«Κρατούν ομήρους τα παιδιά εκβιάζοντας να μην αξιολογείται ο δάσκαλος, να εξομοιώνεται ο αγράμματος, αδιάβαστος, άξεστος δάσκαλος με τον καταρτισμένο, καλλιεργημένο που μοχθεί για τους μαθητές του. Να μην κρίνεται κανένας για τίποτα, να κλείνει η πόρτα της τάξης και ανεξέλεγκτος ο δάσκαλος να μπορεί να ασελγεί στις ψυχές των παιδιών, από ανικανότητα ή ραθυμία ή επειδή είναι ψυχολογικά προβληματικός, με δικές του θεωρίες περί αγωγής».
(Χρήστος Γιανναράς, εφημερίδα «Καθημερινή» 29-7-2012)

Μέχρι τώρα ακούγαμε από τους εκπαιδευτικούς ότι είναι αντίθετοι με την αξιολόγησή τους διότι φοβούνται πως αυτή δε θα γίνεται με κριτήρια αντικειμενικά και ακόμα πως θα έχει «τιμωρητικό χαρακτήρα».

Και κάποιοι άλλοι... «φιλελεύθεροι», υποστήριζαν πως η αξιολόγηση θα δεσμεύσει την ελευθερία του εκπαιδευτικού, ο οποίος, «όταν αφήνεται ελεύθερος, δημιουργεί, ενώ όταν καταπιέζεται από συστήματα ελέγχου, μπαίνει σε μια μέγγενη και καταστρέφεται η σχέση του με την τάξη»!

Όσον αφορά την επιχειρηματολογία των θιασωτών της... «δημιουργικής ελευθερίας», η απάντηση δίνεται από το ποιοτικό επίπεδο της εκπαίδευσής μας - όλων των βαθμίδων - τα τελευταία 30 χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων απουσίαζε η... «μέγγενη» της αξιολόγησης! (βλέπε ειδικότερα την παγκόσμια κατάταξη των πανεπιστημίων μας - εκτός Σχολής Πολιτικών Μηχανικών Μετσόβιου Πολυτεχνείου -, καθώς και τα αποτελέσματα των πανελλαδικών εξετάσεων, όπου το ποσοστό των αποφοίτων λυκείου που γράφουν κάτω από τη βάση 10 προσεγγίζει σε κάποια μαθήματα το 50%) Και, βέβαια, πέρα από τα νούμερα των μαθητικών επιδόσεων, υπάρχει και το τεράστιο ζήτημα της ηθικοπνευματικής διαμόρφωσης των εκπαιδευομένων, που ασκεί η εκπαίδευση κυρίως διά των εκπαιδευτικών, για την οποία κανείς μας - Πολιτεία, οικογένεια και εκπαιδευτικοί - δεν μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι.

Αξίζει, όμως, να συζητήσουμε τις ενστάσεις κατά της αξιολόγησης εκείνων των εκπαιδευτικών οι οποίοι κατατρύχονται από τις φοβίες τους για μεροληπτική μεταχείριση και τιμωρία τους, που σχεδιάζουν κάποιοι... καταχθόνιοι τύποι που κρύβονται στα σκοτεινά υπόγεια του Υπουργείου Παιδείας (οι οποίοι καταχθόνιοι τύποι πρέπει να είναι κάτι σαν βρικόλακες, διότι επιβιώνουν, εκεί μέσα, επί 33 χρόνια -από το 1981 μέχρι σήμερα- χωρίς να σταματούν να συντάσσουν Διατάγματα επί Διαταγμάτων για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών -με εντολή, διαχρονικά, όλων των κυβερνήσεων και όλων όσοι χρημάτισαν υπουργοί Παιδείας-, τα οποία Διατάγματα ουδέποτε εφαρμόστηκαν -εν Ελλάδι- εξ αιτίας των αντιδράσεων των εκπαιδευτικών και, βεβαίως, λόγω του... γενναίου λαϊκισμού των κυβερνητών μας!)

Οι φοβίες των εκπαιδευτικών θα είχαν κάποια λογική βάση, εάν υπηρετούσαν ή έστω είχαν υπηρετήσει για κάποια χρόνια στην προδικτατορική ή τη δικτατορική περίοδο, όπου τα «εθνικά φρονήματα» και η «αφοσίωση στα ιδεώδη» της δικτατορίας έπαιζαν πρωτεύοντα ρόλο για τη σύνταξη της «Εκθέσεως Υπηρεσιακής Ικανότητος» του εκπαιδευτικού· οι εκπαιδευτικοί όμως που υπηρετούν σήμερα στα σχολεία έχουν διοριστεί - στην πλειονότητά τους - μετά το 1981 και δεν έχουν ποτέ αξιολογηθεί κατά τη διάρκεια του εκπαιδευτικού τους βίου!

