Τούτη την ώρα που μιλάμε, δεν είναι κοντά μας. είναι όμως στην καρδιά, στο νου μας και στις προθήκες των εκλεκτών με το χάρισμα της αγωνιστικότητας, της καρτερικότητας, της σεμνότητας, του ήθους και της αγάπης για τον συνάνθρωπο.
- Γιώργο, εντάξει. Έχω την αρρώστια μου, κινδυνεύω ανά πάσα στιγμή, πονάω, μα αυτό δεν είναι τίποτα. Το παλεύω. Το πρόβλημα είναι ο άνθρωπος που μου συμπαραστέκεται κι υποφέρει.
Αυτό μου έλεγε συχνά κι έδειχνε τη γυναίκα του και το μεγαλείο της ψυχής του.
Γιατί ο Γιάννης Τριανταφύλλου, παθιασμένος πατριδολάτρης και στυλοβάτης στο Σύλλογο των Αγριτών και του περιοδικού τους, δεν ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Ήταν ένα πρότυπο ζωής, σπάνιο για τους χαλεπούς καιρούς μας, κι ένας από τους πρωταγωνιστές όχι μόνο του βιβλίου «Κρινάνθη και ζωής τα πρότυπα», μα σε όλο το κοινωνικό μας περιβάλλον.
Αντί καλλιλογίας στερνής όμως, θα προτιμούσα να διαβάσουμε μέρος απ’ όσα είχανε γραφτεί από την ταπεινότητά μου σε διάφορα έντυπα, το Μάρτιο του 2007. Είναι ένας καθρέφτης του, ας είναι μια ευχή για ανάπαυσή του οριστική.
«Προικισμένος από τη φύση, προίκισε κι εμάς με το δίτομο έργο του.
Εμάς που ζήσαμε κι αγαπήσαμε την Άγρα με τον αγέρα τον καθαρό, τα μέρη τα σημαδιακά και περήφανα, την ιστορία της και πάνω απ’ όλα την αγάπη των κατοίκων της, που σαν εφόδια τα φυλάμε στο διάβα μας.

Καθαρό μυαλό, άοκνος ερευνητής, μειλίχιος συνομιλητής, σβάρνισε βουνά και κάμπους, εισχώρησε εκεί που άλλοι περνάμε βιαστικοί κι επιπόλαια, κόντεψε κι εξομολόγησε φίλους και συγγενείς, γνωστούς κι αγνώστους, χώθηκε σε βιβλία πρόσφατα και παλιά, δυσεύρετα, ξεχασμένα και πεταμένα, άκουσε ιστορίες και μάζωξε απαντήσεις, μύθους και σχόλια.
Τα ‘βαλε σωρό, τα ‘σπειρε, τ’ αυγάτισε, τα πάλεψε, ζυμώθηκε μαζί τους, γενήκανε ένα.
Τα θέρισε μετά και τ’ άπλωσε νοικοκυρεμένα στο χαρτί για να τα βρούμε εμείς, να θαμάξουμε τη δύναμη και το κουράγιο του Γιάννη Τριανταφύλλου του Αγρίτη.
Είναι το δίτομο έργο του “Άγρα Λέσβου” απόκτημα ζωής, που δίνει πολύτιμες πληροφορίες ιστορικές, οικονομικές, πολιτιστικές, πάσης μορφής θα ‘λεγα, σε όποιον έχει το ενδιαφέρον όχι μόνο για την Άγρα και τη Μυτιλήνη, αλλά και γενικότερα.
Ονόματα, χρονολογίες, τοπωνυμίες και παρατσούκλια, ιστορικά δεδομένα κι ακούσματα λογιώ-λογιώ διαβάζουμε.
Πολύ μεράκι κι υπομονή δουλέψανε αντάμα για να μας ξεστορίσουν τα δρώμενα αιώνες τώρα, από τον Μάκαρα και τη Σαπφώ ως τα σήμερα, και να τρυπώσουμε στις τόσες φωτογραφίες ψάχνοντας για πρόσωπα γνώριμα.
Δοσμένα όλα, μ’ ένα απλό, αβίαστο μοτίβο.

