«Να μπει και μετρητής βλακείας στη Βουλή.»
Φωτεινή Πιπιλή

Μετά τη βροχή από τα αντιρατσιστικά νομοσχέδια που κατατίθενται στη Βουλή, θα ανατείλει ολόλαμπρο το... «δημοκρατικό τόξο». με όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου, πράσινα, κόκκινα, μπλε, προς δόξαν της δημοκρατίας και μεγάλην αγαλλίαση της Χρυσής Αυγής!

Να δεχτούμε, λοιπόν, ότι η Ν.Δ. λειτούργησε «συντηρητικά» και με την επιφοίτηση του «Αγίου Πνεύματος», το οποίον... εμπορεύεται χονδρικώς ο «Άγιος» Καλαβρύτων, δεν συμφώνησε με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ.

Να δεχτούμε ότι το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ λειτούργησαν «επικοινωνιακά, για υπαρξιακούς λόγους ή για να αποπροσανατολίσουν το λαό από τα καυτά θέματα της συγκυρίας».

Να δεχτούμε πως «οι μόνοι ειλικρινείς υπερασπιστές της Δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων - και ειδικότερα των ξένων μεταναστών - και οι μόνοι συνεπείς πολέμιοι του νεοναζισμού είναι οι “αριστεροί” που αποτελούν τον ΣΥΡΙΖΑ».

Να πιστέψουμε πως όταν ο αρχηγός τού ΣΥΡΙΖΑ δήλωνε στη Βουλή την υποστήριξή του στο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο που είχε επεξεργαστεί ο υπουργός της Δικαιοσύνης, και όταν κουνούσε επιτιμητικά το δάκτυλο προς το Μαξίμου για την αναβλητικότητά του ως προς την άμεση κατάθεση στη Βουλή του νομοσχεδίου «Ρουπακιώτη», εξέφραζε το ανυποχώρητο πάθος που δονούσε τα δημοκρατικά στήθη του.

Σήμερα, μετά την κατάθεση στη Βουλή του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου «Ρουπακιώτη» και τη διαφοροποίηση της Ν.Δ. με την κατάθεση χωριστού αντιρατσιστικού νομοσχεδίου, πώς να εξηγήσει ο κάθε δημοκράτης τη στάση τού ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, αντί να σπεύσει να ενισχύσει το «μέτωπο» για την υπερψήφιση του νομοσχεδίου «Ρουπακιώτη», καταθέτει στη Βουλή ακόμα ένα νομοσχέδιο, το δικό του, το τρίτο κατά σειράν!

Ασφαλώς αντιλαμβάνεται ο ΣΥΡΙΖΑ ότι με την κατάθεση τριών χωριστών νομοσχεδίων - και ίσως ενός ακόμα των ΑΝΕΛ - εκλείπει και η ελάχιστη πιθανότητα για την επιψήφιση και την ισχύ οποιουδήποτε αντιρατσιστικού νόμου.

Και ασφαλώς αντιλαμβάνεται ότι κάποιοι χαίρονται κι αγάλλονται για την... επάρκεια και τη σοβαρότητα που επιδεικνύουν τα πολιτικά κόμματα, που, εννοείται, εκπροσωπούν το συνταγματικό και δημοκρατικό τόξο της Βουλής.

Να πιστέψουμε πως όσα έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ κατά το προηγούμενο διάστημα ήταν μια θεατρική παράσταση στην προοπτική ότι τελικά δεν θα κατετίθετο, εκ μέρους των τριών εταίρων της συγκυβέρνησης, κανένα αντιρατσιστικό νομοσχέδιο;

Να πιστέψουμε ότι με την κατάθεση και του δικού του, χωριστού νομοσχεδίου επιδιώκει να διαλύσει και την τελευταία πιθανότητα να ψηφιστεί από την πλειοψηφία της Βουλής το νομοσχέδιο «Ρουπακιώτη», γιατί φοβάται ότι με την ισχύ τού αντιρατσιστικού νόμου θα απολέσουν και οι δικοί του, «αγανακτισμένοι» οπαδοί το... «δικαίωμα» να προπηλακίζουν και να «γιαουρτώνουν» τους πολιτικούς τους αντιπάλους ή να διαλύουν τις παρελάσεις στις εθνικές επετείους και να καθυβρίζουν τον πρόεδρο της Δημοκρατίας;

Ας αφήσουμε όμως το «θέατρο» του ΣΥΡΙΖΑ και ας έρθουμε στην εξίσου κακή παράσταση που έδωσαν ενώπιον του δημοκρατικού λαού οι τρεις συγκυβερνώντες, Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΔΗΜΑΡ. Η απορία των δημοκρατικών πολιτών, που πίστεψαν στη συγκρότηση πολυκομματικής κυβέρνησης και εναπέθεσαν σ’ αυτήν τις ελπίδες τους για την έξοδο της χώρας από την κρίση, καθώς και το ερώτημα που θα ήθελαν - πιστεύω - να θέσουν και προς τους τρεις της συγκυβέρνησης, είναι: γιατί για τη διαμόρφωση και κατάθεση στη Βουλή του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου ενήργησαν ως εν μέρει συμπολιτευόμενοι και καθ’ ολοκληρίαν αντιπολιτευόμενοι.

Ήταν τόσο δύσκολο να συσταθεί εξ αρχής μια επιτροπή από ειδικούς επιστήμονες και από τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης - και γιατί όχι από όλα τα κόμματα του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου (ας καλούνταν κι ας μην προσέρχονταν) -, η οποία θα κατέληγε συναινετικά στη σύνταξη ενός σοβαρού και αντιπροσωπευτικού αντιρατσιστικού νόμου, ο οποίος θα επέβαλλε, με την υποστήριξη αυτών που πιστεύουν στη Δημοκρατία, το σεβασμό στις αρχές και τις αξίες που τιμούν τον άνθρωπο και προάγουν τον πολιτισμό του;

Πρέπει, επιτέλους να καταλάβουν όλοι οι συμμετέχοντες στη διακυβέρνηση της χώρας ότι ο... «τσαμπουκάς» τού «εγώ αποφασίζω κι εσύ ακολουθείς» αποτελεί πλέον, όχι μόνο βλακώδη, αλλά και άκρως επικίνδυνο αναχρονισμό.

Και πρέπει να καταλάβουν όλοι όσοι ασκούν την αντιπολίτευση - μείζονα ή ελάσσονα - ότι δεν είναι ανεύθυνοι για την πορεία της χώρας, για το πώς... «παίζουν» με το θεσμικό τους ρόλο.