Απέχουμε λιγότερες από 80 μέρες από τις κάλπες των ευρωεκλογών και ήδη η εκλογική αυτή αναμέτρηση φαίνεται να απασχολεί όλες τις πολιτικές δυνάμεις, αφού από τα αποτελέσματα της θα φανεί αν θα έχουμε ένα νέο υπό διαμόρφωση πολιτικό σκηνικό , ή μια από τα ίδια με τις όποιες αναμενόμενες διαφοροποιήσεις , που πάντα προκύπτουν από τις κάλπες. Ενα πρώτο «δείγμα γραφής» των προθέσεων του εκλογικού σώματος, με βάση τα τωρινά δεδομένα, έχουμε από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, όπου από τη μια καταγράφεται η κυριαρχία του κυβερνώντος κόμματος, έχοντας όμως αρκετές διαρροές κυρίως προς τα δεξιά του και από την άλλη μια αντιπολίτευση πολυτεμαχισμένη σε «μεγαλύτερα» και μικρότερα κόμματα, που διαγκωνίζονται τα μεν πρώτα, ποια θέση θα καταλάβουν μεταξύ της δεύτερης και της πέμπτης, κινούμενα συν πλην του 10%, τα δε μικρότερα δίνουν τη μάχη να περάσουν το όριο του 3% για να εκλέξουν ευρωβουλευτή και να εκπροσωπηθούν στην επόμενη ευρωβουλή. Η εικόνα αυτή του πολιτικού σκηνικού είναι πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα, τουλάχιστον στα χρόνια της μεταπολίτευσης, όπου είχαμε είτε τον κλασσικό δικομματισμό, με τα δυο κυρίως κόμματα εξουσίας να εναλλάσσονται και να διαγκωνίζονται για την πρωτιά και τα 2-3 μικρότερα να συμπληρώνουν το σκηνικό, είτε τα τελευταία χρόνια με τον «λειψό» δικομματισμό, που πάντως το πρώτο από το δεύτερο δεν απείχε 15-20 μονάδες, όπως καταγράφεται σήμερα στις δημοσκοπήσεις και δεν υπήρχε τέτοιος κατακερματισμός δυνάμεων δεξιά και αριστερά του πολιτικού σκηνικού! Γιατί όντως η εικόνα με την κυρίαρχη παρουσία του κυβερνώντος κόμματος και του πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη και πέραν τούτων ένα κατακερματισμένο πολιτικό τοπίο που «αγκομαχά» και ψάχνεται να βρει ρόλο, χωρίς όμως να διαφαίνεται μια εναλλακτική πρόταση εξουσίας, περιορίζεται στην απλή καταγραφή δυνάμεων, που μπορεί να ικανοποιεί ενδεχομένως κάποιους πρόσκαιρους στόχους των επιμέρους κομματικών ηγεσιών, αλλά δεν συγκινούν ευρύτερα ακροατήρια και πάντως δεν δίνουν προοπτική για περαιτέρω ανακατατάξεις. Και αυτή η παράμετρος είναι ανασταλτικός παράγοντας για να προκύψουν νέοι συσχετισμοί στο πολιτικό τοπίο, αφού ελλείψει σοβαρής εναλλακτικής πρότασης που μπορεί να έχει και προοπτική εξουσίας, ένα σημαντικό μέρος του εκλογικού σώματος επιλέγει, την πολιτική σταθερότητα- που στην προκειμένη περίπτωση, περισσότερο από όλους τους άλλους, εκπροσωπεί το κυβερνών κόμμα και ο Μητσοτάκης- θέλοντας να αποφύγει τις «περιπέτειες» που αρκετά ...πλήρωσε στο πρόσφατο παρελθόν! Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα υπάρξουν μετακινήσεις στο εκλογικό σώμα και μεταξύ των αντιπολιτευόμενων κομμάτων, αλλά και προς και κυρίως από τη ΝΔ, που ως κυβερνών κόμμα έχει και τη φθορά του! Κατά τη γνώμη μας η ΝΔ «απειλείται» σε αυτές τις ευρωεκλογές από δύο κυρίως παράγοντες: Ο πρώτος είναι ότι η ψήφος δυσαρέσκειας που πάντα σε ευρωεκλογές εκδηλώνεται και ενδεχομένως και σε τούτες, που είναι «ανώδυνη», δεδομένου ότι δεν διακυβεύεται η κυβερνησιμότητα της χώρας, αφού δεν πρόκειται για εθνικές εκλογές , αλλά για εκλογή ευρωβουλευτών. Και ο δεύτερος ότι ναι μεν μπορεί να χάσει ψηφοφόρους, αλλά από και προς πολλούς, γεγονός που δεν φαίνεται να απειλείται η πρωτιά και η κυριαρχία της παρά τις όποιες απώλειες, και τον κίνδυνο της αποχής που πάντα ελλοχεύει και κυρίως αναμένεται να πλήξει τη ΝΔ, ως κυβερνητικό κόμμα.  

