Η Στέγη Τεχνών Σ. Τρύφων στο λιμάνι του Μολύβου φιλοξενεί την αναδρομική ζωγραφική έκθεση της Μαρίας Γιαννίκου με έργα που διαφωτίζουν την προσωπική έρευνα και θεματολογία που την απασχόλησε τα τελευταία χρόνια, από το χθες στο σήμερα.

Τα εγκαίνια της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν το Σάββατο 3 Αυγούστου στις 20:00 και η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 18 Αυγούστου [Ωράριο: καθημερινά 11:00–14:00 και 19:00-22:00] και γίνεται στο πλαίσιο του Μουσικού Φεστιβάλ Μολύβου.

Η έκθεση αυτή είναι μία αναδρομή σε όλες τις θεματικές που έχουν απασχολήσει την καλλιτέχνη τα τελευταία χρόνια και στην προσωπική της έρευνα πάνω στα συγκεκριμένα θέματα. «Ξεκινώντας από την τελευταία μου δουλειά που ήταν το Infinity Mirror που παρουσιάστηκε στο Παρίσι και η οποία δουλειά συνεχίζεται. Ακολούθως αναφέρεται στην δουλειά που έκανα πριν από κάποια χρόνια με τον τίτλο «Flow» και έχει να κάνει με όλους εκείνους τους ανθρώπους που περάσανε από την Μυτιλήνη ψάχνοντας να βρουν την ειρήνη. Και η τρίτη που αφορούσε την περιπλάνησή μας σε όλες αυτές τις πόλεις του κόσμου  πάντα αναφορικά και μεταφορικά διαδραματιζόταν από την παιδική ηλικία στην μέση ηλικία και λεγόταν «Walk off». Όλη αυτή η ενότητα ονομάζεται WISPERS OF AN ERA και περικλείει όλες τις δουλειές που έκανα ως τώρα και αυτή είναι μία αναδρομική πορεία, μια αναδρομική αναφορά πάνω στη πορεία και στην μελέτη σε όλες τις ενότητες μέχρι σήμερα. Γι’αυτό υπάρχουν από έργα της τελευταίας μου δουλειάς μέχρι έργα της πρώτης μου δουλειάς, τα οποία έχουν μία σχέση όλα και τα επέλεξα γι’ αυτό το λόγο, γιατί όλα αναφέρονται σε μία άλλη εποχή και στην πορεία των ανθρώπων και στην δική μας την πορεία μέσα σε αυτές τις εποχές» αναφέρει σε συνέντευξή της στο «Ε» η καλλιτέχνης Μαρία Γιαννίκου.

Το υπερφυσικό ταξίδι των αναμνήσεων

«Τα αστικά τοπία στους πίνακες της ζωγράφου μετατίθενται από τις ψηλές Ευρωπαϊκές πολυκατοικίες στα χαμηλότερα, κλασικού στυλ κτίρια, όπως ο Union Station, των αρχών του 20ου αιώνα και η Wage Earners Savings Bank στην κυρίως Άφρο-αμερικάνικη περιοχή της Σαβάνα. Το ρολόι και η πυξίδα επαναλαμβάνονται ως εικονογραφικά χαρακτηριστικά και αναφέρονται στην αίσθηση προσανατολισμού στο χώρο και στο χρόνο – ή στην απουσία αυτής – στο ταξίδι του ανθρώπου. Παράλληλα, ενσαρκώνουν τους φόβους, αλλά και τα όνειρα και τις ελπίδες του για το άγνωστο, πέρα από εκεί όπου κινείται άνετα.

Στην πραγματικότητα του συστημικού φυλετικού διαχωρισμού και της καταπίεσης στην εποχή του Τζιμ Κρόου που κατέκλυσε τον Αμερικανικό νότο, φυτά, λουλούδια και ανθρώπινα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά απολήγουν σε καμπύλες γραμμές. Θυμίζουν ρίζες που αντιστέκονται σε όποια αλλαγή και που παγιδεύουν τον άνθρωπο στο κατεστημένο, ενώ αυτός παραμένει μάρτυρας της πραγματικότητάς του, χωρίς να έχει τη δύναμη να αντισταθεί» σημειώνει μεταξύ άλλων για την δουλειά της Μαρίας Γιαννίκου η Ιστορικός της Αρχιτεκτονικής του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Τζίρτζια των ΗΠΑ Δρ. Μυρσίνη Μαμώλη και προσθέτει: «Η δουλειά της Μαρίας Γιαννίκου μέσα από αυτό το υπερφυσικό ταξίδι κατασκευής και ανακατασκευής των αναμνήσεων που τη χαρακτήρισαν σαν παιδί, μεταμορφώνεται σε ένα μανιφέστο σύγχρονου υπερρεαλισμού».