Ο Γιώργος Μαρινέλης γεννήθηκε στην Καβάλα και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Κοινωνιολογία στο Πάντειο, αλλά τελικά τον κέρδισε η ζωγραφική. Τα πρώτα του βήματα τα έκανε στην Αθήνα, μέχρι που αποφάσισε να έρθει να ζήσει μόνιμα στη Μυτιλήνη. Η μητέρα του έχει καταγωγή από το νησί, αλλά ο ίδιος δεν το είχε επισκεφτεί ποτέ. Παρ’ όλα αυτά, τον κέρδισε, και 10 χρόνια τώρα ζει και εργάζεται στη Μυτιλήνη. Πριν τέσσερα χρόνια περίπου άνοιξε και το «Ζωγραφοποιείο» στην αγορά της πόλης, όπου εκθέτει τα έργα του. Στο «Ε» μίλησε για το πώς ξεκίνησε να ασχολείται με τη ζωγραφική, πώς βρέθηκε στη Μυτιλήνη και για το τι είναι αυτό που τον εμπνέει.


Κύριε Μαρινέλη, η ζωγραφική πώς και πότε προέκυψε στη ζωή σας;
«Με τη ζωγραφική άρχισα να ασχολούμαι αρκετά μεγάλος, λίγο πριν τα 30. Πρώτα πέρασα από τη μουσική και το θέατρο και έπειτα προέκυψε η ζωγραφική τέχνη. Πάντα ζωγράφιζα βέβαια, είχα δηλαδή μια ευκολία στο να ζωγραφίζω. Θυμάμαι μάλιστα πως είχα κάνει τα πορτραίτα όλων των φίλων και των φιλενάδων μου, με επιτυχία θα έλεγα. Αλλά μέχρι εκεί, δεν μπορώ να πω ότι ήμουν από αυτούς που από μικροί έπαιζαν με τα χρώματα. Έπαιζα μουσική, έπαιζα θέατρο, αλλά η ζωγραφική προέκυψε όταν ήμουν αρκετά μεγάλος.
Το πώς προέκυψε είναι ένα άλλο ζήτημα. Μόλις είχα απολυθεί από φαντάρος και έψαχνα να βρω δουλειά σχετική με την επιστήμη που είχα σπουδάσει, την Κοινωνιολογία. Απογοητευμένος που δε βρήκα τίποτα, αποφασίσαμε με ένα φίλο να μαζέψουμε διάφορα ξύλα που βρίσκονταν στη γειτονιά, να τα ζωγραφίσουμε και να πάμε να τα πουλήσουμε στο Μοναστηράκι. Το κάναμε.»

Άρα ξεκίνησε μεταξύ σοβαρού και αστείου η Aζωγραφική ως επάγγελμα; Πώς κατάφερε να γίνει η κύρια ενασχόλησή σας;
«Πράγματι, ξεκίνησε σα μια πλάκα. Ωστόσο, στο Μοναστηράκι προέκυψαν κάποιες γνωριμίες με περαστικούς γκαλερίστες, πελάτες. Έπειτα οι γνωριμίες έγιναν συνεργασίες και οι συνεργασίες εκθέσεις και κάπως έτσι λοιπόν μπήκα στο χώρο. Κάθε χρόνο συμμετείχα στις εμπορικές κλαδικές εκθέσεις που γίνονταν στην Αθήνα και σιγά-σιγά ήρθαν και οι παραγγελίες από καταστηματάρχες απ’ όλη την Ελλάδα. Πρέπει να πω στο σημείο αυτό, πως επειδή δε σπούδασα ζωγραφική, δε μαθήτευσα δίπλα σε κάποιον, δε γνώρισα δασκάλους να με καθοδηγήσουν, την αντιμετώπισα σαν ένα παιχνίδι. Καταπιάστηκα, δε, με όλες τις τάσεις της ζωγραφικής, από τον κλασσικό ρεαλισμό, μέχρι τον κυβισμό. Είναι σα να βάζεις ένα παιδάκι σε ένα δωμάτιο γεμάτο παιχνίδια κι αυτό θέλει να παίξει με όλα, έτσι κι εγώ. Βέβαια, μελέτησα πολύ. Δάσκαλοί μου ήταν οι κλασσικοί, που λένε, ο Μιχαήλ Άγγελος, ο Γκωγκέν, ο Πικάσο. Αντέγραψα πολλά έργα τους μέχρι να δω πώς χρησιμοποιεί ο καθένας τα χρώματα και πώς μπορεί κανείς να δουλέψει με αυτά ποικιλοτρόπως.»