Ομως παρά την όποια φθορά του κυβερνώντος κόμματος λόγω κυρίως της ακρίβειας, της γενικότερης αναστάτωσης στην κοινωνία με τις κινητοποιήσεις, των Τεμπών κ.α. και των ζητημάτων της επικαιρότητας με αφορμή και τα τελευταία νομοσχέδια και κυρίως αυτό του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών που προκάλεσε δυσαρέσκεια στους πιο συντηρητικούς ψηφοφόρους του, αυτό που φαίνεται να προβληματίζει ένα μέρος της κοινής γνώμης και να κυριαρχεί εσχάτως στην πολιτική ατζέντα είναι η δημοσκοπική στασιμότητα που παρουσιάζει το ΠΑΣΟΚ, δεδομένου ότι η συνεχιζόμενη εσωκομματική αναταραχή στο ΣΥΡΙΖΑ, που ακόμη ψάχνει τον πολιτικό του προσανατολισμό, κατά κάποιο τρόπο δικαιολογεί την εικόνα του εν λόγω χώρου. Ωστόσο η στασιμότητα του ΠΑΣΟΚ, που συνοδεύεται και από υποχώρηση των ποσοστών δημοφιλίας του προέδρου του Ν . Ανδρουλάκη, σε σχέση με προηγούμενα δημοσκοπικά ευρήματα, φαίνεται να δείχνει ότι δυσκολεύεται να «κεφαλαιοποιήσει» τις αναταράξεις στο ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου αυτός να καταστεί ο ηγέτης του κεντροαριστερού χώρου και να αναπτύξει τις πρωτοβουλίες που ο ίδιος σχεδιάζει και προαναγέλλει για μετά τις κάλπες. Ο προβληματσμός στη βάση του ΠΑΣΟΚ είναι έντονος , όπως και εύλογο το ερώτημα που τίθεται μετ΄επιτάσεως πλέον: Γιατί αφού κατέρρευσε ο ΣΥΡΙΖΑ και μετά από όσα έχουν συμβεί στο χώρο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης με τον Κασσελάκη στην ηγεσία του, δεν «εκτοξεύεται» το ΠΑΣΟΚ, όπως πολλοί ανέμεναν; Υπάρχει έλλειμμα ηγεσίας, είναι λανθασμένη η στρατηγική που ακολουθείται, είναι προβληματική η επικοινωνιακή τακτική; Τι απ όλα αυτά ισχύει ή μήπως και όλα; Το βέβαιο είναι ότι πέρα από την ...εικόνα, επί της ουσίας της πολιτικής παρουσίας του ΠΑΣΟΚ, το τελευταίο κυρίως διάστημα, τα μηνύματα που εξέπεμψε και κυρίως ο πρόεδρος του, ήταν σε μεγάλο βαθμό διφορούμενα και «θολά», κυρίως με αφορμή τα τελευταία νομοσχέδια που αφορούσαν την επιστολική ψήφο, το γάμο των ομόφυλων και τα μη κρατικά πανεπιστήμια. Η άρνηση μεγάλου αριθμού βουλευτών του να απέχουν από την ψηφοφορία για τον γάμο των ομόφυλων, ένα θέμα ταυτοτικό για το ΠΑΣΟΚ που έχει να κάνει με δικαιώματα, καθώς και η στάση του για τα μη κρατικά πανεπιστήμια και την επιστολική ψήφο, προκάλεσε τεράστια σύγχυση σε ένα μεγάλο τμήμα του εκλογικού ακροατηρίου του, ακόμη και