Διαβάζοντας το άρθρο του κ. Κωμαΐτη (11-6-2010) για το μεγάλο πρόβλημα των ναρκωτικών που υπάρχει στο νησί μας, σκέφτηκα ότι ακόμα υπάρχουν ΑΝΘΡΩΠΟΙ - ευτυχώς -, που τολμούν να δώσουν μπουνιά στο στομάχι αυτής της πόλης που εφησυχάζει και κοιμάται κάθε βράδυ στο μαξιλάρι του καθωσπρεπισμού της.
Σκέφτηκα, λοιπόν, πως κι εγώ -μητέρα χρήστη- πως μπορώ να μιλήσω και να πω αυτά που χρόνια κρύβει το μυαλό, η καρδιά και η ψυχή πολύ βαθιά, ελπίζοντας ότι κάποιοι -ίσως- μπορέσουν να δουν και ν’ αντιμετωπίσουν την αλήθεια κατάματα…
Αρκετά χρόνια βιώνουμε ως οικογένεια το τεράστιο πρόβλημα των ναρκωτικών, αρκετά χρόνια το παιδί μας παίζει τη ζωή του, αλλά και τις δικές μας ζωές, στη ρώσικη ρουλέτα. Ποια θα είναι η τελευταία δόση; Ποια σύριγγα θα έχει αυτό το εισιτήριο το δίχως επιστροφή;
Καβγάδες, φωνές, βιαιοπραγίες, κλοπές, δικαστήρια, εξευτελισμός, πανικός, ντροπή, απόγνωση, αγωνία, πόνος, άγνοια και παντού πόρτες κλειστές.
Ταξίδια στην Αθήνα, έξοδα και τα αποτελέσματα μηδαμινά. Φτάσαμε σε σημείο να ζούμε την κόλαση επί της γης. Και παντού η ίδια απάντηση: Το παιδί σας είναι ενήλικο, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα!
Το Νοέμβριο του 2008 έμαθα από το Κέντρο Πρόληψης «Πνοή» ότι στη Μυτιλήνη άρχισε να λειτουργεί Συμβουλευτικός Σταθμός του ΚΕΘΕΑ, έτσι αποφασίσαμε με το σύζυγό μου να κάνουμε άλλη μια προσπάθεια, να πάμε έστω να ενημερωθούμε.
Από το δεύτερο κιόλας ραντεβού κατάλαβα ότι το επιστημονικό προσωπικό του ΚΕΘΕΑ κρατούσε στα χέρια του το σκοινί μιας καμπάνας που άρχισε να ηχεί στα αυτιά μας ξαφνικά, τα λάθη μας, τις παραλείψεις μας, αλλά το πιο σημαντικό πως τίποτα ακόμα δεν έχει χαθεί.
Μάθαμε την αλήθεια, γιατί μόνο έτσι αντιμετωπίζεται το πρόβλημα των ουσιών, μάθαμε ότι δεν είμαστε μόνοι σ’ αυτόν τον αγώνα, ότι εμείς οι γονείς πρέπει να είμαστε καλά για να μπορέσουν και τα παιδιά μας να γίνουν καλά.
Σ’ αυτήν τη συστράτευση μαζευτήκαμε πολλοί γονείς, στην αρχή δειλά, όσο περνούσε όμως ο καιρός πιο φανερά και τώρα πια με πάθος. Ένα πάθος που βγαίνει από την αγωνία του γονιού να σώσει το παιδί του από το θάνατο.
Μάθαμε να μην ντρεπόμαστε, να μην κουκουλώνουμε το πρόβλημα που ενοχλεί την «άψογη» κοινωνία μας. Βγαίνουμε στους δρόμους, μοιράζουμε ενημερωτικό υλικό και δίνουμε καθημερινά τον αγώνα μας κατά των ναρκωτικών.
Δεν περιμένουμε - όπως δυστυχώς γίνεται - να δείξει το ημερολόγιο 26 Ιουνίου (Παγκόσμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών) για να μιλήσουμε για το τόσο σοβαρό αυτό θέμα. Ο αγώνας μας είναι ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΣ!
Μέχρι σήμερα το επιστημονικό προσωπικό του ΚΕΘΕΑ έχει στείλει αρκετά παιδιά σε κοινότητες, ενώ στο Συμβουλευτικό Σταθμό λειτουργεί και ομάδα προετοιμασίας.
Όλα αυτά τα χρόνια που δίνουμε τη μάχη μας, είδα και έμαθα πολλά, πιο πολύ όμως με τσάκισε η υποκρισία και η αδιαφορία. Υποκρισία γιατί οι υπεύθυνοι κάνουν σα να μη συμβαίνει τίποτα στην κοινωνία που «άρχουν», και αδιαφορία γιατί οι θάνατοι των παιδιών μας στα παγκάκια και στα πάρκα έχουν καταντήσει αριθμοί σε στατιστικές έρευνες.
Κάθε πρωί που ξυπνώ, ευχαριστώ το θεό που και σήμερα το παιδί μου είναι ζωντανό και περιμένω εκείνη τη μέρα της εβδομάδας που στην Ομάδα Γονέων του ΚΕΘΕΑ θα μοιραστώ με άλλους γονείς τις αγωνίες μου, τους αγώνες μου, αλλά και τη βαθιά μου ελπίδα ότι το επόμενο παιδί που θα σταλεί για κοινότητα, δηλαδή για τη ζωή, μπορεί να είναι και το δικό μου.»

Μια μάνα που μάχεται και ελπίζει