Αυτές οι μέρες είναι δύσκολες. Δύσκολες γιατί βλέπω φίλους μου να ψηφίζουν Καρατζαφέρη και Γεωργιάδη. Δύσκολες γιατί βλέπω κάποιους άλλους να ανάβουν κεριά στην πλατεία Κοτζιά, σε ειρηνικές διαμαρτυρίες, χωρίς πραγματικό σκοπό, για τα μάτια του κόσμου.
Δύσκολες γιατί η κυβέρνηση αδυνατεί να χειριστεί την κατάσταση και ο λαός αδυνατεί να χειριστεί τη δική του κατάσταση. Δύσκολες γιατί ακούω τον Τσίπρα να κάνει λόγο για το αντι-μνημονιακό μέτωπο, λες και θα έβαζε αυτός τα χρήματα να πληρωθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι όταν θα έκανε το κράτος στάση πληρωμών το Μάρτιο. Απογοητεύομαι καθημερινά. Απογοητεύομαι γιατί ακόμη και τους ταπεινούς μικρούς ήρωες σαν τον Αμυρά στο Δήμο Αθηναίων τούς μετατρέψαμε σε ήρωες της μιας μέρας στο βωμό των Μ.Μ.Ε., που στέγνωσαν από τη φτώχια της ενημέρωσης που προσφέρουν. Απογοητεύομαι που οι νέοι δεν ψήφισαν, έστω λευκό, αλλά απείχαν.
Απογοητεύομαι που βλέπω τα παιδιά του Πολυτεχνείου να παίρνουν 26, ναι είκοσι έξι, εκπομπές στην κρατική τηλεόραση και να μην κάνουν χώρο στα νέα παιδιά, στη γενιά των 700 ευρώ, που τόσο διαφήμισαν. Απογοητεύομαι που μετανάστες μου επιτίθενται στο αυτοκίνητό μου να με ληστέψουν και με αναγκάζουν να κλείνω τα παράθυρα κάθε φορά που περνάω από το Μεταξουργείο… Θλίβομαι που δεν κράτησα τον λόγο που έδωσα στα εκατοντάδες άρθρα που έχω γράψει για να υπερασπιστώ τα δικαιώματά τους και τώρα σκιάζομαι στην παρουσία τους. Και είναι το κράτος που με έχει βάλει σε αυτή τη δύσκολη θέση. Διότι δεν είχε και δεν έχει μεταναστευτική πολιτική η κ. Νταλάρα.
Απογοητεύομαι που μια χούφτα φοιτητές, έρμαια και εκείνοι σε μια κατάσταση που δεν ονειρεύτηκαν, βγαίνουν στους δρόμους με κόκκινες σημαιούλες, σε σμήνη από την άλλη μεριά οι φρουροί του κράτους να εξασφαλίσουν την προστασία μας, φέρνοντας στο νου εικόνες δικτατορίας. Ζούμε την απόλυτη παράνοια. Άσκοπα περπατώ στους δρόμους. Καταγράφω με μια κάμερα και παρατηρώ. Έχω μέρες να γράψω. Είναι τόσα πολλά, που δεν ξέρω τι να γράψω. Θα μου πείτε, δουλειά σου είναι, δημοσιογράφε, γράψε. Ψήφισε. Μην ψηφίζεις. Εργάσου. Απέργησε. Φύγε. Έλα. Εκλογές. Όχι εκλογές. Μίλα. Μη μιλάς. Δ.Ν.Τ.. Έξω το Δ.Ν.Τ.. Μια παράνοια ζούμε. Άλλοι κλαίνε γιατί τους κόβουν τα επιδόματα.
Άλλοι κλαίνε επειδή τους διώχνουν από ένα παιχνίδι μαγειρικής. Μην κλαις, μικρέ μου Μάστερ Σεφ, όλοι μαζί θα πεινάσουμε. Όλους θα μας διώξουν. Και εσύ έχεις και μια ευκαιρία παραπάνω. Ίσως σε προσλάβει ο κ. Λαζάρου. Να με συγχωρείτε, κ. Λαζάρου, φαντάζομαι ότι είναι θαυμάσιο το φαγητό σας, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τόση συγκίνηση για μια γαρίδα σουφλέ, ίσως να μην ήξερα ποτέ να τρώω σωστά, εγώ μουσακά από τα χέρια της γιαγιάς μου τρώω. Η οποία αυτή την ώρα ίσως να βλέπει την Σεχραζάτ και να ονειρεύεται ταξίδια στην Πόλη, με τον παππού μου, και να νοσταλγεί άλλες εποχές. Τότε που ήταν ΟΚ να είσαι Έλληνας.
Δύσκολες μέρες. Μέρες τώρα κοιτάζω τον υπολογιστή μου και δεν γράφω.
Δεν έχω τι να πω, ρε παιδιά. Και τώρα που με απειλείτε, σαν χείμαρρος βγαίνουν οι λέξεις. Μη βαράτε, θα δουλέψω. Και εσείς, κ. Λαζάρου, πάρτε το τό παιδί στη δουλειά. Τόσο δάκρυ, κάτι θα ξέρει από μάνγκο σορμπέ.

(Το κείμενο προέρχεται από το www.protagon.gr/.)