Σαν από προφητεία, το προηγούμενο άρθρο μου περί της αποκοπής των ελληνικών ΑΕΙ από τις διεθνείς ηλεκτρονικές βιβλιοθήκες σημείωνε ότι η αδιαφορία του ελληνικού Υπουργείου Παιδείας συμπαρασύρει και τα κυπριακά ιδρύματα στην απομόνωση. Έλεγε επίσης ότι: «Οι ορθολογιστές, σώφρονες, σοβαροί άνθρωποι μαθαίνουν από τα λάθη τους. Οι ανορθολογιστές και οι ανόητοι από τα πάθη (παθήματα) τους. Οι πρόδρομες μορφές Ζωής του είδους μας δε μαθαίνουν με τίποτα, απλώς εκλείπουν στην εξελικτική πορεία!».

Παραδόξως καίτοι νομοτελειακά, στο ελάχιστο μεσοδιάστημα «έσκασε» η βόμβα της Κύπρου. Και διαπιστώνω ότι το ανωτέρω απόσπασμα θα μπορούσε θαυμάσια να χρησιμοποιηθεί και γι’ αυτό το θέμα. Άλλωστε, σκέψη περί της ανικανότητας είναι και τίποτα άλλο.

Η ελάχιστη σωφροσύνη απαιτεί τη συστολή ενώπιον ραγδαίως εξελισσόμενων γεγονότων, με άδηλο προς το παρόν τέλος - σε κάθε περίπτωση οδυνηρό: ουδείς γνωρίζει το τι πρόκειται να γίνει εν τέλει και τα λόγια της σιωπής ίσως είναι η ένδειξη σοφίας. Εικάζω ότι η εξέλιξη θα ανατρέψει τα μυθολογικά πρότυπα: η Κύπρος, από νησί της Αφροδίτης, της ηδονικής θεάς της επιδιωκόμενης λαγνείας, ίσως αναδειχθεί σε νησί της Αθηνάς, της θεάς της σοφίας, της δυστυχούς που σίγουρα έχει μετακομίσει από τον τόπο μας.

Προς το παρόν, κάποιες διαπιστώσεις είναι αναντίρρητες:

- Η Κύπρος είναι και Μνήμη και παρόν για εμένα και πολλούς, πολλούς άλλους: θυμάμαι, παιδί, όταν άλλοι αμετροεπώς φωνασκούντες ήταν αγέννητοι ακόμα, τα συλλαλητήρια στην Αθήνα για την Ένωση! Θυμάμαι, τον πατέρα μου, το 1974, να μας χαιρετά μικρά παιδιά, φεύγοντας με καΐκι ως επίστρατος για το Νησί! Θυμάμαι φίλους στενούς και καρδιακούς, αλλά και νεώτερους συναδέλφους ΔΕΠ στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, που υπηρέτησαν στην ΕΛΔΥΚ! Θυμάμαι καλό φίλο και συνάδελφό μου στο καλύτερο ελληνικό πανεπιστήμιο, το Κρήτης, που ως νέος ΛΟΚατζής τότε, κατέλαβε πέντε φορές τα υψώματα του Αγίου Ιλαρίωνα και προδόθηκε πέντε φορές, στην Αθήνα! Θυμάμαι το μνημείο του πεσόντος, στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ τότε, στρατιώτη Μπουρέκα στη Μόρια! Θυμάμαι την 35η Μοίρα Καταδρομών στο Σταυροβούνι, σε νεώτερες μέρες δύσκολες! Αναγνωρίζω ότι ο γιος μου, σήμερα, συγκατοικεί, εκεί που σπουδάζει, με τέσσερα παιδιά από την Κύπρο! Η Κύπρος είναι Μνήμη, μνημείο και μνημονικό! Μ’ αυτό δεν παίζει κανείς, δεν του επιτρέπεται να παίζει, επιτέλους!

