Φωτογραφίες: Δημήτρης Ταλιάνης
Κείμενα: Πάνος Θεοδωρίδης, Νίκος Καραπιδάκης, π. Θεμιστοκλής Μούρτζανος, Ελένη Μπίστικα, Νίκος Δήμου, Νικόλαος Μαστροπαύλος, π. Γεώργιος Μεταλληνός, Γεράσιμος Χυτήρης
Επιμέλεια ύλης: Αθηνά Δούντση
Εκδόσεις Τοπίο
Αθήνα 2011, σελ. 211

«Από το 2005 έλεγα πως τελειώνω με τη φωτογράφιση του Πάσχα, μα πάλι ξεκινούσα. Ίσως άργησα να βρω τι ζητούσα και πού: Βλέμματα με κατάνυξη στην Παναγιά των Ξένων, λειτουργία με κεριά στους Άγιους Πάντες, Αποκαθήλωση στον Άγιο Νικόλαο των Γερόντων, Δευτερανάσταση στις εξοχές και στα χωριά, από τη Λευκίμη και τους Ρουμανάδες μέχρι τους Κουραμάδες και την Κληματιά. Πώως να ξεχάσω την πορεία της λιτάνευσης από το Βιρό ίσαμε το Ποντικονήσι! Έτσι, χωρίς να το καταλάβω, βρέθηκα με εννέα χιλιάδες φωτογραφίες και σκέφτηκα πως είναι καιρός πλέον να παρουσιάσω ένα δείγμα της σοδειάς μου. Όμως, όσο ισχυρή και αναγκαία είναι η όραση στο λεύκωμα αυτό, χρειάζονται και οι άλλες αισθήσεις για να μυρίσεις, να γευτείς να νιώσεις και, κυρίως, να ακούσεις το Πάσχα στην Κέρκυρα. Εγώ άκουσα δεκατρείς χρονιές το Χριστός Ανέστη στην Κέρκυρα, μα πάντα θα το αποζητάω...»
Με αυτά τα λόγια, ανάμεσα στα άλλα, προλογίζει το νέο του φωτογραφικό λεύκωμα ο γνωστός συμπατριώτης μας και δημιουργός των εκδόσεων «Τοπίο», Δημήτρης Ταλιάνης.

Τις υπέροχες φωτογραφίες του Δημήτρη Ταλιάνη πλαισιώνουν τα παρακάτω κείμενα: Πάνος Θεοδωρίδης: «Πάσχα στην Κέρκυρα», Νίκος Καραπιδάκης: «Τα παλαιά έθιμα του κερκυραϊκού Πάσχα», π. Θεμιστοκλής Μούρτζανος: «Το κερκυραϊκό Πάσχα», Ελένη Μπίστικα: «Μεγαλοβδόμαδο και Πάσχα στην Κέρκυρα», Νικόλας Μαστροπαύλος: «Το πάλκο των θαυμάτων», Πάνος Θεοδωρίδης: «Τα παιδιά στο νησί και στην πόλη», Νικόλας Μαστροπαύλος: «Οδός αισθήσεων, θεϊκό άγγιγμα στο “Λιστόν”, Ο αναστεναγμός της Κέρκυρας», Νίκος Δήμου: «Ο Αμλέτος στη Σπιανάδα», Γεράσιμος Χυτήρης: «Εγίνηκε Ανάστα ο Θεός», Νικόλας Μαστροπαύλος: «Προσμονή του κρεσέντο», π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός: «Χριστός Ανέστη», Γεράσιμος Χυτήρης: «Πάσχα, γιορτή της υπαίθρου».
Να ένα απόσπασμα από το κείμενο του Πάνου Θεοδωρίδη: «[...] Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν θα ίσχυε, αν δεν ήταν πανταχού παρούσα στον κερκυραϊκό ορίζοντα, η συγκίνηση. Η μουσική και η παντοδύναμη παροικία της αυτή την περίοδο στην Κέρκυρα συμβάλλει στην απεικόνιση μιας μοναδικής μέθεξης, που καταλαμβάνει τους Κερκυραίους και είναι ευδιάκριτη στα πρόσωπα και τις κινήσεις τους. Καθώς οι φιλαρμονικές της πόλης πλαισιώνονται ειδικά για τις εορταστικές περιπτώσεις από ικανούς και δημιουργικούς μουσικούς, παιδιά του νησιού, που τον υπόλοιπο χρόνο υπηρετούν και τιμούν το μουσικό ορίζοντα ολόκληρη της χώρας, η ιδιαίτερη ποιότητα του ήχου αντικρίζεται με την ποιότητα του εσωτερικού πάθους, που διακατέχει τους κατοίκους. Όλοι έχουν την αίσθηση ότι βρίσκονται σε ένα προσκήνιο, ότι η πόλη και το νησί βρίσκονται σε τιμητική θεωρία. Είναι μέρες ευεργετικών δακρύων και ισχυρής συγκίνησης, είναι μέρες που ο πλούτος των συναισθημάτων καταφέρνει και αιτιολογεί τη λεπτή μελαγχολία του τοπίου και τις γραμμές των κτηρίων, καθώς προβάλλονται στο ιδιαίτερο φως της εποχής.»