Είναι 15 - 20 ημέρες τώρα που Τον βλέπω, κάθε πρωί -και μεσημέρι κι απόγευμα- εκεί στο φανάρι της διασταύρωσης Βενιζέλου και Νεομάρτυρος Θεοδώρου. Απέναντι από τον Πύργο! Είναι της γενιάς μου, ευσταλής καίτοι φαλακρός, φοράει μια παλιοκαιρίτικη κι αταίριαστη αθλητική φόρμα. Ξυπνάει, αν έχει κοιμηθεί, κάθε πρωί για να πάει εκεί, να ντρέπεται. Με περισσή και προφανή συστολή, κρύβει πίσω από τα απομεινάρια ενός δένδρου, που ‘χει κακοπεράσει υπό τη δικαιοδοσία της Υπηρεσίας Δενδροστοιχιών του εκπεπτωκότος Δήμου, ένα γαλάζιο κουβά με σαπούνι κι ένα κόκκινο σφουγγάρι για να πλένει τζάμια. Ενός Δήμου που δεν ντρέπεται να καταρρέει δημοσίως, διοικητικά κι αναιδέστατα, για ένα «προοδευτικό» ρουσφέτι του αγράμματου ανεψιού όταν τα διδακτορικά ανεργούν ή μεταναστεύουν! Χάθηκε κι η ντροπή στο εκπασοκισμένο καθεστώς!

Οι ματιές μας διασταυρώνονται συνέχεια και δε με πλησιάζει ποτέ. Μόνο κοιταζόμαστε βαθιά στα μάτια, κρύβοντας αλλήλως την ντροπή μας. «Έργον ουδέν όνειδος, αεργίη δε τ’ όνειδος», είπε ο Ησίοδος, και «καμμιά δουλειά δεν είναι ντροπή», λέει ο λαός μας, κι όμως ντρεπόμαστε ο ένας τον άλλον, στα 50 μας. Ζωή, παιδιά, ελπίδες, φιλοδοξίες, ίσως τίποτα… Η συντριβή της γενιάς της ακρίδας…

Τι σκέφτεται ο Κύριος; Τον «Πίου» και το δημοφιλέστερο πλην αποκρουστικό για τον απόκρυφο ρατσισμό που υποκρύπτει, σποτάκι με το δήθεν άφθονο, νεοελληνικό χιούμορ του αποδεκτού αρχετύπου τού «Αγαπούλα»; Τα παιδιά τού trafficking εδώ και στην Ευρώπη; Τα λάθη της προσωπικής ζωής του, που μπορεί να είναι άφθονα, πού να ξέρω; Την κακή του μοίρα, στην Ελλάδα της κρίσης; Τη σημασία της ιστορικής αναγκαιότητας του καπιταλισμού, που, άγοντας κοινωνίες, συντρίβει ζωές; Τι;

Τι σκέφτομαι Εγώ; Αδιαφορώ ενώπιον της ατομικής ιστορίας του; Νιώθω ανακούφιση επειδή έχω και πηγαίνω σε μια υψηλού επιπέδου δουλειά, τάχατές μου, πλην όμως με εξευτελιστική αμοιβή πλέον; Συμπάσχω ως φιλάνθρωπος, μεταμοντέρνος βλαξ ενώπιον της συρροής των ατομικών παθημάτων; Του «λέω» να πάει να επιμορφωθεί με κονδύλια τού ΕΣΠΑ; Του λέω να σκεφθεί μιαν καινοτόμο επιχείρηση; Τι;

Είναι εκεί, με κρύο και βροχή και ντρέπεται βαθιά κι ενδομύχως ο Κύριος του φαναριού. Τι του λένε οι «Γιακουμάτοι» κι οι «Στρατούληδες» κι οι ηθικολόγοι των Μ.Μ.Ε. και οι ρυπαρογνώμονες του διαδικτύου; Πουλάνε ελπίδες, ένθεν κακείθεν, μεταξύ Δ.Ν.Τ., επιτοκίων κι επαναδιαπραγμάτευσης, όπως πλέον αποδέχεται το Όλον του δημοκρατικού/συνταγματικού/κοινοβουλευτικού/ευρωπαϊκού τόξου - συγχωρήστε την αδυναμία μου να καταλάβω τις πολιτικές πιρουέτες;

Τα κρυφά βλέμματά μας είναι η υπονόμευση του πολιτισμού μας, αν ποτέ υπήρξε αυθεντικά, σε μια χώρα που ποτέ δεν κατάλαβε τη νεωτερικότητα αλλά προσεχώρησε στη μεταμοντέρνα αερολογία των τηλεοπτικών ντελάληδων. Λειτουργούμε σε ένα πλαίσιο εθνικής δεισιδαιμονίας και κοινωνικής υποκρισίας. Ο διφυής Ελληνισμός, που τραγούδησε ο Μάνος, που ζωγράφισε ο Τσαρούχης, που όρισαν ο Παλαμάς κι ο Ελύτης κι ο Καβάφης, που κινηματογράφησε ο Θεόδωρος, που χάραξε η Κατράκη, που απέδωσαν ο Κατράκης κι ο Κουν, που έψαλαν ο Τσιτσάνης κι ο Μπιθικώτσης, κατέληξε μονοδιάστατος Ελλαδισμός κι εμείς μια Ελληνώνυμη Νότια Βαλκανική, μια γεωγραφία χωρίς ψυχή! Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε, θα προλάβουμε τα δεινά της Συρίας. Ίσως γίνουμε συλλογικά καλύτεροι, ίσως ανταποκριθούμε στις μείζονες προκλήσεις… Άλλως θα πεθάνουμε μέσα σε παιάνες περί της αθανάτου Ελλάδος σε ράντζα κενών νοσοκομείων ψυχών…