«να στέκεσαι αριστερά, αρκεί να σκέφτεσαι»
Κ. Αξελός

Το ΠΑΣΟΚ σοβάρεψε - εννοώ την κυβέρνηση - κι ίσως σ’ αυτό συνετέλεσε και η θέα του βαράθρου στο χείλος του οποίου βρίσκεται η χώρα μετά την διακυβέρνηση του α-«καταλληλότερου» πρωθυπουργού… όλων των εποχών, του Καραμανλή του νεώτερου.
Δεν είμαι όμως σίγουρος για τη σοβαρότητα κάποιων συνδικαλιστών-εργατοπατέρων του ΠΑΣΟΚ, ούτε για κάποιους νομάρχες και βουλευτές προστάτες των «γκόλντεν μπόυς» του λιμανιού στον Πειραιά, οι οποίοι συνεχίζουν να απολαμβάνουν την… ηλιοθεραπεία τους κάτω από τον πράσινο ήλιο του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ‘80.
Και ούτε για τη σοβαρότητα κάποιων εκπροσώπων της Αριστεράς, οι οποίο, ενώ η χώρα οδεύει πλησίστια προς τη χρεωκοπία, κηρύσσουν την «αντίσταση» στην κυβερνητική πολιτική, σα μαθητές καταληψίες που εξεγείρονται για την έλλειψη χαρτιού στις τουαλέτες του σχολείου τους. Και βέβαια, δεν αναφέρομαι στους… «παλαιοημερολογίτες» της Αριστεράς, οι οποίοι προσφάτως, εκτός από την τυποποιημένη πια «αντεπίθεση» προς την κυβέρνηση, κατήγγειλαν τις καπιταλιστικές δυνάμεις γιατί κατεδάφισαν το… μεγαλειώδες έργο του υπαρκτού σοσιαλισμού, το τείχος του Βερολίνου· πώς να συζητήσεις άλλωστε πολιτικά με ένα κόμμα το οποίο, σα να είναι θρησκευτική αίρεση, πιστεύει πως μόνο αυτό κατέχει την απόλυτη αλήθεια κι όλα τ’ άλλα κόμματα πως ζούνε βουτηγμένα στην πλάνη και την... αμαρτία.
Αναφέρομαι, λοιπόν, ειδικά σε κάποιους εκπροσώπους της Ανανεωτικής, της Ευρωπαϊκής Αριστεράς.
Άκουγα πριν από μερικές μέρες σε κάποιο ραδιοσταθμό ένα βουλευτή, γνωστό «καταληψία» των γραφείων της ΔΕΗ, ο οποίος, αφού με διάφορα ηχηρά αντιπολιτευτικά κατακεραύνωσε - αδιακρίτως - τα δυο κόμματα εξουσίας, που καθιέρωσαν τα Stage και δημιούργησαν τον «εργατικό Μεσαίωνα», «το σύγχρονο δουλεμπόριο των νέων ανθρώπων» κατέληξε κατηγορώντας τη σημερινή κυβέρνηση για «άγρια μεταχείριση των καημένων των παιδιών που επί εφτά χρόνια δουλεύουν στο Δημόσιο με τέσσερα κατοστάρικα». Κι όταν ο δημοσιογράφος τον ρώτησε τι θα πρότεινε ο ίδιος να κάνει η κυβέρνηση, απάντησε: «να μην απολυθεί κανείς· να παραμείνουν στις θέσεις τους μέχρι ότου γίνουν οι προσλήψεις μέσω ΑΣΕΠ στο Δημόσιο και τότε να πριμοδοτηθούν με μόρια προϋπηρεσίας, ώστε να προσληφθούν ως μόνιμοι υπάλληλοι».
Ειλικρινά, τόση διπροσωπία, τόση υποκρισία και προκλητικό λαϊκισμό από εκπρόσωπο της Αριστεράς δεν τον περίμενα. Φαίνεται πως ο εν λόγω εκπρόσωπος της Αριστεράς εφθόνησε τη δόξα γνωστού «λαϊκού διασκεδαστή» παντός θλιμμένου και πονεμένου, ο οποίος ως άλλος μακαριστός Χριστόδουλος από… άμβωνος αποφαίνεται περί παντός πολιτικού ζητήματος - και περί της αναλγησίας που επιδεικνύει η κυβέρνηση απέναντι στα παιδιά των Stage -, εισπράττοντας βέβαια, για κάθε παράσταση τόσα χιλιάρικα όσα χωράει η… αριστερή του τσέπη.
