Εμπρός Εβδομαδίαια Εφημερίδα Νομού Λέσβου - Γυμνασιάρχου Ολυμπίου 4 - Mυτιλήνη - 81100
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή με οποιονδήποτε τρόπο.
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή με οποιονδήποτε τρόπο.
Ανθοφίλη Τελωνιάτη
Ποιήματα
Εκδόσεις Απόπειρα
Αθήνα 2011
σελ. 46
Η Ανθοφίλη Τελωνιάτη γεννήθηκε το 1969 στην Ερεσό, όπου και μεγάλωσε. Αποφοίτησε από το Α΄ Λύκειο Μυτιλήνης. Μοιράζει το χρόνο της ανάμεσα στην Ερεσό και στην Αθήνα, όπου εργάζεται ως επόπτρια σεμιναρίων στη βιωματική εκπαίδευση «Προπόνηση Ζωής». Ποιήματα γράφει από τα παιδικά της χρόνια. Η παρούσα συλλογή είναι η πρώτη της, «με σκοπό να απαλύνει τη ματαιότητα της ύπαρξης που από παιδί τη βασάνιζε», όπως η ίδια σημειώνει.
Η συλλογή περιέχει 27 ποιήματα με τους παρακάτω τίτλους: Συνδυασμός, Οστεοφυλάκιο αναμνήσεων, Τίποτα, Τα φίλινγκς, Στον αγαπημένο, Η γοητεία, Πρωινό κουαρτέτο, Το θαύμα, Αφοριστικό, Λευκό ποίημα, Φτάνει, Τα τείχη, Στον ποιητή, Διαπιστώσεις, Μυστικός δείπνος, Μια στιγμή, Διαφοροποίηση, Ένα επεισόδιο, Το τυχαίο, Το ιδανικό, Η ηχώ, Η μνήμη, Μεσάνυχτα, Πέθανες αόρατος, Εκλάμψεις, Εκείνη, Συνομιλία.
Να μικρό δείγμα γραφής από το ποίημα με τον τίτλο «Πρωινό κουαρτέτο»:
«Όσο ο ήλιος διασπά τις πρωινές δροσοσταλίδες, / ονειρεύομαι. / Εκεί που το αλεύρι αφήνει την ψημένη μυρουδιά του στους / δρόμους, ελπίζω. / Όταν οι αισθήσεις με συνοδεύουν χωρίς να με εξαπατούν, / επιμένω. / Όπου η σκέψη κινείται και δεν ψύχεται, αμφιβάλλω. / Καθώς η ψυχή είναι ανοιχτή σε κραδασμούς, μάχομαι. / Κι όταν το βλέμμα διαπερνά το φαινομενικό, υπάρχω. / Όσο η ζωή συνθέτει το ασύλληπτο, ανασταίνομαι όντας / υπαρκτή.»
«Η Ανθοφίλη Τελωνιάτη δεν είναι ποιήτρια, είναι αυτόχθων στην ιστορία της. Γράφει… συναισθήματα!
Κάθε λέξη που χρησιμοποιεί έχει λόγο ύπαρξης.
Λέξεις που φτάνουν σε απόλυτη κατάληξη, δίνοντας χώρο στις επόμενες να εξελιχθούν σε ποιητικό λόγο γλωσσικά μαγικό, σε διάχυτη έμπνευση που δεν έχει λόγο ύπαρξης… Κανένα λόγο ύπαρξης, όπως η ποίηση.
Δε χρησιμοποιεί τη γλώσσα για να εντυπωσιάσει ή να σαγηνεύσει. Δεν της είναι αυτό αρκετό!
Στα ποιήματά της ερμηνεύει χρησμούς σμιλεύοντας έννοιες», διαβάζουμε στην έκδοση.