στελεχών του, που δεν παραπέμπει σε τελική ανάλυση σε μια συγκροτημένη, υπεύθυνη και με επιχειρήματα αντιπολίτευση, αλλά σε ένα «όχι σε όλα» που προσομοιάζει με τη «λογική» άλλων χώρων, που φαίνεται τελευταία ενστερνίζεται και ανταγωνίζεται και το ΠΑΣΟΚ. Είναι φανερό ότι δυσκολεύεται να «ισορροπήσει» ανάμεσα στη μαχητική αντιπολίτευση που πρέπει να κάνει στην κυβέρνηση και στην υπεύθυνη στάση που πρέπει να τηρήσει, με βάσει προγραμματικές θέσεις, για θέματα που συμφωνεί και ενδεχομένως προωθεί και η κυβέρνηση. Επικρατεί η αντικυβερνητική «λογική» και η αντιδεξιά ρητορική παλαιάς «κοπής», που προκαλεί σύγχυση και στο δικό του ακροατήριο και απομακρύνει δυνητικούς ψηφοφόρους, κυρίως «κεντρώους», που δυσανασχετούν με την «άρνηση για την άρνηση» για λόγους αντιπολιτευτικής λογικής και για ακατανόητους τακτικισμούς.  

Και όλα αυτά συμβαίνουν ενώ όλα τα «σημάδια», πριν από μερικούς μήνες, έδειχναν ότι η μάχη των επικείμενων ευρωεκλογών θα «κερδηθεί» καθαρά από το ΠΑΣΟΚ, με την ανάδειξή του σε δεύτερο κόμμα, όπως άλλωστε είναι και ο διακηρυγμένος στόχος του, προκειμένου η υλοποίηση της στρατηγικής Ανδρουλάκη εν όψει των εθνικών εκλογών να πάρει σάρκα και οστά. Γιατί πράγματι με «ούριο άνεμο» στα πανιά του και με μεγάλη αισιοδοξία μπήκε για το ΠΑΣΟΚ το 2024. Όμως σε λιγότερο από 3 μήνες τα δεδομένα έχουν αλλάξει αισθητά, με πιο χαρακτηριστική ένδειξη οι προχθεσινές δημοσκοπήσεις, όπου εμφανίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη να παίρνει ...κεφάλι και να επανέρχεται στη δεύτερη θέση, να προσπερνά με διαφορά το ευρισκόμενο σε πτωτική τάση σε σχέση με προηγούμενες έρευνες ΠΑΣΟΚ, προκαλώντας εύλογα ερωτήματα για την επίτευξη και αυτού ακόμη του στόχου του, της δεύτερης θέσης, που έχει να κάνει με την «πρωτοκαθεδρία» στο χώρο της κεντροαριστεράς! Δεν χρειάζεται να είναι κανείς πολιτικός αναλυτής για να εξηγήσει αυτή την εξέλιξη, όταν μέσα σε διάστημα μόλις ενάμιση μήνα το ΠΑΣΟΚ και ο πρόεδρος του, με αφορμή τρία «εμβληματικά» νομοσχέδια (επιστολική ψήφος, γάμος ομοφύλων και μη κρατικά πανεπιστήμια) έκαναν ό,τι μπορούσαν για να δυσαρεστήσουν το δικό τους ακροατήριο και να αλλοιώσουν το «στίγμα» του πάλαι ποτέ ισχυρού κυβερνητικού κόμματος, μετατρέποντας το σε κόμμα διαμαρτυρίας, σε ένα «ΚΚΕ του κέντρου», όπως πολύ εύστοχα χαρακτηρίστηκε! Χωρίς πολλά λόγια τα «θαλάσσωσε» και