Η 25η Μαρτίου 2010 απεδείχθη συμβολικώς επαξία των συμβόλων: επετειακή ημέρα της Εθνεξεγέρσεως και ημέρα της Ιδρύσεως της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, η τρέχουσα ευρωπαϊκή ηγεσία κατήγαγε - κατά την κυρίαρχη ανάγνωση - ένα βήμα προς την ολοκλήρωση των ονείρων και ιδανικών των πολιτών της Ηπείρου. Μετά κόπων και βασάνων, μετά των οδυνών της κυοφορίας. Ο τέως Γιωργάκης και νυν Γεώργιος Α. Παπανδρέου, πρωθυπουργός της Ελλάδος, ως φαίνεται επέτυχε, με τη σύμπραξη κάποιων ολίγων σοφών ηγετών των ευρωπαϊκών κρατών, το επί έτη ακατόρθωτον: την ένταξη της ιδέας της οικονομικής διακυβέρνησης της Ευρώπης στην Ημερήσια Διάταξη ενός χαλαρού εμπορικού συνασπισμού, ως ενεφανίζετο μέχρι σήμερα, το «ευρωπαϊκό οικοδόμημα». Η Ιστορία γράφεται με δάκρυα, επαναλαμβάνεται αλλά πάντα ομοιοκαταληκτεί, κατά το ρηθέν.
Ως άνθρωποι των άκρων, μεταπέσαμε από το συλλογικό μοιρολόι στο εθνικό πανηγύρι. Η καθημερινότητά μας είναι μια ταλάντωση από το «Δόξα τω Θεώ... στο βόηθα Παναγιά». Θα προχωρούσαμε περισσότερο, εάν είχαμε τη δύναμη να αντιληφθούμε ότι αυτός ο συνεχής σχιζοφρενικός μετεωρισμός μεταξύ των άκρων είναι καθαυτό καταστροφικός, σε όρους πολιτικής. Στην πιο χυδαία εκδοχή του, ο όρος μετεωρισμός, στην ιατρική διάλεκτο, υποδηλώνει τη βιαία εκτόνωση φυσιολογικών αερίων από το πεπτικό μας σύστημα: αιωρούμεθα, ακροβατούντες, υπεράνω των οριακών καταστάσεων της παγκοσμιότητας και των πανίσχυρων δυνάμεων της, πορδίζοντες μια δάνεια ατομική ευμάρεια και βαρύγδουπα κομπορρημονούντες. Έως ότου σπάσει το σκοινί, οπότε ο από μηχανής Θεός μέλλεται να βάλει το χέρι του για την ομαλότερη δυνατή προσγείωσή μας. Δηλαδή, με κάποιο κάταγμα στα πόδια αντί της κεφαλής...
Το στοίχημα του πρωθυπουργού ως ηγέτου, στην παρούσα φάση και κάθε μελλοντικού πρωθυπουργού, είναι να διακόψει τον εθνικό μετεωρισμό. Σε όποιο σημείο θεωρεί πολιτικά ή ιδεολογικά αναγκαίο. Το Έθνος ή η πατρίδα, έννοιες που χύδην χρησιμοποιήθηκαν ως περιτύλιγμα χειρισμών την τελευταία περίοδο, ζαλίζεται! Έχει γίνει τούτο αντιληπτό; Το πολιτικά σημαίνον είναι ότι δε θα κριθεί για το σημείο αυτό (ολίγον αριστερότερα ή ολίγον δεξιότερα, άνευ σημασίας), αλλά για το καθαυτό γεγονός ότι επελέγη μια στρατηγική, επιτέλους!
Αυτό σημαίνει ότι η κ. Διαμαντοπούλου δε θα αρκείται στο να εκπλήσσεται και να καταγγέλλει τον υπερπολλαπλάσιο αριθμό εκπαιδευτικών σε ένα κατηργημένο εκπαιδευτικό σύστημα, ούτε θα εστιάζει την προσοχή της στην αγορά διαδραστικών πινάκων στις τάξεις (το επόμενο μεγάλο πάρτυ των προμηθευτών...), αλλά θα παρέμβει δραστικά στις ανισότητες ανθρώπινου δυναμικού, ρόλων και δήθεν κοινωνικής ευαισθησίας... Αυτό είναι πολιτική, όλα τα άλλα είναι λόγια του αέρα...
Αυτό σημαίνει ότι ο κ. Λοβέρδος δε θα αρκείται να προσφέρει τηλεοπτική προστασία σε όσους/-ες κάνουν τη δουλειά τους σε νοσοκομεία και ταμεία, αλλά θα τους/τις «υιοθετήσει» ως υπόδειγμα καλής πρακτικής και... άμεσα. Αυτό είναι πολιτική, όλα τα άλλα είναι λόγια του αέρα...
Αυτό σημαίνει ότι η κ. Ξενογιαννακοπούλου δε θα μας λέει ότι «αγωνίζεται» να προσληφθούν νοσηλευτές για τις ΜΕΘ, αγώνα έναντι ποιου; Του ΑΣΕΠ; Μα το εφεύρημα του ΑΣΕΠ δεν είναι απλώς το καλαμπουράκι περί αξιοκρατίας σε ένα Κράτος που δήθεν αγωνίζεται κατά του εαυτού του, ή με άλλα λόγια κατά των πρακτικών των πολιτικών που το συγκροτούν; Αυτό είναι πολιτική, όλα τα άλλα είναι λόγια του αέρα...
Κ.ο.κ. ...
Με την παραδοχή της καλής επίδοσής του στις Βρυξέλλες, ο πρωθυπουργός είναι πλέον αντιμέτωπος με το βαθύ πυρήνα της εσωτερικής πολιτικής. Η «κακή» του μοίρα είναι ότι θα κριθεί από το εάν θα καταφέρει να επανιδρύσει το Κράτος, εάν δηλαδή θα καταφέρει να εφαρμόσει μια θεωρία, την οποία απέτυχαν παταγωδώς και βλακωδώς να εφαρμόσουν οι εμπνευστές της και που η καταγγελία της εκ μέρους του τον έφερε στην εξουσία. Διαβιούμε ευελπιστώντες, πλην ισχυρώς απαισιόδοξοι. Κατά τα άλλα, πάρτε κι ένα «καρβουνάκι», έτσι λένε οι γαστρεντερολόγοι για το μετεωρισμό...

* Ο καθηγητής Ανδρέας Ι. Τρούμπης είναι πρύτανης του Πανεπιστημίου Αιγαίου.