Ο δρόμος από τον Άγιο Κήρυκο, χαμηλώνει στη λιόφυτη ρεματιά του ποταμού και σταματάει μπροστά σε ένα εξωκκλήσι. Πριν, υπάρχει το παλιό λιθόστρωτο και μια βρύση χωμένη στο χώμα.
Ο δρόμος από τον Άγιο Κήρυκο, χαμηλώνει στη λιόφυτη ρεματιά του ποταμού και σταματάει μπροστά σε ένα εξωκκλήσι. Πριν, υπάρχει το παλιό λιθόστρωτο και μια βρύση χωμένη στο χώμα. Απέναντι υψώνονται τα ασβεστολιθικά Γρηγορέλλια με τον Σπηλίο. Στη ρίζα ενός υψώματος ομαλού, το εξωκκλήσι είναι κτισμένο στο ανατολικό τμήμα ενός ναού, που οι τοίχοι του με πέτρα και σειρές από τούβλα, δείχνουν τη βυζαντινή περίοδο (θέση 2). Αράβδωτοι κίονες και μέλη του ναού, είναι εντοιχισμένα στο ναΐσκο. Επάνω από το ναό, στην πλαγιά, υπάρχει ορθογώνια στέρνα (μάλλον πατητήρι σταφυλιών) (1,90 Χ 0,74 και βάθος περίπου 0,50) στο φυσικό βράχο με στόμιο και αυλάκι εκροής στο στενό τμήμα. Εκείνο που προβληματίζει, είναι άλλος ένας χώρος, βόρεια του ναού, λαξευμένος στο φυσικό βράχο, πιθοειδής, με είσοδο (διάμετρος κάτω 2 μ., άνω 1,45 μ. και εύρος εξόδου 0,48 μ.). Αυτό είναι γνωστό σαν ασκηταριό. Έως κάτω στο ποτάμι (που σχηματίζεται μεγάλος επίπεδος χώρος και στην κορυφή της πλαγιάς του ναού, ο τόπος είναι γεμάτος από κεραμική του Μεσαίωνα και φανερώνει την ύπαρξη μεγάλου οικισμού. Ο ναός είναι αφιερωμένος στην Αγία Θεοφανώ και σύμφωνα με τον αείμνηστο Γιάννη Μουτζούρη*, πιθανόν πρόκειται για τη Μονή της Αγίας Θεοφανούς, που αναφέρεται ότι κατελήφθη αυθαίρετα από τη Μονή του Kυρ Αθανασίου και έπρεπε να γυρίσει στη Μητρόπολη Μηθύμνης (Απόφαση Πατριαρχικής Συνόδου 6 Απριλίου 1331). Η Αγία Θεοφανώ ήταν πρώτη σύζυγος του Αυτοκράτορα Λέοντος Στ΄ Σοφού (886-912).
Η κεραμική αποτελείται από εφυαλωμένα, κτενωτά, άγραφα ερυθρού πηλού και λεπτότοιχα μελανού-γκρίζου πηλού αγγεία.
*Ιωάννη Μουτζούρη: Ο μοναχισμός της Λέσβου. Μυτιλήνη 1989, σελ. 152.