Μεσοπρόθεσμο, αγανακτισμένοι, μειώσεις μισθών και συντάξεων… Οι ειδήσεις που κυριαρχούν τις τελευταίες μέρες είναι αυτές. Όλα περιστρέφονται γύρω από την οικονομική κρίση, όλα δείχνουν ότι η κατάσταση χειροτερεύει όσο περνάει ο καιρός. Υπάρχει όμως και άλλη μία που δεν παίζει στην τηλεόραση και που διαδίδεται από στόμα σε στόμα.
Υπάρχουν στιγμές για τις οποίες νιώθω ιδιαίτερα τυχερή. Μία από αυτές θέλω να σας περιγράψω εδώ σήμερα. Πριν από πέντε περίπου χρόνια στη Μυτιλήνη είχε πραγματοποιηθεί η θερινή κατασκήνωση του «Χαμόγελου του Παιδιού». Δεκάδες παιδιά είχαν βρεθεί από διάφορα μέρη της Ελλάδας στο ΠΙΚΠΑ και μέλη του Σώματος Ελλήνων Προσκόπων είχαν την ευκαιρία να τα επισκεφτούν και να παίξουν μαζί τους για ένα πρωινό. Παιδιά διάφορων ηλικιών, τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους πρόδιδαν ότι πολλά από αυτά είχαν άλλη εθνικότητα. Τα μεγαλύτερα σε ηλικία ήταν πιο κοινωνικά, τα μικρότερα ήταν πιο επιφυλακτικά με αυτά τα παιδιά που ήταν «περίεργα ντυμένα». Όχι για πολύ όμως. Την ώρα του παιχνιδιού άφηναν πίσω τις άμυνές τους και ξεχύνονταν με φωνές. Και ενώ τους είχες πει το όνομά σου, και εσύ και όλοι οι υπόλοιποι, πάντα όταν ήθελαν να σε φωνάξουν τους έβγαινε ασυναίσθητα η λέξη «μαμά», αυτή η γλυκιά λέξη που την έχουν στερηθεί όσο τίποτα άλλο. Δίπλα σε αυτά τα παιδιά στεκόταν άγρυπνος φρουρός μία ομάδα εθελοντών που τα πρόσεχε και τα βοηθούσε. Και επικεφαλής όλων αυτών ήταν ένας άνθρωπος μοναδικός. Ένας άνθρωπος που έβλεπε την τελευταία επιθυμία του γιου του, του μικρού Αντρέα, να πραγματοποιείται, να έχει αντίκρισμα και έτσι να σώζονται δεκάδες παιδιά κάθε χρόνο. Ένας άνθρωπος που τα μάτια του εξέπεμπαν αγάπη και τρυφερότητα για καθένα από αυτά τα παιδιά.



Τον τελευταίο καιρό το «Χαμόγελο του Παιδιού» κινδυνεύει να κλείσει. Μία διαφήμιση στην τηλεόραση και ένα ραδιοφωνικό σποτ μάς ενημερώνουν ότι ο σύλλογος έχει μόλις ενάμιση μήνα ζωής, καθώς αντιμετωπίζει τεράστιες οικονομικές δυσκολίες. Ήδη από τις αρχές του μήνα έκλεισε το σπίτι που υπήρχε στη Νίκαια εδώ και 13 χρόνια. Ταυτόχρονα, ο σύλλογος καλεί όλους εμάς να δώσουμε, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, «το ευρώ που δεν έχουμε». Αν η κατάσταση δεν μπορέσει να αλλάξει, πολύ σύντομα η γραμμή 1056, το περίφημο Amber Alert για τα εξαφανισμένα παιδιά, τα σπίτια φιλοξενίας για τα κακοποιημένα παιδιά και πολλά άλλα θα αποτελούν παρελθόν.
Δύο χρόνια πριν, τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο απλά. Θα αρκούσε ένας τηλεοπτικός μαραθώνιος, ένας διάσημος παρουσιαστής, πολλοί άλλοι διάσημοι θα περνούσαν ένα δίωρο στη θέση του τηλεφωνητή και τα χρήματα θα βρισκόντουσαν από απλούς Έλληνες πολίτες και την οικονομική συνδρομή μεγάλων επιχειρηματιών. Σήμερα, όμως, τίποτα τέτοιο δεν προβλέπεται. Η κατάσταση που επικρατεί είναι δύσκολη και έκρυθμη. Κανένας πολίτης δεν είναι διατεθειμένος να προσφέρει εύκολα έστω και το παραμικρό ποσό, η φιλανθρωπία δεν είναι πλέον τόσο πολύ της μόδας για τους έχοντες και τα κανάλια ξέρουν ότι οι αγανακτισμένοι και οι σκηνές τους πουλάνε περισσότερο από το χαμόγελο του παιδιού. Ο σύλλογος κάνει μία τελευταία προσπάθεια, μία τελευταία έκκληση σε όλους εμάς. Δε διατυμπάνιζε στο παρελθόν όλα όσα έκανε, δεν το κάνει ούτε τώρα. Συνήθιζε πάντα να μιλά με τα έργα του. Και πάνω από όλα μιλά με τα λόγια του μικρού Αντρέα.
Ας κάνουμε κάτι το λοιπόν…