Καθώς ο ήλιος αποχαιρετά τη μέρα κι αποσύρεται, ταπεινά και ήρεμα, στο βασίλεμά του, χαρίζει στο νου μονάκριβες στιγμές απόλαυσης. Η καθαρότητα και η λαμπρότητα του φωτός του που πλημμυρίζει, έντονα αλλά φευγαλέα, τον ουρανό και ταυτόχρονα αντανακλάται πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας αγγίζει, μ’ ένα ανεπαίσθητο χάδι, τις αισθήσεις μας. Τα μάτια μένουν καρφωμένα στον ορίζοντα με την ιδέα να περιπλανηθούν και να θαυμάσουν τις ερωτοτροπίες των χρωμάτων, τις διακυμάνσεις και τις φωτοσκιάσεις των αβέβαιων αχτίνων, που έχουν ένα δικό τους, ιδιαίτερο τρόπο να σκηνοθετούν τέτοια μοναδικά δειλινά. Αυτό μας κάνει να χάνουμε το χρόνο, και να βυθιζόμαστε, προς στιγμή, σε μια εύθραυστη ουτοπία που μας μαγεύει και μας κρατά αιχμαλώτους μιας ανεξήγητης σιωπής.
Κι όπως τα χρώματα «δένουν» με την απλότητα και η εναλλαγή εικόνων και συναισθημάτων αρχίζουν σιγά-σιγά - όπως κι ο ήλιος - να σβήνουν, μ’ ένα πικρό παράπονο και λίγη δόση νοσταλγικής μελαγχολίας, σκιές και ξεχασμένες φιγούρες περνούν σαν ταινία από μπροστά μας, παίρνουν τη θέση τους και στέλνουν μηνύματα περισυλλογής. Το λίγο φως παίζει μαζί τους σχηματίζοντας φόρμες. Μορφές ανθρώπων που βγαίνουν να μας προϋπαντήσουν με ανοιγμένα χέρια, χαμόγελα και μάτια γεμάτα αγάπη. Να ‘ναι αναπόληση, παραμύθι τάχα ή πραγματικότητα; Πώς να το ξεδιαλύνεις… Να, όμως που κάτι τέτοιες στιγμές μάς βοηθούν και μας αφήνουν να επιλέξουμε εμείς αν θα σώσουμε ή θα κόψουμε τα νήματα του παρελθόντος.
Σιγά-σιγά σκοτεινιάζει, ανάβουν τα φώτα. Ο ήχος μιας απόμακρης καμπάνας που σήμανε, πήρε τις σκέψεις μου και τις πήγε πολύ πίσω. Αλήθεια, μπήκαμε κιόλας στην Εβδομάδα των Παθών. Τέτοιες μέρες, οι αναμνήσεις ξυπνούν για να συναντήσουν ό,τι μας θυμίζει την παιδικότητά μας κι ό,τι μας κάνει να επιστρέφουμε σ’ αυτήν για να ξαναβρούμε τη χαμένη γοητεία και την τρυφερότητα εκείνων των χρόνων. Οι σχέσεις των ανθρώπων με την Εκκλησία, με τη ζωή, τα έθιμα, τις παραδόσεις, όλος ο ρομαντισμός των αλλοτινών καιρών, ξυπνούν και πλημμυρίζουν με ανάμικτα συναισθήματα την ψυχή μας.

Πένθιμα φορτισμένη θα είναι τούτη η εβδομάδα. Διάχυτη παντού η συγκίνηση. Ξανάρχονται στο νου όλα όσα ζήσαμε τότε. Βραδιές κατάνυξης προσαρμοσμένες στην ατμόσφαιρα των ημερών, όταν ακόμη και οι φλόγες των κεριών στο μανουάλι φώτιζαν την ψυχή μας δείχνοντας τη λιτότητα που κυριαρχούσε στην ατμόσφαιρα. Πόσες προσευχές κι ευχαριστίες, πόσες μετάνοιες, πόσα παρακάλια με τα μάτια καρφωμένα ίσια σ’ Εκείνον για τα καλά και τα κακά της ζωής. Πόσοι ύμνοι, πόσα τροπάρια - αμάραντα ρόδα της χριστιανικής λατρείας - από τα λαμπερά διαμάντια της ποιητικο-θρησκευτικής μας κληρονομιάς. Κι όλα αυτά μέχρι να συντελεστεί το θαύμα που βάζει κατά μέρος τη θλίψη κι αλλάζει το μελαγχολικό στερέωμα της Μεγάλης Εβδομάδας. Η Ανάσταση! Όλες οι μοσχοβολιές της Λαμπρής ξεχύνονταν κι όλα γίνονταν πιο όμορφα. Ακόμα και τα πρόσωπα των αθώων ερώτων μας φαίνονταν πιο ωραία. Θυμάμαι, κάθε που άνοιγε η πόρτα της εκκλησίας, γυρίζαμε το κεφάλι να δούμε αν είναι εκείνη... Τι όμορφα που ήταν...
Ξημέρωσε Μεγάλη Τρίτη σήμερα. Με κατάνυξη θα ακούσουμε στις εκκλησιές το υπέροχο Τροπάριο της Κασσιανής. Μεθαύριο τα Δώδεκα Ευαγγέλια. Τη Μεγάλη Παρασκευή η κορύφωση του Πάθους, τα «Εγκώμια», συντροφιά στο θρήνο για την εξυγίανση της ψυχής μας, με το «Ω γλυκύ μου Έαρ» να ξεχωρίζει. Και η απογείωση των αισθήσεων με το «Θανάτω θάνατον πατήσας» και το «Χριστός Ανέστη», προσδοκία και προσμονή της Ελπίδας! Όλα αυτά, λοιπόν, θα μας συντροφεύουν τούτες τις μέρες που μοιάζουν - και είναι - αλλιώτικες απ’ τις άλλες.