Όπως έγραφα στο σημείωμά μου της περασμένης Τρίτης, στις παρέες που συμμετέχω κατά κανόνα δεν πολιτικολογούμε, όπως άλλωστε δε μιλάμε για οικονομικά θέματα ή για ποδόσφαιρο. Όχι πως δε μας ενδιαφέρει η πολιτική, το αντίθετο συμβαίνει, αλλά στις παρέες όπου μετέχω, η συζήτηση για την πολιτική δεν κατέχει την πρώτη θέση στην, πλουσιότατη άλλωστε, θεματολογία μας.
Στην τελευταία εντούτοις σύναξη μιας από τις παρέες που προανέφερα, η κουβέντα ήρθε στην κατάσταση της Αριστεράς, ελληνικής τε και ευρωπαϊκής, και σύντομα καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως η ευρωπαϊκή Αριστερά δεν έχει να προτείνει καμμιά ρεαλιστική, και εποικοδομητική ταυτόχρονα, λύση για την έξοδο από τη σημερινή κρίση.
Ο Αντώνης, ο πιο ενημερωμένος από την παρέα μας, ανέφερε τον Πορτογάλο νομπελίστα Ζοζέ Σαραμάγκου και μας πληροφόρησε πως στο ίδιο συμπέρασμα είχε καταλήξει κι αυτός, ενώ ο Βασίλης, ο περισσότερο από όλους μας ρέπων προς το καλαμπούρι, μας είπε γελώντας.
«Η επόμενη ανατολή θα έρθει από τη Δύση», οπότε η συζήτηση φούντωσε.
«Μα τι λες τώρα; Έχεις την αυταπάτη πως ο λαός της Αμερικής θα αλλάξει το σύστημα; Αυτοί είναι λαός προβάτων», διαμαρτυρήθηκε ο Γιώργος.
«Βρε συ, λέγοντας Δύση δεν εννοούσα τις Ηνωμένες Πολιτείες. Από τη Λατινική Αμερική θα ξεκινήσουν οι εξελίξεις.»
Και μας ανέφερε πως σε όλες σχεδόν τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, που μέχρι πριν τριάντα χρόνια αποτελούσαν την «πίσω αυλή» των ΗΠΑ, γίνονται πράματα και θάματα, αδιανόητα ως πριν λίγα χρόνια.
Από το 1994 στο νότο του Μεξικού, στην πολιτεία Τσιάπας, που έχει έκταση όσο η μισή Ελλάδα και πληθυσμό πέντε εκατομμύρια, εμφανίστηκε ο Ζαπατιστικός Απελευθερωτικός Στρατός, ο οποίος όμως δεν επεδίωξε, ούτε επιδιώκει, να πάρει την εξουσία. Με τα όπλα και με την απλή παρουσία του, εμποδίζει τον μεξικανικό στρατό να καταστρέψει όσα φτιάχνουνε μόνοι τους και ακαθοδήγητοι οι κάτοικοι της περιοχής. Και φτιάχνουνε πολλά. Στην πολιτεία έχουν δημιουργηθεί 32 αυτόνομες και αυτοδιοικούμενες κοινότητες, που διαχειρίζονται την παραγωγή, χτίζουν νοσοκομεία και σχολεία. Τις κοινότητες αυτές τις διοικούν οι γενικές συνελεύσεις των κατοίκων. Έχει δηλαδή αναβιώσει μια μορφή άμεσης δημοκρατίας, όπως στην αρχαία Αθήνα.
Λίγο πιο νότια, στην κυρίως Νότια Αμερική, έχει δημιουργηθεί ένα τρίγωνο προόδου από τη Βενεζουέλα, τη Βολιβία και τον Ισημερινό. Οι τρεις αυτές χώρες συνεργάζονται μεταξύ τους και με την Κούβα, ενώ βγάζουν τη γλώσσα στις Ενωμένες Πολιτείες, που δεν τολμούν να επέμβουν.
Και ο φίλος μας Β. κατέληξε:
«Πού ο παλαιός καλός καιρός, που όταν λίγο να κουνιόταν κάποιος πρόεδρος λατινοαμερικανικής δημοκρατίας, στέλνανε οι ΗΠΑ ένα καταδρομικό και χίλιους πεζοναύτες και καθάριζαν. Αυτά πέρασαν. Οι χώρες αυτές πάψανε να είναι μπανανίες.»
«Τώρα μπανανία γίναμε εμείς», πετάχτηκε ο Δημοσθένης, που ως τότε δεν είχε μιλήσει και συνέχισε:
«Ξέρετε τι δήλωσε ο Τσάβες σε συνέντευξή του στον Τύπο; “Με ρωτάτε γιατί στείλαμε φυλακή όσα στελέχη μας κλέψανε; Μα γιατί κλέψανε! Και δεν τους τιμωρήσαμε εμείς, αλλά οι θεσμοί. Μου λένε ‘γιατί άφησες να μπει φυλακή ο υπουργός Άμυνας και δεν τον κάλυψες, αφού ήταν προσωπικός σου φίλος;’ Μα... γιατί έκλεψε! Πρόδωσε την εμπιστοσύνη μας, την πίστη του λαού στη κυβέρνηση. Πρόδωσαν το Λαό, τη Δημοκρατία, το Στρατό, την Πατρίδα, το Έθνος; Τιμωρούνται από τη Δικαιοσύνη! Αν τους αφήσεις, θα διαφθείρουν κι άλλους. Γι’ αυτό φυλακίστηκαν. Τιμωρώντας τη διαφθορά, κρατάμε τα ταμεία μας γεμάτα και την Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, καθώς και τη μαφία των τραπεζών μακριά απ’ τα πόδια μας. Δε θα καταντήσουμε Ελλάδα”.»
Εκεί καταντήσαμε λοιπόν. Να γίνουμε η πρώτη ευρωπαϊκή μπανανία.
Ως πότε, όμως;