Εμπρός Εβδομαδίαια Εφημερίδα Νομού Λέσβου - Γυμνασιάρχου Ολυμπίου 4 - Mυτιλήνη - 81100
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή με οποιονδήποτε τρόπο.
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή με οποιονδήποτε τρόπο.
ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΚΚΟ ΤΩΝ... ΛΕΟΝΤΩΝ
Τώρα που στη Λιβύη κατέρρευσε ένα από τα τελευταία προπύργια του «τρίτου δρόμου για το σοσιαλισμό», αξίζει να θυμηθούμε την πορεία του καθεστώτος αυτού, που τόσο διαφημίστηκε πριν από μερικές δεκαετίες και από τους ντόπιους οπαδούς αυτού του ψευδεπίγραφου «οράματος»... Η επανάσταση της 1ης Σεπτέμβρη τού 1969 ενάντια στον τότε βασιλιά Ιντρίς έφερε στην εξουσία τον 27χρονο συνταγματάρχη Μουαμάρ Αλ Καντάφι. Θιασώτης του «παναραβισμού» και ενός «εθνικιστικού σοσιαλισμού» που φλερτάριζε με την τότε Σοβιετική Ένωση, ο Καντάφι απετέλεσε το μαύρο πρόβατο για τις ΗΠΑ και τη Δύση τις δεκαετίες τού ’70 και του ’80. Με πρόσχημα κάποιες καταγγελίες για εμπλοκή της Λιβύης σε βομβιστική επίθεση σε ντισκοτέκ του Βερολίνου, κατά την οποία σκοτώθηκαν Αμερικανοί στρατιωτικοί, ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, Ρόναλντ Ρήγκαν, εξαπέλυσε βομβαρδισμούς σε Τρίπολη και Βεγγάζη, στις 15 Απρίλη τού 1986. Δύο χρόνια αργότερα (το 1988), η συντριβή ενός αμερικάνικου Μπόινγκ 747, ενώ πετούσε πάνω από το Λόκερμπι της Σκωτίας, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 270 επιβάτες, και ενός γαλλικού ένα χρόνο μετά (1989), που συνετρίβη υπό ανάλογες συνθήκες στη Νιγηρία, αποδόθηκαν στη Λιβύη και το 1992 ο ΟΗΕ αποφάσισε να επιβάλει κυρώσεις στη χώρα. Έκτοτε, η Λιβύη συγκαταλεγόταν σταθερά στον κατάλογο των χωρών που «στηρίζουν τη διεθνή τρομοκρατία», για να βγει απ’ αυτόν στις 30 Ιούνη τού 2006!
Η Λιβύη βγήκε από αυτό τον κατάλογο με καθυστέρηση τριών χρόνων, αφότου ο Καντάφι καταδίκασε την «τρομοκρατία» (2003), συμφώνησε να διαλύσει όλα τα πυρηνικά του προγράμματα και έδωσε αποζημιώσεις στους απογόνους των θυμάτων τού Λόκερμπι, αναλαμβάνοντας πλήρως την ευθύνη για τις επιθέσεις και παραδίδοντας «υπόπτους» στη Βρετανική Δικαιοσύνη...
Με τις διεθνείς κυρώσεις τού ΟΗΕ να έχουν αρθεί από το Σεπτέμβρη τού 2003, δυο χρόνια μετά, επιστρέφει θριαμβευτικά στη χώρα και η Exxon-Mobil, μετά από 25 χρόνια απουσίας! Το προσκύνημα του «αντιιμπεριαλιστή» Καντάφι είχε ολοκληρωθεί...
Το άνοιγμα της Λιβύης στις δυτικές εταιρείες είχε ξεκινήσει από το 1999 και το 2011 έδρευαν στη χώρα πάνω από 150 βρετανικές επιχειρήσεις! Ο Καντάφι από «τρομοκράτης» έγινε το αγαπημένο παιδί των Ευρωπαίων επιχειρηματιών... Το 85% των εξαγωγών πετρελαίου της Λιβύης κατευθύνονταν στις ευρωπαϊκές χώρες και ιδιαίτερα στην Ιταλία. Η Ευρωπαϊκή Ένωση παρέμενε σταθερά ο κύριος εμπορικός εταίρος της Λιβύης, με το 45 - 50% των εισαγωγών της Λιβύης να γίνεται από την Ε.Ε. και το 75 - 80% των εξαγωγών να πηγαίνει στις χώρες της Ε.Ε.. Γι’ αυτό και οι Αμερικάνοι έσπευσαν να κατηγορήσουν το Λονδίνο για τη «νομιμοποίηση» που προσέφερε στον Καντάφι, καταγγέλλοντας ότι η προσπάθεια επαναπροσέγγισης ήταν μια αποτυχία...