Ένα ακόμα ποίημα, με τον τίτλο «Φτάνει»:
«Απελπισμένη ευτυχία που χορεύει μόνη της σε έδαφος / ανύπαρκτο με σιδερένια πόδια. / Ηδονική λατρεία του ενθουσιασμού - θυμάμαι δυο μάτια / που ήθελαν και ένα στόμα να στάζει επαφή. / Αποξηραμένη ανάμνηση - φρέσκια νοσταλγία - στεγνά δάκρυα που υγραίνουν τις στιγμές. / Ευχαρίστηση και κούραση πλαγιάζουν στο τώρα / και με συνοδεύουν αόρατα. / Πληγωμένη ομορφιά που μόνο έτσι ομορφαίνεις. / Φτάνει ή χρειάζεται λίγο ακόμα;»
Ποιήματα
Εκδόσεις Απόπειρα
Αθήνα 2011
σελ. 46
Η Ανθοφίλη Τελωνιάτη γεννήθηκε το 1969 στην Ερεσό, όπου και μεγάλωσε. Αποφοίτησε από το Α΄ Λύκειο Μυτιλήνης. Μοιράζει το χρόνο της ανάμεσα στην Ερεσό και στην Αθήνα, όπου εργάζεται ως επόπτρια σεμιναρίων στη βιωματική εκπαίδευση «Προπόνηση Ζωής». Ποιήματα γράφει από τα παιδικά της χρόνια. Η παρούσα συλλογή είναι η πρώτη της, «με σκοπό να απαλύνει τη ματαιότητα της ύπαρξης που από παιδί τη βασάνιζε», όπως η ίδια σημειώνει.
Η συλλογή περιέχει 27 ποιήματα με τους παρακάτω τίτλους: Συνδυασμός, Οστεοφυλάκιο αναμνήσεων, Τίποτα, Τα φίλινγκς, Στον αγαπημένο, Η γοητεία, Πρωινό κουαρτέτο, Το θαύμα, Αφοριστικό, Λευκό ποίημα, Φτάνει, Τα τείχη, Στον ποιητή, Διαπιστώσεις, Μυστικός δείπνος, Μια στιγμή, Διαφοροποίηση, Ένα επεισόδιο, Το τυχαίο, Το ιδανικό, Η ηχώ, Η μνήμη, Μεσάνυχτα, Πέθανες αόρατος, Εκλάμψεις, Εκείνη, Συνομιλία.
Να μικρό δείγμα γραφής από το ποίημα με τον τίτλο «Πρωινό κουαρτέτο»:
«Όσο ο ήλιος διασπά τις πρωινές δροσοσταλίδες, / ονειρεύομαι. / Εκεί που το αλεύρι αφήνει την ψημένη μυρουδιά του στους / δρόμους, ελπίζω. / Όταν οι αισθήσεις με συνοδεύουν χωρίς να με εξαπατούν, / επιμένω. / Όπου η σκέψη κινείται και δεν ψύχεται, αμφιβάλλω. / Καθώς η ψυχή είναι ανοιχτή σε κραδασμούς, μάχομαι. / Κι όταν το βλέμμα διαπερνά το φαινομενικό, υπάρχω. / Όσο η ζωή συνθέτει το ασύλληπτο, ανασταίνομαι όντας / υπαρκτή.»
«Η Ανθοφίλη Τελωνιάτη δεν είναι ποιήτρια, είναι αυτόχθων στην ιστορία της. Γράφει… συναισθήματα!
Κάθε λέξη που χρησιμοποιεί έχει λόγο ύπαρξης.
Λέξεις που φτάνουν σε απόλυτη κατάληξη, δίνοντας χώρο στις επόμενες να εξελιχθούν σε ποιητικό λόγο γλωσσικά μαγικό, σε διάχυτη έμπνευση που δεν έχει λόγο ύπαρξης… Κανένα λόγο ύπαρξης, όπως η ποίηση.
Δε χρησιμοποιεί τη γλώσσα για να εντυπωσιάσει ή να σαγηνεύσει. Δεν της είναι αυτό αρκετό!
Στα ποιήματά της ερμηνεύει χρησμούς σμιλεύοντας έννοιες», διαβάζουμε στην έκδοση.
Ένα ακόμα ποίημα, με τον τίτλο «Φτάνει»:
«Απελπισμένη ευτυχία που χορεύει μόνη της σε έδαφος / ανύπαρκτο με σιδερένια πόδια. / Ηδονική λατρεία του ενθουσιασμού - θυμάμαι δυο μάτια / που ήθελαν και ένα στόμα να στάζει επαφή. / Αποξηραμένη ανάμνηση - φρέσκια νοσταλγία - στεγνά δάκρυα που υγραίνουν τις στιγμές. / Ευχαρίστηση και κούραση πλαγιάζουν στο τώρα / και με συνοδεύουν αόρατα. / Πληγωμένη ομορφιά που μόνο έτσι ομορφαίνεις. / Φτάνει ή χρειάζεται λίγο ακόμα;»