τώρα πληρώνει τα «επίχειρα» της ακατανόητης στάση του, που μόνο «θολούρα» εξέπεμπε! Γιατί είναι βέβαιο ότι αν κανείς θέλει σε αυτές τις ευρωεκλογές να στηρίξει κάποιο κόμμα διαμαρτυρίας, θα κατευθυνθεί όπως άλλωστε δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις, στις «ορίτζιναλ» εκδοχές (βλέπε Βελόπουλο) και όχι στο ΠΑΣΟΚ από το οποίο άλλα περιμένει και κυρίως τη δική του εναλλακτική πρόταση. Με αυτά και εκείνα το στοίχημα των ευρωεκλογών για το ΠΑΣΟΚ και τον Ν. Ανδρουλάκη, παίρνει πλέον χαρακτηριστικά πολιτικής επιβίωσης, αν δηλαδή θα μπορέσει να αναδειχθεί σε ένα εν δυνάμει κόμμα εξουσίας, ή θα παραμείνει σε συμπληρωματικό ρόλο, διαγκωνιζόμενο με τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και τον Βελόπουλο για το ποιό είναι περισσότερο αντικυβερνητικό και «καταστροφολογικό» για ότι πάει να γίνει! Είναι βέβαιο ότι αν τελικά στις κάλπες του Ιουνίου ο Ανδρουλάκης χάσει τη «μάχη» για τη δεύτερη θέση από τον Κασσελάκη, γιατί όλοι προεξοφλούν ότι η πρώτη θέση είναι «κατοχυρωμένη» στον Μητσοτάκη, με μόνο άγνωστο ζητούμενο τη διαφορά του από τον δεύτερο, τότε οι εσωκομματικές γκρίνιες και η αμφισβήτηση του, που τώρα δειλά- δειλά εκδηλώνονται θα πάρουν μεγαλύτερη ένταση, με ότι αυτό σημαίνει και για τις γενικότερες διεργασίες στον ευρύτερο χώρο της κεντροαριστεράς. Αν δε ο ΣΥΡΙΖΑ, κρατήσει τη δεύτερη θέση-που μετά όσα είχαν προκύψει στο κόμμα αυτό πολλοί ήταν εκείνοι που προεξοφλούσαν την μη διατήρησή του ως αξιωματικής αντιπολίτευσης- και χωρίς μεγάλες απώλειες, δεδομένου και της αποχώρησης των στελεχών που δημιούργησαν τη Νέα Αριστερά, τότε ο Κασσελάκης κάθε άλλο παρά χαμένος θα βγεί και στο εσωτερικό του κόμματος του και έναντι των άλλων «πρωταγωνιστών» του ευρύτερου χώρου και κυρίως του Ανδρουλάκη που θα εξακολουθεί να βλέπει την ...πλάτη του! Μετά από αυτά δεν χωρεί καμιά αμφιβολία ότι τα «δύσκολα» δεν περιορίζονται μόνο στο κυβερνητικό «στρατόπεδο» που έτσι και αλλιώς έχει να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις της «χαλαρής» και της ψήφου διαμαρτυρίας, αλλά και στο χώρο της κεντροαριστεράς, όπου η απογοήτευση κυριαρχεί, ενώ οι διεργασίες στο χώρο είναι σε εξέλιξη με νέες πολιτικές δυνάμεις να διεκδικούν ρόλο, ανακατεύοντας ακόμη περισσότερο την ...τράπουλα! Οι κάλπες των ευρωεκλογών προφανώς και θα δείξουν τι ...ψάρια πιάνει ο καθένας.