Το Γενάρη τού 2007, ο Καντάφι πήρε μία απόφαση που… βάθυνε ιδιαίτερα το «σοσιαλισμό» στη χώρα! Η απόφαση προκάλεσε διεθνή έκπληξη, καθώς ο τότε πρωθυπουργός, Αλ Μαχμούντι, ανακοίνωνε στο «Γενικό Κογκρέσο του Λαού» την πρόθεση της κυβέρνησης να απολύσει 400.000 δημόσιους υπάλληλους, δηλαδή το ένα τρίτο του εργατικού δυναμικού της χώρας!
Στόχος του καθεστώτος ήταν να συρρικνώσει το δημόσιο τομέα και να σπρώξει τους δημόσιους υπαλλήλους να γίνουν μικροκαπιταλιστές ή άνεργοι που θα επιδοτούνται για τρία χρόνια με το μισθό τους...
Παρά την υψηλή ανάπτυξη του λιβυκού ΑΕΠ (10% το 2010), λόγω της αύξησης των διεθνών τιμών του πετρελαίου, μια και η Λιβύη ήταν η μεγαλύτερη πετρελαιοπαραγωγός χώρα της Αφρικής, η ανεργία ιδιαίτερα στους νέους θέριζε (το 2009 ήταν κοντά στο 21%, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία). Η εργατική τάξη της Λιβύης δε γεύτηκε τους καρπούς της περιβόητης «πράσινης σοσιαλιστικής ανάπτυξης», γι’ αυτό και με την πρώτη ευκαιρία ξέσπασε παίρνοντας θάρρος από την πτώση δύο δικτατόρων στις γειτονικές χώρες (Τυνησία, Αίγυπτος)... Και φυσικά οι Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι «φίλοι» της Λιβύης βρήκαν τόπο να πατήσουν...
Τη μέρα που ξεσπούσαν οι πρώτες διαδηλώσεις, το Δ.Ν.Τ. δημοσίευε έκθεση (15/2/11), που ανέφερε ότι «οι πρόσφατες εξελίξεις στην Αίγυπτο και την Τυνησία έχουν περιορισμένο αντίκτυπο στη Λιβύη», μια και η κυβέρνηση, προκειμένου να αντισταθμίσει τις αυξημένες τιμές των τροφίμων, κατήργησε από τις 16 Γενάρη 2011 διάφορους φόρους και τέλη στα τρόφιμα, ενώ λίγο αργότερα ανακοίνωσε προγράμματα στήριξης επενδύσεων και παροχής κατοικιών στον ολοένα και αυξανόμενο πληθυσμό της χώρας! Πάντα μέσα στις προβλέψεις τους οι τεχνοκράτες... Μέσα από τον ιστορικό λάκκο των λεόντων, αναρωτιόμαστε: πού ’σαι Ανδρέα να δεις τον τρίτο δρόμο που χαράξατε με το φίλο σου;
... ο Δανιήλ.
Τώρα που στη Λιβύη κατέρρευσε ένα από τα τελευταία προπύργια του «τρίτου δρόμου για το σοσιαλισμό», αξίζει να θυμηθούμε την πορεία του καθεστώτος αυτού, που τόσο διαφημίστηκε πριν από μερικές δεκαετίες και από τους ντόπιους οπαδούς αυτού του ψευδεπίγραφου «οράματος»... Η επανάσταση της 1ης Σεπτέμβρη τού 1969 ενάντια στον τότε βασιλιά Ιντρίς έφερε στην εξουσία τον 27χρονο συνταγματάρχη Μουαμάρ Αλ Καντάφι. Θιασώτης του «παναραβισμού» και ενός «εθνικιστικού σοσιαλισμού» που φλερτάριζε με την τότε Σοβιετική Ένωση, ο Καντάφι απετέλεσε το μαύρο πρόβατο για τις ΗΠΑ και τη Δύση τις δεκαετίες τού ’70 και του ’80. Με πρόσχημα κάποιες καταγγελίες για εμπλοκή της Λιβύης σε βομβιστική επίθεση σε ντισκοτέκ του Βερολίνου, κατά την οποία σκοτώθηκαν Αμερικανοί στρατιωτικοί, ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, Ρόναλντ Ρήγκαν, εξαπέλυσε βομβαρδισμούς σε Τρίπολη και Βεγγάζη, στις 15 Απρίλη τού 1986. Δύο χρόνια αργότερα (το 1988), η συντριβή ενός αμερικάνικου Μπόινγκ 747, ενώ πετούσε πάνω από το Λόκερμπι της Σκωτίας, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 270 επιβάτες, και ενός γαλλικού ένα χρόνο μετά (1989), που συνετρίβη υπό ανάλογες συνθήκες στη Νιγηρία, αποδόθηκαν στη Λιβύη και το 1992 ο ΟΗΕ αποφάσισε να επιβάλει κυρώσεις στη χώρα. Έκτοτε, η Λιβύη συγκαταλεγόταν σταθερά στον κατάλογο των χωρών που «στηρίζουν τη διεθνή τρομοκρατία», για να βγει απ’ αυτόν στις 30 Ιούνη τού 2006!