- Η Κύπρος είναι πηγή ζήλειας: είμαι βέβαιος ότι όσοι/-ες έχουν παρακολουθήσει το δράμα αυτές τις ημέρες, μοιράζονται το ίδιο συναίσθημα. Το πολιτικό σύστημα και οι εκπρόσωποί του είναι έτη φωτός μπροστά στο επίπεδο ποιότητας λόγου, συμπεριφοράς και στάσης έναντι των δικών μας, οι οποίοι ψάχνονται να ορίσουν την ακριβή έννοια του γελοίου. Μόνο τα λόγια της σιωπής δύνανται να εκφράσουν την άποψή μου για «εθνικούς αντιπροσώπους» παραληρούντες ανοήτως, επιπέδου «Μαρηά», «Λαφαζάνη», «Νικολόπουλου», «Παππά» και, δυστυχώς, πάμπολλων ακόμα!

- Τώρα που γράφω αυτό το σημείωμα (22/3/2013, ώρα 09:00), ακούω στην τηλεόραση Κύπριο υπουργό που λέει επί λέξει: «Τέρμα οι λεονταρισμοί και οι παλληκαρισμοί. Προέχει η σωτηρία της Κύπρου και των επόμενων γενεών.»

- Άκουσα ακόμα τις δηλώσεις του κ. Προέδρου τού ΣΥΡΙΖΑ να αποκαλεί «γκάνγκστερ» τον κ. Σόιμπλε, δηλαδή αυτόν που έβαλε λυτούς και δεμένους να συναντήσει, ώστε να δείξει «ευρωπαϊκό» προφίλ, πρόσφατα.

- Άκουσα, και τι δεν άκουσα…: το μόνο που δεν άκουσα, είναι λόγια μέτρου και εντροπής!

Όταν κυκλοφορήσει το άρθρο αυτό, πιθανόν το δράμα να έχει λάβει τέλος, λυπηρό κι αιματηρό. Τι θα έχουμε καταλάβει επ’ αυτού; Ίσως ότι έναντι στρατηγικών οικονομικών αποφάσεων, οι πολιτικές αποφάσεις επιπέδου Πανηγυρικού 25ης Μαρτίου προορίζονται αποκλειστικά και μόνον για το χώρο τους: τις ανακουφιστικές δοξολογίες στις Μητροπόλεις σε ημέρες «γιορτής»! Ίσως ότι τα όρια του λαϊκισμού έχουν κοντά ποδάρια και τιμωρούν σκληρά όσους τα υπερβαίνουν σε διεθνές επίπεδο! Ίσως ότι κάποιοι με λυσσώδη όρεξη εξουσίας είναι αδίστακτοι και δε διστάζουν στο να μετατρέψουν, πέραν και εις βάρος των μετρημένων Κυπρίων ηγετών, το πρόβλημα σε ενδο-Ελλαδικό πρόβλημα! Ίσως ότι αρνούμαστε ως διοίκηση και λαός να δεχθούμε ότι η Κύπρος καταρρέει διότι προέτρεξε να συμμετάσχει στο ένδοξο PSI μας: όπως το 1974 τους πουλήσαμε, έτσι και σήμερα μάλλον το ίδιο κάνουμε, ένθεν κακείθεν.

Από εκεί και πέρα, είναι βέβαιο ότι η Ευρώπη μας ψάχνει νέες ισορροπίες στο πολιτικό και κοινωνικό Κράτος της. Είναι βέβαιο ότι το παρόν μοντέλο τελείωσε. Αλλά ποιο θα είναι το μήνυμα της «ηρωικής» και «αξιοπρεπούς» ήττας που επέρχεται καλπάζουσα; Νομίζω ότι το ΟΧΙ είναι πολύ βαρύ για μεταμοντέρνους ώμους, ιδιαίτερα όταν οι ταυτότητες έχουν γίνει μια τεράστια φούσκα, ως η οικονομία!