπτυξη και την οικοδόμηση ενός καλύτερου μέλλοντος, χωρίς Mνημόνια και εξαρτήσεις. Ας αφήσουν στην μπάντα κομματικούς εγωισμούς και μικρομεγαλίστικες φιλοδοξίες. Ας υπερβούν τις ιδεολογικές αγκυλώσεις τους και τις προσωπικές στρατηγικές. Και ας προχωρήσουν αποφασιστικά στη ανάληψη της ευθύνης, όπως οι κρίσιμες περιστάσεις απαιτούν.