Λαμπροτετάρτη σήμερα. Ο γιορτινός προσδιορισμός της μέρας, τα θέλει όλα λαμπερά. Ολόκληρη η βδομάδα, εξάλλου, έχει τον ίδιο επιθετικό προσδιορισμό. Λαμπροβδομάδα βαφτίστηκε. Είναι λουσμένη στο φως της Ανάστασης. Της Λαμπρής!
Για να συναντηθεί κανείς με την Πασχαλιά, εξυπακούεται πως έχει περάσει από τα πάθη. Από τη δυσκολία. Τη στενή πύλη. Τη στέρηση. Τη νηστεία. Τον αγώνα. Το στάδιο. Την αποφυγή των ακατέργαστων επιθυμιών του. Και, τέλος, από τη θυσία. Εκείνη, που στοχεύει στη μέθεξη με το Θείο Λόγο. Εκείνη, που παραδίνεται στην αγαπητική Θεού θέα…
Κατά πόσο είμαστε διατεθειμένοι, όλοι εμείς, οι καλοζωισμένοι νεοέλληνες, να επεισέλθουμε σε τέτοιες λεπτομέρειες και αναλύσεις; Μόνο ο Θεός ξέρει! Γιατί, είναι πασιφανές, πως είμαστε κουρασμένοι. Πολύ κουρασμένοι. Αν γίνεται, όλα να τα κάνουμε πατώντας ένα κουμπί! Όλα κι όλα. Αφήστε μας. Περνάμε την «κρίση» μας. Δε θέλουμε ζορίσματα. Ανήμποροι. Άεργοι. Ταλαιπωρημένοι. Κατολισθαίνουμε προς τη χρεοκοπία μας. Με το τηλεκοντρόλ στο χέρι. Μπουκωμένοι. Με μασημένες ιδέες. Με ξένα Ευαγγέλια! Ως εκ τούτου, επιθυμία μας: μια Ανάσταση εξπρές! Ανάσταση χωρίς κούραση. Χωρίς να προηγηθούν τα «πάθη». Μια Ανάσταση καρφωμένη απ’ ευθείας στη σούβλα του βελίαρ! 
Παραγγελιά: αρνάκι, κατσικάκι, κοκορέτσι, κόκκινα αυγά, τσουρέκι κλπ, κλπ… Κάτι λίγο, δηλαδή, να φάμε, κάτι λίγο να πιούμε, και ο λογαριασμός, και αυτός, παρακαλούμε, να έχει απ’ ευθείας σύνδεση με Βρυξέλλες! Μάθαμε σ’ αυτή τη σχέση και πώς να βγούμε απ’ αυτήν;
Χριστός Ανέστη! Εχθροί και φίλοι! Ας ανταλλάζουμε ευχές. Ευχές με συναίσθηση, για αυτό που γίνεται. Ας ακούγεται ακόμη το όνομα του Θεανθρώπου μας καθαρά: Χ ρ ι σ τ ό ς  Α ν έ σ τ η!
Γιατί το μέλλον είναι αβέβαιο. Και η τάση θολή. Και μέσα στη θολούρα μας, « Θου, Κύριε, φυλακήν τω στοματί μου»… Κινδυνεύει να γίνει ο Χριστός, κάποιος Χρίστος. Για τον οποίο, κάποιοι, κάπου, κάποτε, μας έλεγαν παράξενες ιστορίες. Αυτές, που τις θυμόμαστε αμυδρά, όπως τα χλωμά, χαμένα, όνειρά μας…
Αληθώς Ανέστη ο Κύριος! Μαζί Του, ας αναστηθεί η κοιμωμένη συνείδησή μας. Η νυσταλέα εγρήγορσή μας. Η Ελλάδα μας! Πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρεις… Ας σηκωθούμε από τον ύπνο του αδίκου. Ας αγαπήσουμε λίγο περισσότερο τον εαυτό μας. Τη χώρα μας. Την άγια πίστη μας. Την  παράδοση των γονιών μας. Ας λάβουμε αποστάσεις από τη ροπή της ξενομανίας μας. Ό, τι «ξένο» δεν είναι χρυσός.
Η Λαμπρή είναι εδώ. Τα κόκκινα αυγά δίνουν το τόνο της χαράς.
Ανέτειλε το έαρ… Πασχαλιά. Διάβαση σε μια ζωή με «άλλη» βάση!

Χριστός ανέστη! Νέοι γέροι και κόραις
Όλοι, μικροί, μεγάλοι ετοιμασθήτε
Μέσα στις εκκλησίες τες δαφνοφόραις
Με το φως της χαράς συμμαζωχθήτε,
Ανοίξατε αγκαλιές ειρηνοφόραις
Ομπροστά στους Αγίους, και φιληθείτε
Φιληθείτε γλυκά χείλη με χείλη
Πέστε Χριστός ανέστη εχθροί και φίλοι…

(«Η ημέρα της Λαμπρής» του Διονυσίου Σολωμού)  


Βιργινία Κρητικού Ζούρου
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.