Όσα, λοιπόν, γνωρίζουν για την αξιολόγηση, είτε προέρχονται από διηγήσεις... παθόντων εκείνων των αλήστου μνήμης εποχών ή από την προπαγάνδα κομματικών ή συνδικαλιστικών ινστρουχτόρων. Στη Δημοκρατία όμως - και μάλιστα στην... «πλέρια» των ημερών μας - δεν διώκονται τα φρονήματα και κανένας δεν μπορεί να στέλνει κανέναν στα Μακρονήσια, στα «Γκουλάγκ» ή στα ναζιστικά στρατόπεδα!

Παρ’ όλα αυτά, επειδή σε κάθε σύστημα αξιολόγησης οι αξιολογητές είναι άνθρωποι και ως εκ τούτου πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο του λάθους και της αδικίας, οι εκπαιδευτικοί δικαιούνται και πρέπει σε συνεργασία με τους ειδικούς επιστήμονες του Υπουργείου Παιδείας να διαμορφώσουν ένα σύστημα αξιολόγησης που θα προστατεύει τους εκπαιδευτικούς - ή τουλάχιστον θα ελαχιστοποιεί τις πιθανότητες - από τυχόν... ανάξιους αξιολογητές. Και στην κατεύθυνση αυτή η διεθνής πρακτική -και ιδιαίτερα η ευρωπαϊκή- με τα δοκιμασμένα συστήματα αξιολόγησης που ισχύουν εκεί -ανέκαθεν- μπορεί να χρησιμεύσει, ώστε να διατυπωθεί και να εφαρμοστεί ένα σύστημα αξιολόγησης που θα ανταμείβει δίκαια τις προσπάθειες των δασκάλων όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης, θα διασφαλίζει την εύρυθμη λειτουργία των σχολείων και των σχολών και θα μεγιστοποιεί την απόδοσή τους.

Έτσι έπρεπε να λύνονται τα ζητήματα της εκπαίδευσης από επιστήμονες, που έχουν συνείδηση του κρίσιμου για το μέλλον της πατρίδας μας παιδαγωγικού τους ρόλου - είτε υπηρετούν στο Υπουργείο Παιδείας είτε στα σχολεία· στην Ελλάδα όμως τίποτα δεν είναι απλό, ακόμα και το αυτονόητο. Πώς να μάθεις τον κάβουρα να περπατάει ίσια; Πώς να του αλλάξεις το κεφάλι που του λέει να πηγαίνει με το πλάι;

Με τη συνέντευξη που έδωσε ο κατά δήλωση «εκπαιδευτικός αναλυτής» κ. Κάτσικας στη συνεργάτιδα του «Εμπρός» κ. Βαγγελιώ Χρηστίδου, την 1-6-2013, το θέμα της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών αποκτά άλλες διαστάσεις, εντασσόμενο στην πολιτική ανατροπής του... καπιταλιστικού συστήματος!

Όχι, δεν κάνω πλάκα.

Ο εν λόγω «εκπαιδευτικός αναλυτής» αποκρούει τόσο την «κακή», όσο και την «καλή» αξιολόγηση, διακηρύσσοντας την αντικαπιταλιστική αποστολή του εκπαιδευτικού: «οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε: δεν υπάρχει “κακή” και “καλή” αξιολόγηση, αξιολόγηση που “βοηθάει” και αξιολόγηση που δε “βοηθάει”. Η αξιολόγηση έχει βαθιές ρίζες στο κοινωνικό σύστημα που ζούμε, είναι οργανικό μέρος της φυσικής και συμβολικής βίας, κατάγεται από την καπιταλιστική εκμετάλλευση και ταυτόχρονα την εκφράζει...». Κατά τον επαναστάτη, λοιπόν, «αναλυτή», πρώτα πρέπει να ανατρέψουμε το καπιταλιστικό σύστημα κι ύστερα να απολαύσουμε τη «δημιουργική ελευθερία» στην εκπαίδευσή μας, στα πλαίσια ενός νέου «υπαρκτού σοσιαλισμού», με αξιολογητές τους κομισάριους του κόμματος!

- Κύριε Κάτσικα, μέχρι να ανατρέψετε το καπιταλιστικό σύστημα, επειδή έχω εγγόνια που πηγαίνουν στο σχολείο, θα μου επιτρέψετε - τουλάχιστον - να γνωρίζω εάν ο δάσκαλός τους δεν είναι παιδόφιλος, δεν είναι ναρκομανής ούτε σχιζοφρενής, δεν είναι κομματικό κωθώνι που στρατολογεί για το κόμμα του ανήλικους μαθητές και τους «παραμορφώνει» σε γενίτσαρους, νεοναζιστές και τρομοκράτες.

Γιατί βλέπω και ακούω πολλά τέτοια να γίνονται, Κύριε Κάτσικα, από... «παιδαγωγούς» στα σχολειά μας - που αποκαλύπτονται, δυστυχώς, όταν πια έχει συντελεστεί το έγκλημα - και τρέμω για τα εγγόνια μου και για τα παιδιά του κόσμου και αγωνιώ σε ποιανού χέρια θα πέσουν και ανησυχώ για το μέλλον της νέας γενιάς, που διαπαιδαγωγείται σε καθεστώς πλήρους ασυδοσίας, αυτό το καθεστώς που εσείς το αποκαλείτε καθεστώς «δημιουργικής ελευθερίας»!