Ένα παλιό γραφείο, πίσω από το οποίο θυμάμαι χρόνια να κάθεται σκυμμένος μ’ ένα τσιγάρο στο στόμα κάποιος ανεξίτηλα αγαπημένος. Ένα πορτατίφ αγορασμένο πριν 20 χρόνια, δώρο σε μια έφηβη με την ευχή «και φοιτήτρια». Κι ένας υπολογιστής, χαρισμένος και πάλι, από το ελληνικό δημόσιο αυτήν τη φορά, σε μια αμετανόητη έφηβη, που ξανάγινε φοιτήτρια. Χρειάστηκε να περάσουν 20 χρόνια για να συναντηθούν όλα αυτά πίσω από ένα παράθυρο που έβλεπε τη θάλασσα, τον ορίζοντα και τα τρία νησάκια της Πέτρας. Λείπω από το σπίτι που γεννήθηκα περισσότερα χρόνια από αυτά που έζησα σ’ αυτό. Χρόνια τώρα μέσα από μια διαδικασία συναισθηματική καταλαβαίνω τους πρόσφυγες. Νιώθω ότι τις ζωές μας ένωσε μια κοινή μοίρα, μόνο που ευτυχώς, στη δική μου δεν υπήρξε ούτε το δράμα ούτε το αμετάκλητο. Γι’ αυτό νομίζω ότι πρέπει να ευχαριστήσω το Θεό.
Δυο καλοκαίρια τώρα γυρίζω ανάμεσα σε ενθυμήματα, κειμήλια και αναμνήσεις και προσπαθώ να αναδιαρθρώσω τα καλοκαίρια του μέλλοντος με ένα κριτήριο ασαφές όσο και ειλικρινές. Τρεις γενεές, δυο οικογένειες που έγιναν μία, τα βιβλία του προπάππου μου, οι αντίκες της ομώνυμης γιαγιάς, οι τζεβρέδες της «γιαγιάς μου», το σερβίτσιο της μάνας μου, το γραφείο του πατέρα μου, προσπαθούν να συναντήσουν τα μικροπράγματα των φοιτητικών μου χρόνων και την μπερζέρα που απέμεινε από το σπίτι στο Κολωνάκι. Άφησα σχεδόν ανέγγιχτο μόνο το δικό μου δωμάτιο.
Δυο γενιές μεγάλωσαν στο σπίτι αυτό και το διαμόρφωσαν καθεμιά με τον τρόπο της, φροντίζοντας να μην αγνοεί η μια την άλλη. Κι όταν ήρθε η σειρά μου, έκανα το αυτονόητο: δεν πέταξα τίποτα, τα άλλαξα όμως όλα όσο μπορούσα περισσότερο, ώστε να φέρνουν πιο κοντά την παραμυθένια, μαγική εποχή της παιδικής μου ηλικίας. Το μόνο που τόλμησα να προσθέσω ήταν μια κάπως ογκώδη βιβλιοθήκη, που συνιστά και τη μοναδική προσωπική μου συμμετοχή στον οικογενειακό εξοπλισμό. Υποθέτω οι δυο γιαγιάδες θα δυσφορούν που δεν κληρονόμησα τίποτα από τη νοικοκυροσύνη τους, σε αντίθεση με τη μάνα μου που είχε μια επιθυμία: να μη γίνω νοικοκυρά. Δεν έγινα. Με καμμιά έννοια του όρου.
Σήμερα, λοιπόν, κάθισα επιτέλους στο γραφείο μου, μπροστά στο παράθυρο, κι έγραψα το πρώτο μου κείμενο, αυτό που διαβάζετε: το αφιερώνω σε όλους εσάς, την αγαπημένη συντροφιά των 13 χρόνων που αρθρογραφώ, ειδικά σε όσους ζητήσατε να μην εξορίσω τη διάθεση εκμυστήρευσης από τα γραφόμενά μου.
Όμως η επιστροφή στην Πέτρα δεν έχει δυστυχώς μονάχα συναισθηματική διάσταση. Ένα μήνα ζω τώρα σε μια από τις πιο τουριστικές περιοχές του νησιού κι αισθάνομαι περίπου σαν 60άρα, που ήρθε σε ένα ήσυχο θέρετρο για να αποσυρθεί. Η νυχτερινή ζωή ατροφική: Το «Congas» στο Μόλυβο, ένα - δυο άλλα βραδινά στέκια, το «Bazaar» (ευτυχώς), κι από κει και πέρα… ο ύπνος που τρέφει τα μωρά μετά τη μία το βράδυ. Πόσο μου λείπουν οι εποχές πριν από δέκα χρόνια, που βλέπαμε ανατολή στην πλατεία της Πέτρας, μετά από ξενύχτι, και πίναμε ελληνικό καφέ μαζί με τον πατέρα μου στις εφτά, πριν ανηφορίσουμε στο σπίτι για τον καθιερωμένο εξάψαλμο από τη μάνα μου. «Τι ώρα είναι αυτή που γυρίζεις;» αναρωτιέμαι κι εγώ, επίσης με θυμό, για εντελώς διαφορετικό λόγο. Οι αναμνήσεις που πονούν!
Μόλυβος, Σάββατο βράδυ, σε ένα παλιό ταβερνάκι με εξαιρετική θέα που πρόσφατα άλλαξε διεύθυνση: το φαγητό πραγματικά δεν τρώγεται, πίνουμε μόνο ούζο, αγναντεύοντας το κάστρο. Η υπεύθυνη μας πλησιάζει: «γιατί δε φάγατε;», ρωτάει απότομα. «Τι είχε το φαγητό, πέστε μου!» κι αισθάνομαι ότι σε χώρους ποτισμένους με αταβιστική ενέργεια θα αρπάξει το κουτάλι και θα μας βάλει να το φάμε όλο το φαΐ μας, όπως έκανε η γιαγιά μου όταν μουλάρωνα.
Λίγο μετά τις τρεις το βράδυ, το κάστρο εξαφανίζεται. «Πόσο ήπιαμε, ρε;» Δε φταίει το ποτό, αλλά οι αρμόδιοι που σταματούν τη φωταγώγηση για οικονομία. Καληνύχτα Γατελούζοι, καληνύχτα ανάπτυξη, καλημέρα θλίψη!

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.