Σάββατο βράδυ, δωμάτιο ιδιωτικού νοσοκομείου, Μάγδα και Θάλεια χωμένες στις πολυθρόνες χαχανίζουν, συζητώντας γκομενικά. Η ταπεινότης μου φασκιωμένη στο κρεβάτι με ορό και θερμοφόρα, την οποία μου έχει φορέσει η Μάγδα «για ντεκόρ». Η ασθενής επιθυμεί να πάρει μέρος στη συζήτηση, πλην εις μάτην.
- Πιο δυνατά, να λέω κι εγώ.
- Α, ζεις, πουλάκι μου; Λέμε για μια ηλίθια που κυκλοφορούσε από τη Δευτέρα με το ξώβυζο μέσα στο κρύο, άρπαξε καραμπινάτη πνευμονία και χάσαμε την πρεμιέρα της Νατάσας.
- Να πάτε, να μην κάθεστε μαζί μου!
- Σκασμός, ρε, μην έρθω εκεί και σε σκοτώσω. Εδώ θα καθίσω να σε βασανίζω, να ευχαριστιέμαι· ορίστε, τώρα θα αλλάξουμε ορό.
- Όχι πριν μου πεις πόσες θερμίδες έχει!
- Αυτά να τα σκεφτόσουν πριν τσιτσιδωθείς!
- Θέλω να φύγουμε, να πάμε σπίτι…
- Θα φύγουμε, μόλις έχει καράβι για το Δαφνί. Για την ώρα θα φας σουπίτσα...
- Μπλιαξ!
- Τρώγε, γιατί θα σε ταΐσω και την κότα και τον κόκορα. Λοιπόν, μία κουταλιά για μένα, μία για τη Θάλεια, μία πατατούλα για το γιατρό...
- Αυτός πού πήγε;
- Στα Επείγοντα, να μπαντάρει το χέρι του που τον δάγκωσες, κι έρχεται. Κατά φωνή, γιατρέ, εδώ...
- Καλησπέρα, κορίτσια! Μολονότι η ασθενής μας δεν είναι καθόλου συνεργάσιμη, αν συνεχίσει να πέφτει ο πυρετός, θα πάρει εξιτήριο Τρίτη πρωί.
- Ώπα, γιατρέ, θα σε ξαναδαγκώσω. Δευτέρα πρωί έφυγα.
- Φοβάμαι ότι αυτό δεν μπορώ να το επιτρέψω.
- Θα αναλάβω εγώ την ευθύνη. Θα υπογράψω.
- Μην την ακούτε, δεν ξέρει ούτε να γράφει ούτε να διαβάζει.
- Έχω δουλειές.
- Σαφώς, καράβια, επιχειρήσεις, μετοχές…
- Στο πανεπιστήμιο θέλω να πάω.
- Εκτιμητέον, πλην…
- Εσύ, γιατρέ, άμα δεν ξέρεις, να μην εκτιμάς. Κι εσένα, άντε και σ’ αφήνει ο κομπογιαννίτης από δω να βγεις…
- Παρακαλώ, κυρίες μου…
- Πότε θα προλάβεις να ετοιμαστείς; Μαλλιά, μανικιούρ, αυτά θέλουν χρόνο, άσε που δεν έχεις μαζί ρούχα! Ούτε πάω να σου φέρω.
- Επιστήμονα, κάντε μου την ένεση. Μη φοβάστε, δε σας ξαναδαγκώνω, αλλά μιλημένα πράματα, θα με γιάνεις άμεσα!
- Το στήθος σας βράζει!
- Άμα έχεις εξάψεις, κάτσε να παίξεις μ’ αυτές το γιατρό!
- Με όσα κάνετε, δυσχεραίνετε την κατάστασή σας. Επιτρέπεται να πίνετε βότκα...
- Πού την έχει τη βότκα;
- Λάδωσα μια αποκλειστική και μου πήρε… Δυο τυρόπιτες θα χάσω, να μην πιω…
- Τι λέει;
- Λόγια καυτά, του πυρετού. Λοιπόν, κλείδωσε Τρίτη;
- Ε, τότε ας βγω Πέμπτη, να χάσω και ισπανικά.
- Χρειάζομαι το κρεβάτι.
- Ποια τού κάθεται; Μισή μερίδα άνθρωπος, έχει και γυναίκες σε αναμονή!
- Μην ακούτε, γιατρέ μου!
- Το βιβλίο του Μάρκαρη τέλος. Άλλο δεν έχει;
- Δεν πρόλαβε να σου γράψει καινούργιο, περιοδικά διακόσμησης θες;
- DVD! Έναν Ιντιάνα Τζόουνς ξεγυρισμένο. Anything of Harry! Μια και καταναλώνουμε θερμίδες, θέλω πίτσα…
- Ο όρκος που έδωσα στον Ιπποκράτη, μου απαγορεύει να σας κάνω το χατίρι.
- Δε μου λέτε, γιατρέ, και την ώρα τού σεξ έτσι πρόστυχα μιλάτε;
- Μην την παρεξηγείτε, ασθενεί το κάθαρμα. Πώς να χτυπήσω άρρωστη γυναίκα…
- Κάντε με καλά, σβέλτα κι ας με δείρει. Φέρε μου τον υπολογιστή.
- Δωσ’ της τον να ησυχάσουμε λίγο! Ορίστε, και τσιμουδιά για το επόμενο δίωρο, χρονομετρώ εγώ τώρα...
Μιλάνε ώρα, ξαφνικά ακούγεται κάποιος να ρουφά τη μύτη του.
- Καλέ, αυτή κλαίει. Πονάς, μικρούλι;
- Ανέβασε την πουδριέρα!
- Ποια πουδριέρα;
- Αυτή που έβλεπα το Μάρτιο, Σάββατο πριν την Καθαρά Δευτέρα ως τα χαράματα, και του έστειλα μήνυμα και μου απάντησε Δευτέρα μεσημέρι… Ανατρίχιασα! Έκανε και τότε ψοφόκρυο, χιόνιζε κιόλας, είχα πάρει τους δρόμους με τη μουσική στη διαπασών… Κορίτσια...
- Παρούσες!
- Όταν είσαι ευτυχισμένη, δε χορταίνεις αυτό που ζεις, θες να πολλαπλασιάζονται οι στιγμές, να μεγαλώνουν οι ώρες. Αν πέθαινα Πέμπτη βράδυ, δε θα τον ξανάβλεπα, δε θα ξανάκουγα τη φωνή του… Θέλω αγκαλίτσα!
- Γίνε εσύ καλά και το αίτημα ταξιδεύει ήδη στον Παπαδήμο!
- Δε θέλω να με πάρει αγκαλιά ο Παπαδήμος, ξουτ!