Μέσα στο πλήθος των εντίμων, πονετικών, καλών ανθρώπων και φιλότιμων υπαλλήλων έχει δημιουργηθεί μια ομάδα ηγεμονίσκων απόλυτα ταυτισμένων με τα εκάστοτε αφεντικά με τα οποία μόνον είναι απόλυτα συμβατοί.
Το επιχείρημα «έχουμε πολλή δουλειά» είναι πολλές φορές σε αντίφαση με πασιφανείς εικόνες, όπως των υπαλλήλων που παίζουν με την τηλεόραση, βάφουν τα νύχια τους, κάνουν τα προσωπικά τους τηλέφωνα. Φυσικά, όπως συμβαίνει πάντα, κανείς δεν επαινεί ούτε αμείβει τους υπαλλήλους που παίρνουν δουλειά και στο σπίτι. Άλλωστε, οι κακομαθημένοι, ασυνεπείς υπάλληλοι έχουν σχεδόν «μπάρμπα στην Κορώνη» ή πολύ στενές σχέσεις με τους προϊσταμένους τους.
Αναρωτιέται κανείς με ποιο τρόπο μπορείς να ξεχωρίσεις τον κακό δημόσιο υπάλληλο από κάποιον που λόγω επίκαιρων δικών του προβλημάτων έχει κακή συμπεριφορά. Η διάκριση ανάμεσα στον οργισμένο, δικαιολογημένα στριμωγμένο υπάλληλο είναι σαφής. Ο φιλότιμος ανεπαρκής, παρά τη θέλησή του, άνθρωπος έχει ενοχές, στεναχωριέται που δεν μπορεί να σε εξυπηρετήσει και δικαιολογιέται γι’ αυτό.
Ο ασυνείδητος ανεγκέφαλος μικρή τυραννίσκος, με τις ηγεμονικές τάσεις, όπως συμβαίνει άλλωστε με τους ανάλογους ανθρώπους όλων των επαγγελμάτων, έχουν ορισμένα συμπεριφερολογικά κυρίως χαρακτηριστικά. Είναι «ασυμπάθιστοι», υπεροπτικοί, δυσεπικοινωνιακοί και έχουν έκφραση μόνιμα ενοχλημένων. Παρεμβάλλουν συνεχώς εμπόδια, είναι τυπολάτρες. Απαράβατη τήρηση του γράμματος του νόμου. Αρέσκονται στο να προκαλούν υποτέλεια και παρεκκλιτική συμπεριφορά. Είναι ισχυρογνώμονες, δύσκαμπτοι, επιθετικοί, κομπορρήμονες.
Οι μικροί ηγεμονίσκοι είναι οι γλοιώδεις αυλικοί στο ελληνικό «σεράι».
Στο χαοτικό σύστημα της γραφειοκρατίας, στα σημερινά αναξιόπιστα, θλιβερά χρόνια, μια μεγάλη ομάδα εργαζόμενων δημοσίων υπαλλήλων προσπαθεί να επιβιώσει μέσα στην ανομοιογένεια, την υποτίμηση και τη θολούρα ασαφών νόμων.
Ψυχογραφικά και συμπεριφερολογικά οι περισσότεροι απ’ αυτούς κάνουν ένα υπεράνθρωπο έργο, με συμπάθεια και κατανόηση, με ελάχιστους μισθούς, στους πολίτες.
Κάποιοι έχουν ανασφάλεια, εκνευρισμό, επιθετικότητα, σα διαμαρτυρία στο σύστημα ή ρουσφετολογούν στους δυνατούς και τους προϊσταμένους τους. Πολλοί επιστρατεύουν την οικονομική κρίση για τη «λευκή απεργία» που διαλέγουν.
Υπάρχει, όμως, και ένας αριθμός δημοσίων υπαλλήλων στις διάφορες υπηρεσίες οι οποίοι ασυνείδητα ή εξ επιλογής εκδηλώνουν συμπεριφορά απωθημένων εξουσιαστικών τάσεων. Επιλέγουν άλλοτε μια υπεροπτική ηγεμονική στάση. Είναι αυτοί που θα μπορούσαμε να τους ονομάσουμε «τυραννίσκους».
Από το θώκο μιας κοινής καρέκλας αποφασίζουν, επιβάλλουν και τηρώντας το, συχνά άδικο, γράμμα του νόμου παρεμβάλλουν προσκόμματα.
Μια έντονη αδιαφορία, συχνά εκδηλωμένη με δυσφορία, λεκτική συμπεριφορά, αγένεια, απορριπτικές χειρονομίες και μια δύστροπη «ξινή» φυσιογνωμία κάποιου που ενοχλήθηκε από τον πολίτη στην αδιάφορη μακαριότητα που ζει.
Άλλοτε πάλι, αναπτύσσουν ένα αίσθημα εχθρότητας για όποιον τους βάζει να εργασθούν για μια υποχρέωσή τους ή είναι υπεροπτικοί ή ακόμα και μόνο απαιτητικοί.
Το κυριότερο, δεν έρχονται ποτέ στη θέση του πολίτη. Γι’ αυτούς «έλα σε δυο μέρες» είναι αυτονόητο, χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψιν τη δυσκολία μετακίνησης του ασθενικού γεροντάκου, την πίεση του χρόνου και την οικονομική δυσπραγία.