Αν κι έχουν περάσει αρκετές ημέρες από τον καταστροφικό σεισμό στη μακρινή μας Αϊτή, ο απόηχος αυτής της βιβλικής καταστροφής που συγκλόνισε τον πλανήτη δεν έχει κοπάσει ακόμη. Με το βλέμμα στραμμένο εκεί, ο κόσμος όλος θρηνεί τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς. Όποιο συναίσθημα και να θέλεις να εκφράσεις, όποια παρηγοριά… δε φτάνει… Δεν αντέχονται οι εικόνες του δράματος, οι χιλιάδες εικόνες που καθημερινά προβάλουν τα Μ.Μ.Ε., δίνοντας περισσότερη έμφαση σ’ αυτές παρά στο ίδιο το δράμα. Πρόσωπα ανθρώπων, χιλιάδων ανθρώπων σημαδεμένα από τον πόνο, τη θλίψη και την απόγνωση ραγίζουν την καρδιά μας. Άνθρωποι που έχουν χάσει τα πάντα. Κτήρια γκρεμισμένα, φτωχογειτονιές ισοπεδωμένες, δρόμοι γεμάτοι πτώματα. Παντού χαλάσματα στη χώρα που θεωρείται η φτωχότερη της αμερικανικής ηπείρου, με το 80% των κατοίκων της στα όρια της εξαθλίωσης.
Δεν είναι πρόθεσή μου να επεκταθώ άλλο σ’ αυτά, αρκετά έχουμε ακούσει κι άλλα τόσα έχουν δει τα μάτια μας. Μόνο λίγα στοιχεία και λεπτομέρειες θα αναφέρω για την Αϊτή, κι αυτό γιατί σε πολλούς η χώρα αυτή ήταν σχεδόν άγνωστη - και όχι μόνο - και κάποιοι, ιδίως τις πρώτες μέρες, την μπέρδευαν με την εξωτική Ταϊτή…
Η Αϊτή, λοιπόν, είναι ένα νησιωτικό κράτος στο σύμπλεγμα των Αντιλλών στην Καραϊβική Θάλασσα. Μοιράζεται με τη Δομινικανή Δημοκρατία κάτι λιγότερο από τη μισή έκταση της νήσου Ισπανιόλας (Isla Española). Βρίσκεται ανάμεσα Κούβας και Πουέρτο Ρίκο και ο πληθυσμός της είναι γύρω στα 10 εκατομμύρια. Καταλαμβάνει μια έκταση 27.750 τ. χλμ. στο δυτικό μέρος του νησιού και πρωτεύουσά της είναι το Πορτ-ο-Πρενς. Να συμπληρώσω πως η Ισπανιόλα ήταν δώρο του Χριστόφορου Κολόμβου στο ισπανικό στέμμα όταν την ανακάλυψε. Τέτοια γενναιοδωρία…
Από τότε ξεκίνησαν οι επιδρομές Γάλλων και Άγγλων πειρατών και η ευρωπαϊκή κατάκτησή της. Το 1967 η γαλλική κυβέρνηση εξασφάλισε την πλήρη κατοχή του σημερινού εδάφους της, αρχίζοντας μια εντατική μετανάστευση Γάλλων και μια μαζική εισαγωγή δούλων από τα αφρικανικά εδάφη, με αποτέλεσμα σε λίγες δεκαετίες να μετατραπεί σε μια χώρα μαύρων.
Το 1804, η Αϊτή κέρδισε την ανεξαρτησία της ύστερα από επιτυχημένη εξέγερση των σκλάβων και οι Γάλλοι αναγκάζονται να την εγκαταλείψουν, αφήνοντας όμως βαθιά ίχνη στην εθνική φυσιογνωμία της χώρας, αφού για περισσότερους από δύο αιώνες η λευκή φυλή διασταυρώθηκε με τη νέγρικη δημιουργώντας μεγάλο αριθμό μιγάδων. Αυτοί αποτελούσαν - και φυσικά αποτελούν και σήμερα - την «ελίτ» της κοινωνίας, παρ’ ότι ο αριθμός τους υπολογίζεται περίπου στο 5% του συνολικού πληθυσμού. Ανέκαθεν υπήρχε ένας έντονος διαχωρισμός ανάμεσα σ’ αυτήν τη μειοψηφία και την πλειοψηφία των μαύρων, που είναι οι απόγονοι των παλιών σκλάβων και αποτελούν τα πιο φτωχά στρώματα της χώρας.
Θύμα συνεχών πολιτικών αναταραχών, σ’ όλο τον 20ό αιώνα, η Αϊτή θα αντιμετωπίσει - όπως και η υπόλοιπη Λατινική Αμερική - αλλεπάλληλα πραξικοπήματα και στυγνές δικτατορίες. Με τη χειρότερη αυτή του Φρανσουά Ντιβαλιέ («Πάπα Ντοκ») και του γιου του «Μπέιμπι Ντοκ», που τον διαδέχτηκε μετά το θάνατό του. Έκτοτε, οι Αϊτινοί αγωνίζονται να επιβιώσουν, υποχρεωμένοι καθημερινά να παλεύουν με τη φτώχεια, την εκμετάλλευση, την υψηλή εγκληματικότητα και την εκτεταμένη διαφθορά.
Σήμερα, μετά το σεισμό, είναι συγκινητική η παγκόσμια κινητοποίηση, η αμέριστη συμπαράσταση, η αλληλεγγύη και η τεράστια προσφορά ανθρωπιστικής βοήθειας για την ανακούφιση των πληγέντων της πολύπαθης Αϊτής. Η εξαθλίωση που επικρατεί μετά την απρόσκλητη επίσκεψη του εγκέλαδου ήλθε να θυμίσει σ’ όλο τον κόσμο ότι δυστυχώς «όπου φτωχός κι η μοίρα του». Και σε μας τους Έλληνες πως είμαστε υπόχρεοι σ’ αυτήν τη μικρή χώρα, ας μην το ξεχνάμε, όχι μόνο γιατί ήταν το πρώτο κράτος που, το 1822, αναγνώρισε επίσημα την ελληνική επανάσταση, αλλά και για τους 25 τόνους καφέ που έστειλαν τότε, προκειμένου να εκποιηθούν και να αγοραστούν όπλα για τον αγώνα των Ελλήνων! Τους οποίους… ακόμη χρωστάμε!

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.