Ήταν όλοι εκεί.
Ο κόσμος, που ήξερε πως τα έσοδα της συναυλίας θα διατεθούν για την ανέγερση του «Παλλεσβιακού Πνευματικού Κέντρου - ΜΙΛΤΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΪΔΗΣ», και ήρθε να δει και να απολαύσει το Δημήτρη Μητροπάνο και τη παρέα του, και να ενισχύσει τη προσπάθεια. Για όσους δεν ήξεραν, ο τίτλος του κειμένου που διένειμαν οι διοργανωτές στο κοινό, κατά την είσοδό του στο Ταρλά, δεν άφηνε περιθώρια παρανόησης. «ΜΙΛΤΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΪΔΗΣ» και κατέληγε, «το όνειρο του Μίλτη πρέπει να γίνει πραγματικότητα».
Η Νομαρχία Λέσβου, μπροστάρης για άλλη μια φορά στη προσπάθεια για την ανέγερση του «Σπιτιού των Μυτιληνιών της Αθήνας», έχοντας αναλάβει το κόστος της συναυλίας.
Ο Δήμος Μυτιλήνης, παρέχοντας οποιαδήποτε διευκόλυνση μπορούσε, μετατρέποντας σε απλά αυτά που φάνταζαν σύνθετα, και το Δ.Σ. της ΟΛΣΑ, που με όλο τους το κέφι ήρθαν από όλα τα σημεία του νησιού -για να επιστρέψουν πίσω μετά το πέρας της συναυλίας- και σαν μια καλοκουρδισμένη μηχανή και χωρίς πολλά λόγια, εκτελούσαν ό,τι είχαν σχεδιάσει.
Ήταν και όλοι αυτοί που αγόρασαν την πρόσκληση για ενίσχυση, αλλά δεν ήρθαν.
Εμπνευσμένος από το όραμα του Ανθρώπου Μίλτη, μα φρέσκος στα της ΟΛΣΑ, εντυπωσιάστηκες από μια φωτογραφία ενώ ήσουν στην Αθήνα ακόμα.
Στη μέση η Νομαρχία, από τη μια ο Δήμος και από την άλλη η Ομοσπονδία, σε μια συνέντευξη τύπου για την κοινή προσπάθεια, την ανέγερση του «Παλλεσβιακού Πνευματικού Κέντρου - ΜΙΛΤΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΪΔΗΣ». Μια φωτογραφία, χίλιες λέξεις, γι’ αυτά που μπορούν να γίνουν όταν πιαστούμε χέρι χέρι, για το πόσο όμορφοι γινόμαστε όταν αποφασίσουμε να παράγουμε έργο μαζί, για έναν κοινό στόχο.
Πάντα σε γοήτευε αυτό, ήξερες πως μπορεί να γίνει, και ο Μίλτης, ο Άνθρωπος, ο οραματιστής, ο αιώνιος έφηβος, το επιβεβαιώνει, δείχνει το δρόμο, φωνάζει, πως όλα είναι απλά, πως μπορούμε, πως το δικαιούται ο τόπος.
Εν τέλει, αυτή είναι η μεγαλύτερη παρακαταθήκη του. Ένα σχολείο, …σιγά που δεν το είχε σκεφτεί αυτό ο δάσκαλος Μίλτης, τότε, την 9 Νοεμβρίου 1999, στον Κυανού Σταυρό, στο θάλαμο 409, που φώναξε τη συμβολαιογράφο και της δήλωσε πως δεν στερείται καμιάς από τις αισθήσεις του και επιθυμεί να συνταχθεί ενώπιόν της, η δημόσια διαθήκη του: «Το ακίνητό μου, που βρίσκεται στους Αμπελόκηπους των Αθηνών και επί της οδού Κοτυαίου 5, με όλα τα κινητά που υπάρχουν μέσα σ’ αυτό (έγγραφα, βιβλία, σκεύη κλπ) επιθυμώ να περιέλθει στην Ομοσπονδία Λεσβιακών Συλλόγων Αττικής Ο.Λ.Σ.Α (οδός Κιάφας 9, Αθήνα) με σκοπό να αξιοποιηθεί κατάλληλα και να στεγάσει τις ανάγκες της ΟΛΣΑ, με ανακαίνιση του υπάρχοντος κτίσματος ή δίνοντάς το αντιπαροχή ή κτίζοντας το η ίδια η ΟΛΣΑ και παράλληλα να αποτελέσει, στο διηνεκές, Πνευματικό Κέντρο των Λεσβίων, το οποίο θα συμβάλει στη διατήρηση της γλώσσας, της παράδοσης και του πολιτισμού της Λέσβου και της Ελλάδας γενικότερα, στην αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, γνήσια και αντικειμενικά και όχι της πλαστογραφημένης αντίληψης της ιστορίας, που κατά πλειονότητα έχουν διαμορφώσει οι νεώτερες γενιές, εξαιτίας των παρεμβάσεων και των στρεβλώσεων των εκάστοτε ισχυρών.»  
Λογικές που μοιάζουν με φάρο μέσα στο θολό τοπίο, που δείχνουν το ωραίο, το ζητούμενο σε όλα τα επίπεδα.
Ιδέες και οράματα που πνίγηκαν στο βούρκο των βρώμικων μονοπατιών της εξουσίας και της επιλογής της ατελέσφορης κριτικής ως λόγου ύπαρξης.
Συναισθήματα που ξαφνιάζουν με τον πλούτο και την καθαρότητά τους, που θέλεις δε θέλεις, εφόσον πεις πως θα συμμετέχεις, το κάνεις με όλη σου τη ψυχή. Μόνο έτσι έχει νόημα, μόνο έτσι ενδιαφέρει, κι είναι μόνο η αρχή (στο χέρι μας είναι).
Το όραμα του Μίλτη θα γίνει πραγματικότητα. Είναι μονόδρομος!
Είχε καθίσει από νωρίς στο Ταρλά το «πνεύμα» του Μίλτη, κι οι στίχοι του τραγουδιού, με το οποίο ο Μητροπάνος αποχαιρετούσε τον κόσμο που τον λάτρευε, έμοιαζε να είναι …«δάκτυλος» του Μίλτη:
«Αλλοίμονο σ’ αυτούς που δεν αγάπησαν … αλλοίμονο… ζωή την ομορφιά σου δεν γνωρίσανε».