Κι επισημαίνει πως “χρειάζεται πλατειά ενημέρωση του κόσμου … και γρήγορη και αποτελεσματική εξυπηρέτηση των πολιτών … αν θέλουμε να έχουμε πραγματική προστασία των μνημείων …”.
Παραδειγματιζόμαστε από τούτον τον χαρισματικό άνθρωπο, πως πρέπει να καυχόμαστε γι’ αυτό που είμαστε, γι’ αυτό που ο Θεός μάς φιλοδώρησε, να το αξιοποιούμε, να το προβάλλουμε και να το διδάσκουμε, μα να ντρεπόμαστε για λάθη μας συνειδητά και το χαρακτήρα μας, αν μυρίζει σαπίλα.
Αγωνιστές ατόφιοι με ιδεολογίες και ιδανικά, με πίστη κι αγάπη για το διπλανό, για την κληρονομιά των προγόνων, άνθρωποι γρανιτένιοι σαν το γιο του φίλου μου Θεοχάρη Τριανταφύλλου, το Γιάννη, είναι αδάμαντες που αντέχουν στο χρόνο και φάροι λαμπεροί μα δυσεύρετοι, που φωτίζουν στη μαυρισμένη εποχή μας.
Και να τώρα που έρχεται με τέχνη του λόγου όμορφη κι απλή στο πρόσφατο έργο του “Αιμορροφιλία - Αίμα - Αιμοδοσία: Σχέση ζωής” να μας ταρακουνήσει, να δείξει το μεγαλείο της ψυχής του, τη δύναμη του χαρακτήρα του, να μας ξαφνιάσει και να μας καλέσει σε μια εκστρατεία ζωής.
Να διδαχτούμε και να δακρύσουμε διαβάζοντας για την “πρακτική χειρουργική επέμβαση … που προκάλεσε το απρόσμενο και μοιραίο τέλος στη σύντομη ζωή του αδελφού του”, για τη “θανάσιμη υποψία” και τα σοφά λόγια της γιαγιάς του “η αναπηρία είναι μια πραγματικότητα στη ζωή μας, μα δεν είναι ντροπή. Ντροπή είναι να μη θες να δεις την πραγματικότητα.”.

Γνώσεις φυτεύονται στο μυαλό μας κι ένα λάβαρο υψώνεται.
Λάτε, εσείς, εμείς, όσοι μπορούμε, να δώσουμε ζωή σ’ αυτούς που τη λαχταράνε.
Κι ο Γιάννης Τριανταφύλλου πρωτοπορεί και μπορεί. Μπορεί γιατί θέλει.
Επαναλαμβάνω κι επικροτώ τη φράση του “είναι ανόητο και παράλογο άλλοι να τρυπιούνται για να ζήσουν κι άλλοι να τρυπιούνται για να πεθάνουν”.
Και ρωτώ. Ποιος είναι ο διαφορετικός, ποιος ο ανίκανος, και για ποια αναπηρία μιλάμε; Και ποιοι από μας είμαστε αρτιμελείς σε σώμα, ψυχή και πνεύμα;
Κι όπως μου έλεγε και το βλέπω, τη “διέξοδο στο αδιέξοδό του” δεν τη βρήκε στην κατάπτωση όπως άλλοι, μα στον αγώνα του τον συνεχή.
Οι γραμμές αυτές είναι ένα μεγάλο “ευχαριστώ” και ένα “εύγε”, για την μεγάλη σου προσφορά. …»
Πάρα πολλά θα μπορούσαν να γραφτούν. Περιορίζομαι όμως σε τούτα και στη έκφραση ψυχής πως, φίλε Γιάννη, θα σε θυμόμαστε για πάντα, θα συνεχίσεις να είσαι πρότυπο ζωής για όσους το νιώθουμε αυτό και θα μας καθοδηγείς στο μονοπάτι για αγώνα, καρτερικότητα, αισιοδοξία, αγάπη και συμψυχία.
Και μια ευχή, να μπορέσουμε, ο Θεός να μας δώσει δυνάμεις, να συνεχίσουμε το έργο σου.