Η Λιβύη βγήκε από αυτό τον κατάλογο με καθυστέρηση τριών χρόνων, αφότου ο Καντάφι καταδίκασε την «τρομοκρατία» (2003), συμφώνησε να διαλύσει όλα τα πυρηνικά του προγράμματα και έδωσε αποζημιώσεις στους απογόνους των θυμάτων τού Λόκερμπι, αναλαμβάνοντας πλήρως την ευθύνη για τις επιθέσεις και παραδίδοντας «υπόπτους» στη Βρετανική Δικαιοσύνη...
Με τις διεθνείς κυρώσεις τού ΟΗΕ να έχουν αρθεί από το Σεπτέμβρη τού 2003, δυο χρόνια μετά, επιστρέφει θριαμβευτικά στη χώρα και η Exxon-Mobil, μετά από 25 χρόνια απουσίας! Το προσκύνημα του «αντιιμπεριαλιστή» Καντάφι είχε ολοκληρωθεί...
Το άνοιγμα της Λιβύης στις δυτικές εταιρείες είχε ξεκινήσει από το 1999 και το 2011 έδρευαν στη χώρα πάνω από 150 βρετανικές επιχειρήσεις! Ο Καντάφι από «τρομοκράτης» έγινε το αγαπημένο παιδί των Ευρωπαίων επιχειρηματιών... Το 85% των εξαγωγών πετρελαίου της Λιβύης κατευθύνονταν στις ευρωπαϊκές χώρες και ιδιαίτερα στην Ιταλία. Η Ευρωπαϊκή Ένωση παρέμενε σταθερά ο κύριος εμπορικός εταίρος της Λιβύης, με το 45 - 50% των εισαγωγών της Λιβύης να γίνεται από την Ε.Ε. και το 75 - 80% των εξαγωγών να πηγαίνει στις χώρες της Ε.Ε.. Γι’ αυτό και οι Αμερικάνοι έσπευσαν να κατηγορήσουν το Λονδίνο για τη «νομιμοποίηση» που προσέφερε στον Καντάφι, καταγγέλλοντας ότι η προσπάθεια επαναπροσέγγισης ήταν μια αποτυχία...
Το Γενάρη τού 2007, ο Καντάφι πήρε μία απόφαση που… βάθυνε ιδιαίτερα το «σοσιαλισμό» στη χώρα! Η απόφαση προκάλεσε διεθνή έκπληξη, καθώς ο τότε πρωθυπουργός, Αλ Μαχμούντι, ανακοίνωνε στο «Γενικό Κογκρέσο του Λαού» την πρόθεση της κυβέρνησης να απολύσει 400.000 δημόσιους υπάλληλους, δηλαδή το ένα τρίτο του εργατικού δυναμικού της χώρας!
Στόχος του καθεστώτος ήταν να συρρικνώσει το δημόσιο τομέα και να σπρώξει τους δημόσιους υπαλλήλους να γίνουν μικροκαπιταλιστές ή άνεργοι που θα επιδοτούνται για τρία χρόνια με το μισθό τους...
Παρά την υψηλή ανάπτυξη του λιβυκού ΑΕΠ (10% το 2010), λόγω της αύξησης των διεθνών τιμών του πετρελαίου, μια και η Λιβύη ήταν η μεγαλύτερη πετρελαιοπαραγωγός χώρα της Αφρικής, η ανεργία ιδιαίτερα στους νέους θέριζε (το 2009 ήταν κοντά στο 21%, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία). Η εργατική τάξη της Λιβύης δε γεύτηκε τους καρπούς της περιβόητης «πράσινης σοσιαλιστικής ανάπτυξης», γι’ αυτό και με την πρώτη ευκαιρία ξέσπασε παίρνοντας θάρρος από την πτώση δύο δικτατόρων στις γειτονικές χώρες (Τυνησία, Αίγυπτος)... Και φυσικά οι Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι «φίλοι» της Λιβύης βρήκαν τόπο να πατήσουν...
Τη μέρα που ξεσπούσαν οι πρώτες διαδηλώσεις, το Δ.Ν.Τ. δημοσίευε έκθεση (15/2/11), που ανέφερε ότι «οι πρόσφατες εξελίξεις στην Αίγυπτο και την Τυνησία έχουν περιορισμένο αντίκτυπο στη Λιβύη», μια και η κυβέρνηση, προκειμένου να αντισταθμίσει τις αυξημένες τιμές των τροφίμων, κατήργησε από τις 16 Γενάρη 2011 διάφορους φόρους και τέλη στα τρόφιμα, ενώ λίγο αργότερα ανακοίνωσε προγράμματα στήριξης επενδύσεων και παροχής κατοικιών στον ολοένα και αυξανόμενο πληθυσμό της χώρας! Πάντα μέσα στις προβλέψεις τους οι τεχνοκράτες... Μέσα από τον ιστορικό λάκκο των λεόντων, αναρωτιόμαστε: πού ’σαι Ανδρέα να δεις τον τρίτο δρόμο που χαράξατε με το φίλο σου;
... ο Δανιήλ.