Ένας χρόνος ΠΑΣΟΚ! Ένας χρόνος δύσκολος, με πολλές ανατροπές στην καθημερινότητά μας, με πολλές αλλαγές στις προτεραιότητές μας. Μέσα σε τούτο το χρόνο, από εκεί που μπορούσαμε να έχουμε πράγματα που ίσως δε θέλαμε, φτάσαμε στο σημείο να μπορούμε με ζόρι να έχουμε κάτι λιγότερο από αυτά που θέλουμε!
Κλήθηκε όλη η χώρα ξαφνικά να λύσει τόσα πολλά προβλήματα σε τόσο λίγο χρόνο, που αμφιβάλλω αν ένα από τα μεγάλα μαθηματικά κεφάλια θα καταφέρει να λύσει τέτοιον όγκο προβλημάτων, σε όλη του τη ζωή!
Κάναμε την ανάγκη φιλότιμο και το φιλότιμο, αφού κανείς δε μας το αναγνωρίζει έμπρακτα, αδιαφορία και απάθεια. Φτάσαμε να έρπουμε πίσω από τις εξελίξεις. Και το κακό δεν είναι το ότι σερνόμαστε, αλλά το ότι γυρνάμε χιλιάδες χιλιάδων χρόνια πίσω, πολύ πριν ο ανθρώπινος οργανισμός καταφέρει να σταθεί όρθιος στα δύο του πόδια.
Δε θυμάμαι άλλη χρονιά να πέρασε τόσο βασανιστικά αργά. Τόσο αργά, που, αλήθεια, μοιάζει πολύ με αιώνα! Και ενώ είχαμε στο «βιογραφικό» μας το χρυσό αιώνα του Περικλή, θα προσθέσουμε τώρα τον τενεκεδένιο αιώνα του πολιτικού μας συστήματος!!!
Σκαρφαλώνουμε στο «Γολγοθά» μας ζωσμένοι με ασήκωτα βάρη, που συχνά εκπλήσσουν ακόμη και αυτούς που μας τα φόρτωσαν και χωρίς άμυνες, χωρίς δυνάμεις για αντίδραση, ακολουθούμε την πορεία προς το σταυρό.
Αλήθεια, τώρα που ανέφερα «Γολγοθά» και «σταυρό», η εκκλησία πού είναι; Αλλά, τι λέω ο τρελός!
Δεν καταλαβαίνω ένα πράγμα, πώς όλοι εμείς οι «προπονητές» της κερκίδας, εμείς που ούτε σε υπουργικά συμβούλια συμμετέχουμε, ούτε στεκόμαστε «ψηλά», έχουμε λύσεις κομμένες και ραμμένες στα μέτρα του γενικού συνόλου και οι πολιτικοί μας όχι;
Γιατί στο σύνολό τους οι πολιτικοί μας έπαψαν να είναι οι μπροστάρηδες και γιατί στηρίζουν τη σταδιοδρομία τους στη δικαιολογία και στις υπεκφυγές; Τι είναι αυτό που σμπρώχνει το Σαμαρά να εγκαλεί τον Παπανδρέου για την περίπτωση που δε δανειστήκαμε πολλά με χαμηλό επιτόκιο όταν μπορούσαμε και τι είναι αυτό που αναγκάζει το ΓΑΠ να απαντάει με τον τρόπο που απαντάει...
Γιατί τρέχει ο Παναγιωτόπουλος να καλύψει το Σαμαρά, χρησιμοποιώντας φτηνές και παιδικές δικαιολογίες και γιατί προσπαθούν, ένα χρόνο τώρα, να μας φορτώσουν τύψεις και ενοχές επειδή καλοπερνούσαμε;
Γιατί σίγησε η Αριστερά; Γιατί ακόμα αναρωτιόμαστε αν ήξερε ή όχι ο ΓΑΠ την οικονομική κατάσταση; Γιατί οι αρχηγοί εμφανίζονται ακόμη στις μέρες μας μόνο μπροστά σε κοινό από επαγγελματίες χειροκροτητές;
Γιατί το Βατοπέδι τη μία μέρα είναι σκάνδαλο και την άλλη όχι; Γιατί όλοι ψάχνουν να βρούνε το λόγο που δεν έχουν ανοίξει οι λογαριασμοί της Μονής;
Γιατί τελικά κρατάνε τόσο χαμηλά το επίπεδο της αντιπαράθεσης και γιατί συμπεριφέρονται με τόσο απάνθρωπο τρόπο στους συνανθρώπους και συμπατριώτες τους;
Πώς θα εμπιστευτούμε τις όποιες ελπίδες για το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας, σε αυτούς;
Ο κόσμος έχει αρχίσει να μιλάει με βαρύτατους χαρακτηρισμούς. Βλέπει τους Κινέζους να προελαύνουν και αντίθετα από τις πολιτικές μας κεφαλές, νιώθει άσχημα. Νιώθει ανήμπορος.
Νιώθει προδομένος και δε βάζει εισαγωγικά, πράγμα επικίνδυνο, γιατί οδηγεί σε ακόμη χειρότερες καταστάσεις...
Δεν είναι «ένας χρόνος ΠΑΣΟΚ», είναι ένας χρόνος κρίσης σε όλα τα επίπεδα. Και δεν ξέρω αν γίναμε σοφότεροι ή αν βυθιζόμαστε μέρα με τη μέρα στο σκοτάδι της άγνοιας...