Μόνιμα στη Μυτιλήνη
Στη Μυτιλήνη πώς πήρατε την απόφαση να έρθετε για μόνιμη εγκατάσταση;
«Στην Αθήνα είχα το εργαστήριό μου και δούλευα χονδρεμπόριο. Κάποια στιγμή, η κατάσταση αυτή έφτασε στα όριά της. Είναι πολύ αλλιώτικο να κάνεις έναν πίνακα για να τον απολαύσεις, από το να πρέπει να τον επαναλάβεις πολλές φορές, εφόσον γίνουν οι ανάλογες παραγγελίες. Όταν λοιπόν είδα ότι με κούραζε να ζωγραφίζω το ίδιο πράγμα πολλές φορές κι ότι παράλληλα με κούραζε και η ζωή στην Αθήνα, αποφάσισα να φύγω. Πού να πάω όμως; Στην πατρίδα μου, την Καβάλα, δεν ήθελα να πάω. Επέλεξα τελικά τη Μυτιλήνη. Γιατί; Κάποτε διάβασα τη βιογραφία του Τσαρούχη και με είχε εντυπωσιάσει μία φράση του, που είχε πει στον Ελευθεριάδη, τον Τεριάντ. Είχε πει χαρακτηριστικά: “Εσείς στη Μυτιλήνη, ζωγραφίζετε αυτό που βλέπετε. Εμείς πρέπει να επινοούμε.” Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί το φως στη Μυτιλήνη, κατά ένα μαγικό τρόπο, δείχνει τα αντικείμενα όπως είναι, ενώ τα χρώματα αποκτούν μια συναρπαστική υπερβολή. Σε άλλες περιοχές αυτό δε συμβαίνει.
Η φράση αυτή λοιπόν ήταν πάντα στο βάθος του μυαλού μου. Όταν ήρθε η ώρα να αποφασίσω πού θα πάω, βγήκε ξανά στην επιφάνεια κι έτσι αποφάσισα να έρθω.
Στο νησί δεν είχα έρθει ποτέ μου μέχρι το 1999, που ήρθα να μείνω μόνιμα. Ύστερα από δέκα χρόνια ζωής στη Μυτιλήνη, σκέφτομαι ότι μπορεί να μη με επηρέασε τελικά τόσο η φράση του Τσαρούχη, αλλά η σχέση αίματος με το νησί, καθώς η μητέρα μου έχει ρίζες στη Μυτιλήνη.»

Και μόλις φτάνετε στο νησί, ανοίγετε αμέσως το εργαστήριό σας;
«Όχι. Τα πρώτα χρόνια εργάστηκα ως ελεύθερος επαγγελματίας, κάνοντας χρωματική διακόσμηση σε μαγαζιά. Το μαγαζί το έφτιαξα πριν τρία - τέσσερα χρόνια, για να έχω ένα χώρο να εκθέτω τα έργα μου.»

Η προσαρμογή
Η προσαρμογή σ’ έναν άγνωστο τότε τόπο ήταν εύκολη;
«Είχα τόσο μεγάλη ανάγκη να φύγω από την Αθήνα, που το τελευταίο πράγμα που θα με σταματούσε θα ήταν οι αντικειμενικές δυσκολίες, το ότι δεν ήξερα κόσμο, δεν είχα σπίτι… Μετά από δέκα χρόνια, όμως, μπορώ να πω πως νιώθω πολύ άνετα πλέον εδώ, έχω τις παρέες μου, την καθημερινότητά μου… Οι Μυτιληνιοί άλλωστε είναι άνθρωποι που δέχονται τους ξένους.»