Αλλά η πολιτική και δη η αριστερή πολιτική, δεν ασκείται - δεν πρέπει να ασκείται - προς τέρψιν του λαού ούτε προς κολακείαν του λαού. Η αριστερή πολιτική, πέρα από τους εύκολους «αριστερούς» λόγους, πρέπει να τολμά και να προχωρά στα δύσκολα «αριστερά» έργα και εννοώ τα έργα εκείνα που ανοίγουν δρόμους για την πρόοδο του ανθρώπου, για να κάνουν τη ζωή του ανθρωπινότερη.
Όταν λοιπόν η σημερινή κυβέρνηση δείχνει συνέπεια και επιμονή στο στόχο να μπει τέρμα στην αναξιοκρατία, που επικρατούσε στο παρελθόν στις κάθε είδους προσλήψεις στο Δημόσιο, όταν δείχνει την πολιτική βούληση να σταματήσει η κοροϊδία των νέων ανθρώπων, το εμπόριο ελπίδας, η αδικία του ρουσφετιού και η ηθική καταρράκωση όσων αναγκάζονται να φιλάνε «κατουρημένες ποδιές», που λέει ο λαός μας, κάποιοι λεγόμενοι αριστεροί προσπαθούν ν’ ανοίξουν παράθυρα και πλάγιες εισόδους για την κατάληψη μιας θέσης στο Δημόσιο.
Αλλά την καλύτερη απάντηση έδωσε πάλι ένας αριστερός - χωρίς εισαγωγικά - από τις στήλες της «Αυγής» κι αυτό αποδεικνύει πως δε λείπουν από την Αριστερά οι ορθολογούντες και ορθοτομούντες· μόνο που, ως συνήθως, τα άδεια… δοχεία κάνουν μεγαλύτερο θόρυβο από τα γεμάτα.
Παραθέτω μερικά αποσπάσματα, έτσι για να αισιοδοξήσουμε, από το άρθρο του Κ.Χ. που δημοσιεύτηκε στην «Αυγή» στις 6-11-2009 με τον τίτλο «Όταν ο λαϊκισμός χαϊδεύει τα αυτιά νέων ανθρώπων».
«Ο θεσμός λοιπόν (των Stage) κατ’ αρχήν σα θεσμός είναι θετικός. Εκείνο που έφταιξε είναι ο τρόπος που χρησιμοποιήθηκε [...] Και ερχόμαστε στη σημερινή κατάσταση. Χιλιάδες εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα βρίσκονται στο δρόμο, αφού δεν ανανεώνεται η σύμβασή τους και τα προγράμματα Stage δε θα εφαρμόζονται πλέον στο δημόσιο τομέα…
Τι μπορούσε να γίνει;
Αυτό που έχει σημασία να εξετάσουμε είναι τι είναι αντικειμενικό και τι άδικο. Ας δούμε τα ενδεχόμενα που προβάλλουν διάφορες πλευρές.
Να μονιμοποιηθούν τώρα όλοι οι εργαζόμενοι στα Stage χωρίς όρους και προϋποθέσεις, όπως ζήτησαν κάποιοι, η πρώτη εκδοχή.
Να παραταθούν οι συμβάσεις τους μέχρι να γίνουν οι διαγωνισμοί για την κάλυψη των απαιτούμενων θέσεων και να μοριοδοτηθούν ευνοϊκά, όπως ζήτησαν κάποιοι, η άλλη εκδοχή.
Και οι δυο αυτές εκδοχές, πέρα από τον έντονο λαϊκισμό που αποπνέουν, είναι άδικες και στο βάθος αντεργατικές. Αδικούν κατάφωρα τα χιλιάδες παιδιά του ιδιωτικού τομέα που δούλεψαν ή που δουλεύουν ακόμα με προγράμματα Stage και ξέρουν ότι προσλήφθηκαν για εργασιακή εμπειρία. Τα αδικούν κατάφωρα θεωρώντας τα παιδιά ενός κατώτερου θεού σε σχέση με τα παιδιά του δημόσιου τομέα. Τα αδικούν γιατί ξεχωρίζουν τους εργαζομένους σε πληβείους και πατρικίους.
Αυτή η πολιτική όμως δεν έχει καμμιά σχέση με την υπεράσπιση των εργατικών δικαιωμάτων. Απλά χαϊδεύουν τα αυτιά τους, διαιωνίζουν το πρόβλημα και συνεχίζουν να καλλιεργούν φρούδες ελπίδες.»
Μετά ταύτα, είναι φανερό ποιοι συνεχίζουν την κοροϊδία των νέων ανθρώπων.