Πάντα κάτι μου τυχαίνει.
Ή σαν το γεροχούφταλο που δεν μας αφήνει ήσυχους και το παίζει έφηβος ο γκαντέμης, είμαι, ή σαν το κοπέλι που θαρρεί πως τα ξέρει όλα και σκουντουφλάει, δεν λέω να βάλω μυαλό.
Πότε στην Καζαμπλάνκα πάω στα πρόθυρα της φυλακής, πότε στη Σάντα Μπάρμπαρα από τρίχα γλυτώνω πρόστιμο της πυροσβεστικής και πότε στο Μαϊάμι Μπητς γίνομαι ήρωας.
Μα τούτο, ούτε κι εγώ κατάλαβα πώς τα κατάφερα. Μέχρι και παράσημο της πολιτείας μου δώσανε.
Γιατί τις προάλλες, ανήμερα την εθνική γιορτή των Ευχαριστιών με την θυσία εκατομμυρίων διπτέρων γαλοπουλών σε ανάμνηση των Ινδιάνων εδώ στη χώρα που περιφέρομαι, ξεπόρτισα απόγεμα, κι η υγρασία αντάμα τη ζέστη μού έφερνε ένα αίσθημα πνιγμού ή ασφυξίας.
Μα είπαμε, με τρώει ο ..... μου, πήγαινα βόλτα ρομαντική εν μέσω μανεκέν του γάλακτος όταν, μπροστά στο μαγαζί με τα ρούχα πολυτελείας κι όλων των σχεδιαστών μόδας τις υπογραφές απάνω, στη μέση του πεζόδρομου, σε μια βάση από μάρμαρο θαρρείς Πεντέλης ήταν στημένο ένα, από άσπρο μάρμαρο κι αυτό, άγαλμα, που παρίστανε μια κοπέλα καλλίγραμμη, με πλισέ φούστα, μπλούζα και πέπλο από μακριές πλεξάνες καμωμένο, με σαντάλια και τσάντα, ίδια νύφη μαρμάρινη, και ένα αρχαίο πιθάρι μπροστά της· «έργο σπουδαίου γλύπτη», σκέφτηκα.
Έμοιαζε με ελληνικό το θέμα, τράβηξα το σημαιάκι που πάντα έχω από εθνική ανυπερηφάνεια στην τσέπη και σε αντιπερισπασμό με τη δεκάμετρη λιμουζίνα που στην πινακίδα μπροστά αντί αριθμού είχε αυτός την αμερικάνικη σημαία, σταμάτησα κοντά στο άγαλμα κι άρχισα να παρατηρώ τις λεπτομέρειες και την τεχνοτροπία του έργου τούτου.
Υπέροχο. Έτοιμο να σου μιλήσει, ρε παιδιά. Ακόμα κι οι τρίχες των μαλλιών της εξείχαν. Τι να σας πω. Ανατρίχιασα. Πήγα λίγο πιο κοντά και έβλεπα του μαρμάρινου προσώπου τις λεπτομέρειες. Τρομερό! Ολοζώντανο! Τόσο, που όταν έφτασα στις βλεφαρίδες, ακόμα κι αυτές τέλεια φτιαγμένες, παίξανε μια, γυάλισε θαρρείς από μέσα η κόρη, πίστεψα πως η αφόρητη ζέστη μού προκαλούσε παραισθήσεις και ζαλίστηκα. Μα το τρεμόπαιγμα γίνηκε απανωτά λες κι ήτανε ζωντανή κούκλα. «Μνήσθητί μου, κύριε», μονολόγησα στα ελληνικά μην με καταλάβει, και τότε ήταν που γίνηκε το πρωτοφανές, το μοναδικό στα χρονικά, κι υποψιάζομαι πάλι στο Βιβλίο Γκίνες θε να με γράψουν να γίνω ολότελα ρεζίλι.
Ξαφνικά, όπως το κοιτούσα, ωσάν «μάννα εξ ουρανού», ρε παιδιά, είδα ολάκερο το μαρμάρινο άγαλμα να γέρνει, να γέρνει κι άλλο, να ζυγιάζεται θαρρείς δίπλα μου κι όλο πιο κοντά και να πέφτει απαλά στην αγκαλιά μου. Κι ευτυχώς που έλειπε η κυρά μου, γιατί, μα την αλήθεια, το άγαλμα, ναι, ήταν ζωντανό! Κι από την πολλή ζέστη, αυτό αντί για μένα έπαθε ίλιγγο και μ’ αγκάλιασε τον… άμοιρο, μη σβολωθεί στις πλάκες.
Πριν καταλάβω τι έγινε, πλάκωσε το μπατσικό (μη δουν άνθρωπο να προκόψει, βρε παιδί μου) κι αρπάξανε μέσα από την αγκαλιά μου το μαρμάρινο έμψυχο τούτο τρυφερούδι, που μήνες και χρόνια κάθε απόγεμα κάνει τούτη τη δουλειά σαν ειδικευμένη αρτίστρια του δήμου, για να πλουτίζει την πανηγυρική ατμόσφαιρα της μεγαλούπολης.
Και έπρεπε να περάσω εγώ, να την μαγνητίσουν τα κάλλη μου και να πάθει ίλιγγο. Είναι, λοιπόν, να μην μου δώσουνε μετάλλιο ανδρείας που την έσωσα την κακομοίρα;
Να γιατί η χώρα τούτη υποπτεύομαι πως θα πάει μπροστά. Ξέρει να τιμά και να αμείβει τους ήρωες.
Γι’ αυτό σου λέω. Πάρε δρόμο, φίλε μου, κι όπου σε βγάλει η άκρη.
Εκπλήξεις, εμπειρίες και γνώσεις ομορφαίνουν τη ζωή και διευρύνουν τους ορίζοντες σκέψης μας.
Αυτά είναι το κέρδος μας.