Διαπιστώνω πως καμβάς σας μπορούν να γίνουν διαφορετικά πράγματα. Από πού πηγάζει αυτή η επιθυμία;
«Μ’ αρέσει να πειραματίζομαι κι αφού μπορώ να ζωγραφίσω πάνω σε πολλά διαφορετικά υλικά, το κάνω. Ζωγραφίζω το ξύλο, τις πέτρες, το γυαλί, οτιδήποτε. Με τον τρόπο αυτό μπορώ και δίνω ζωή σε διάφορα αντικείμενα. Με εξιτάρει ιδιαίτερα να βρω ένα σκουπίδι και να το μετατρέψω σε ένα αντικείμενο που μπορεί να σταθεί ακόμα και σε ένα πολυτελές σαλόνι.
Επισκέπτομαι πολύ συχνά τον κόλπο της Γέρας και μαζεύω τα ξύλα που ξεβράζει η θάλασσα ή στο δρόμο, αν βρω πεταμένο κάτι και με ενδιαφέρει, θα το μαζέψω. Μ’ αρέσει πολύ το ότι ένα σκουπίδι μπορεί να μετατραπεί σε ένα έργο τέχνης. Είναι κι ένα στοίχημα που έχω βάλει με τον εαυτό μου.»

Πέρα από τα έργα σας που θα δει κανείς στο μαγαζί, αναλαμβάνετε να κάνετε κι άλλα πράγματα.
«Ναι. Αναλαμβάνω διακοσμήσεις χώρων, παιδικών δωματίων, με αντικείμενα που φτιάχνω εγώ, συντήρηση έργων τέχνης, αναπαλαιώσεις. Μπορώ επίσης να αποκαταστήσω ταβανογραφίες, που έχουν αρχίσει να καταστρέφονται.»

Η έμπνευση
Η έμπνευσή σας ποια είναι, αλήθεια;
«Κύρια πηγή της έμπνευσής μου είναι η γυναίκα, η γυναίκα σαν αρχέτυπο κι όχι απλά σαν ένα σώμα με καμπύλες. Θεωρώ ότι η γυναίκα είναι σπουδαία πηγή έμπνευσης για πολλούς. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ποίησης, μουσικής, ζωγραφικής, είναι ερωτικά. Σίγουρα, στην περίπτωση μου, δεν μπορεί να με αφήσει ασυγκίνητο το φως και οι εικόνες της Μυτιλήνης. Η γυναίκα, ωστόσο, έχει πρωταρχικό ρόλο.»

Βλέπω ότι στο μαγαζί σας υπάρχουν και πολλά χρηστικά αντικείμενα που ζωγραφίζετε.
«Όταν παίρνεις την απόφαση να ζήσεις από τη ζωγραφική, πρέπει να κάνεις εικαστικές εφαρμογές, όχι μόνο πίνακες. Ελάχιστοι είναι οι ζωγράφοι στην Ελλάδα που ζουν από τους πίνακές τους μόνο. Πέρα από αυτό όμως, μου αρέσει η ιδέα να έχει κανείς στο σπίτι του ένα χρηστικό έργο τέχνης, αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι. Το αντικείμενο αποκτά τότε άλλη αξία.»

Ολοκληρώνοντας, τι θα θέλατε να προσθέσετε;
«Μου δίνετε την ευκαιρία να πω το εξής. Από τη Μητρόπολη μέχρι το Γενί Τζαμί, έχουν μαζευτεί γύρω στα οκτώ καλλιτεχνικά εργαστήρια. Αυτό πρέπει να είναι ελληνική πρωτοτυπία, μέσα σε 100 μέτρα δηλαδή να έχουν συγκεντρωθεί οκτώ εργαστήρια. Δυστυχώς όμως, δεν έχει ασχοληθεί κανένας με την προβολή του σημείου αυτού και την αξιοποίησή του. Με τις γιορτές της αγοράς υπάρχει μια κινητικότητα, αλλά αυτό από μόνο του δεν είναι αρκετό. Είμαστε οι άνθρωποι, που παράγουμε πολιτισμό στη Μυτιλήνη, μαζεμένοι σε ένα χαρακτηριστικό σημείο της πόλης. Κάποια στιγμή επιτέλους πρέπει αυτό να προβληθεί.»