Το ‘χα ακούσει αρκετές φορές αυτό το τραγούδι, οδηγώντας αφηρημένα προς τη δουλειά ή το σπίτι. Δεν του είχα δώσει καμιά σημασία, όσον κι αν ο ήχος, η μελωδία με στενοχωρούσε κάπως, σα μια δυσφορία, κάτι σαν ισπανικό μοιρολόι… Τέλειωνε όμως ασυνείδητα η δύσθυμη επήρεια του, ερχόταν καπάκι ο Νταλάρας με τα «παραπονεμένα λόγια» ή ο Πορτοκάλογλου με το «ίσως να πάμε πιο πέρα»… κι η συναισθηματική τάξη απεκαθίστατο άμεσα. Τι άλλαξε ξαφνικά και έδωσα σημασία στο ανατρεπτικό «Mi ultimo tango en Atenas» (των «Apurimac» σε συνεργασία με τη συγκλονιστική Έλλη Πασπαλά);

Μάλλον αλλοπρόσαλλοι συνειρμοί, σε ώρα που το μυαλό μου ήταν ευεπίδεκτο αντίληψης ερεθισμάτων, δηλαδή απείχε της συντεταγμένης απονεύρωσης ή μάλλον αποχαύνωσης εκ του σφυροκοπήματος ενός Λόγου της πολιτικής ατάκας, που μας έχει κατακυριεύσει πλέον, απολύτως… δημοκρατικά. Δυο κυρίες ήταν «υπεύθυνες» προς τούτο, εν αγνοία τους: η πρώτη, προσωποποίηση της στιβαρής, αδιαπραγμάτευτης προσωπικότητας της υπέρβασης των ορίων, κινητό

Αρκάδι δηλαδή, μου είχε στείλει κάτι σαν ανέκδοτο ή φάρμακο αφύπνισης: «Οι νεοέλληνες ξοδεύουν χρήματα που δεν έχουν, για να αγοράσουν αντικείμενα που δε χρειάζονται ώστε να εντυπωσιάσουν ανθρώπους που δεν εκτιμούν». Σε μια φράση της μόνον, η πολιτισμική αποκάλυψη ή σύνοψη όλου του ενοχοποιητικού Λόγου της περιόδου της Κρίσης: από το «μαζί τα φάγαμε» έως τα «εορτοδάνεια». Όπως λέει -και μ’ έμαθε- ο φίλος Μ. Μαραγκουδάκης «είναι τραγικό ότι μιλάμε για τα αποτελέσματα, αλλά αδιαφορούμε για τις πολιτισμικές αιτίες τους. Έτσι δε θα καταλάβουμε ποτέ τίποτα».

Η δεύτερη φίλη είναι ακαδημαϊκή σύντροφος και… tangera ολκής! Ζ-Αρκάδι δηλαδή, φορέας ήχων μέσα από κινήσεις: χωρίς λόγια, ό,τι εκφράζει διαχρονικά ο άρρητος πολιτισμός των ισπανόφωνων συγκατοίκων μας επί Γης.

Αναζήτησα επομένως στο Youtube το εν λόγω τραγούδι: αποκάλυψη! Λένε τα λόγια, τα ακόλουθα (σε λατινικούς χαρακτήρες) καθότι το τραγούδι είναι «ισπανικό»:

Armonia neurotica
Nel microcosmo de la Metropoli
Cultura narcissista, monarchia dogmatica
Symphonia cacophonica, pandemonium en l’ atmosphera
Melodia symvolo, melodrama y tragedia
Orgasmo ideologico, del barbarismo a la teoria
Politico dyslexico en parodia onirica
Fantasmata, dilemma megalomano di metabolismo rethorico
Thesis y antithesis...

Patriota ironico, tragico, systematico
Hypocrisia paranoica sin dialogo esoterico
Teatro ironico, sindicato plastico
Epicentro del epidermia, una chimera,
Un utopia
Iperbole, antidoto democratico, critico
Sin entousiasmo, musica epidermica e un pentagramma masochista...
y la symmetria toxica di un epilogo necrologico...

Και βεβαίως, το ρεφραίν στα ισπανικά, λέει:
…Αυτό είναι το τελευταίο τανγκό στην Αθήνα…

Έχουμε μάθει να συγκινούμαστε και να υπερηφανευόμαστε με ενέργειες επιφανών ανθρώπων, όπως παλαιότερα ο αείμνηστος καθηγητής Ξ. Ζολώτας ή πρόσφατα οι Ισπανοί καθηγητές και μαθητές τους, που επεχείρησαν να καταδείξουν ότι η ελληνική γλώσσα είναι η πηγή του Λόγου στο Δυτικό Πολιτισμό. Τους ευχαριστούμε προς τούτο. Το θέμα όμως δεν είναι η ετυμολογία ή η ιστορία των λέξεων, αλλά η σύνθεση των εννοιών μέσω αυτών. Οι «Apurimac» μάς πρόσφεραν κάτι πρόσθετο ως μήνυμα: μην αναζητάτε την όποια πολιτισμική υπεροχή στις λέξεις, αλλά στο κείμενο/νόημα που οργανώνεται μέσω αυτών.

Αυτή η διαφορά κάνει τον ελληνικό πολιτισμό οικουμενικό, αυτόν απωλέσαμε κι αυτόν επιμένουν να πλήττουν οι «εθνικώς υπερήφανοι» μικρο-αστοί πολιτικοί. Ιδιαιτέρως όταν αγανακτούν γενικώς. Κι αισθάνονται απειλούμενοι, οπότε γίνονται οι ίδιοι απροσδιόριστη απειλή: καθότι, όπως λέει ένα άλλος περιπαικτικός σαρκασμός, ο «πλούσιος ηλίθιος» παραμένει πλούσιος, ενώ ο «φτωχός ηλίθιος» παραμένει ηλίθιος! Η αθλιότητα έγκειται στο ότι πολλοί πολιτικοί στην Ελλάδα κατάλαβαν πλήρως το διακύβευμα αυτό και το «τρέφουν» χωρίς αιδώ!

Προσωπικά, προτιμώ να ακούω και να ξανακούω το τραγούδι…