Ένα αίσθημα απολογισμού με διακατέχει αυτό τον καιρό. Ημερολογιακά ολοκληρώνεται το έτος 2010. Είδη είμαστε μια ανάσα πριν από τη Χριστού Γέννα. Ακόμα μια φορά για χάρη μας θα γεννηθεί και φέτος ο Χριστός στην ταπεινή του φάτνη. Χριστούγεννα, για άλλη μια φορά μάς δίνεται η ευκαιρία να αισθανθούμε την αναγέννηση μέσα μας, στη φάτνη της καρδιάς μας.
Ο απολογισμός μου δεν έχει να κάνει με αριθμούς, με χρήματα, πόσα πήρα, πόσα έδωσα. Με λογαριασμούς, με δάνεια και πιστώσεις. Έχει να κάνει με το πόσο κατάλαβα το δώρο της ζωής. Πώς διαχειρίστηκα το χρόνο, τον εαυτό μου, τις καταστάσεις της ζωής μου. Πόσο έτοιμη ήμουν να χαμογελάσω με διαθεσιμότητα στους συνανθρώπους και συνοδοιπόρους της ζωής μου.
Ο λόγος που έχω να δώσω είναι η αλήθεια μου. Αυτή που καταθέτω ενώπιον ουρανού και γης. Η αλήθεια που ξεπερνά το βάθος της επιδερμίδας και φτάνει στο κόκκαλο.
Και μετά τον προσωπικό απολογισμό, φέτος, έχω ένα περισσότερο να προβληματιστώ με τις ρίζες μου, με το DNA της φυλής μου. Με την πατρίδα μου. Πονώ μέσα σε μια χώρα που κλυδωνίζεται από τα οικονομικά χρέη, πιέζεται από ευρωπαϊκές συμφωνίες και στενάζει από το χάσιμο της ταυτότητάς της. Μέσα σε μια χώρα που τη φάγανε τα ίδια της τα παιδιά και που τώρα η ίδια τα συνθλίβει με τη σειρά της.
Μας πήραν τα μυαλά. Μας πήραν και τα παντελόνια. Τα δώκαμε και μεις με ελαφρά τη καρδία. Eυμάρεια χωρίς αντίκρισμα. Eυκολία χωρίς προβληματισμό. Ο μιμητισμός της δυτικής κουλτούρας μάς μεταμόρφωσε σε μαϊμούδες. Ξεχάσαμε από πού ήταν η σκούφια μας. Λησμονήσαμε από πού αντλούσαμε τη δύναμή μας. Αχαρτογράφητοι, πλέον, και χωρίς πυξίδα, ξυπόλυτοι πατήσαμε την μπανανόφλουδα. Παραδοθήκαμε σε έναν τρόπο ζωής ξένο από την αλήθεια και τη βαρύτητα της ιστορίας μας. Κομψοί και ψευτοκομψευόμενοι μέσα στα καλά που αποκτήσαμε με δανεικά και αγύριστα. Ψαχνόμαστε, αδυνατώντας να κατανοήσουμε τη βαθειά ρήξη που επήλθε στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Χωρίς τη δύναμη να αντικρίσουμε την πραγματικότητά μας. Βουνό τα σκουπίδια μέσα κι έξω μας. Χάος στις καρδιές και στους δρόμους…
Χριστούγεννα, και μόνο μια γέννηση ταπεινή θα μας σώσει. Λύτρωσή μας θα είναι η αποδοχή του πόνου που χρειάζεται να περάσουμε. Του πόνου που υπάρχει πριν από τα γεννητούρια.
Εδώ και τώρα είναι Χριστούγεννα. Αν εμβαθύνουμε στην Αλήθεια της εορταστικής επετείου, ίσως προλάβουμε να διασώσουμε λίγα από τα ελάχιστα εναπομείναντα στοιχεία της ουσίας μας. Μ’ αυτήν τη μαγιά να ξαναβρούμε τον εαυτό μας και το χαρακτήρα της χαμένης ελληνικότητάς μας. Με την προσωπική μας αναγέννηση θα έλθει και η Θεία Χριστού γέννηση.

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.