Κουβαλούν βαρύ και επικό παρελθόν, το οποίο όμως, φράγμα επισφαλές και κατακρημνιζόμενο, αδιαφιλονίκητα, αδυνατεί να ανακόψει το βλοσυρό και απαιτητικό χείμαρρο της καθημερινότητάς τους. Ό,τι έχει απομείνει από τις ένδοξες εποχές των προηγούμενων δεκαετιών, υπνώττει λήθαργο βαθύ ανεξομολόγητων αμαρτημάτων, ονείρων που διολισθαίνουν, ορμών καθηλωμένων στη λαίλαπα της πεζότητας και ρομαντισμού που αναλίσκεται σε καταναλωτικές μανίες και σε υφαρπαγές ζωών, που δεν έζησαν, και επιλογών, που δεν αξιώθηκαν της προτίμησης.

Φλερτάρουν με την κατάθλιψη και ακροβατούν στα όρια της διαταραχής και των κρίσεων πανικού, καθώς διαπιστώνουν πως η αυτοεικόνα τους ελάχιστα συνάδει με τον τρόπο που αντιμετωπίζονται στην ερωτική κονίστρα και δεν εξαργυρώνεται πλέον εύκολα στα αδηφάγα και ανελέητα χρηματιστήρια του πάθους. Εξάλλου, ο πιο λατρεμένος εραστής, εκείνος ο πυρίμορφος γητευτής, που με τις υποσχέσεις του χρύσωνε την ανεμελιά της νεότητας, ο χρόνος, αποδείχτηκε ο ζοφερότερος Εφιάλτης, που καταλήστευσε την ικμάδα, δημοπράτησε τις ελπίδες και συνέτριψε τους μηχανισμούς άμυνας, καταλείποντας ένα πλάσμα νευρωτικό, έρμαιο στο πέρασμα του καιρού, στην εκεχειρία της μοναξιάς και στις ρυτίδες, που επελαύνουν. Μα πάνω από όλα συνήψε ανίερες συμμαχίες και φροϋδικές ταυτίσεις με το πρόσωπο που κάποτε κατάφερε να ενσαρκώνει την ανάγκη για αλλαγή, το σύζυγο. Το σύντροφο της ζωής, που τόσο αλλαγμένος είναι, που αρνείται να αλλάξει μαζί της ή να καταλάβει τις αλλαγές στα «θέλω» της.

Προκαλούν την απέχθεια των ανελέητων, νεαρών κοριτσιών, εκείνων που πολύ νωρίς εισήλθαν στο στίβο της φιλαρέσκειας, χωρίς ταμπού, διεξόδους και ονειροπολήσεις και δίχως πρίγκηπες να απευθύνουν τα βραχύβια «σ’ αγαπώ». Η απαξίωση περικλείεται σε μία μόνο φράση, που συνήθως εκστομίζεται από πρόσωπα πολύτιμα, μα αλλοτριωμένα από το εφήμερο του Facebook και το επιφανειακό του διαδικτύου, τους γιους και τις κόρες, που ακόμα δεν τολμούν να αντικρίσουν τον εαυτό τους μέσα στα παρακλητικά μάτια της μητέρας τους. Εγώ δε θα γίνω ποτέ σαν κι εσένα...

Το παρελθόν και το μέλλον τις πληγώνει. Κι έτσι πείστηκαν να διαφεντεύουν το παρόν με τρόπους δυναστικούς και αδιατάρακτους, με εμμονές στα θεμέλια των διαδικασιών που επιβάλλουν παντού, στο σπίτι, στην καθαριότητα, στις εξόδους, στην εργασία, στα οράματα, στην αυθαιρεσία και την αυθεντία, καθώς κρίνουν, συγκρίνουν, ζηλεύουν, επιλέγουν ρούχα, ανατρέφουν παιδιά, επωμίζονται τις ενοχές, αντέχουν στις παραζάλες, ερωτοτροπούν ή αφήνονται ή δέονται. Απλώνουν τα καλλυντικά στο πρόσωπο, στο κορμί, στις σχέσεις τους, στα συναισθήματά τους, όχι βαυκαλιζόμενες πως θα συμφιλιωθούν με τη φθορά, αλλά σαν αδιαπέραστη μεμβράνη, που θα καμουφλάρει τον εσωτερικό τους κόσμο από τους αδαείς και όσους δεν έχουν τη δύναμη να εισχωρήσουν στα μύχια της ύπαρξής τους.

Επιζητούν την προσοχή, έχοντας ξοδέψει την ψυχή τους ανησυχώντας για όλους. Είναι ευάλωτες στη φιλοφρόνηση, στον έπαινο, στη θωπεία, στην αγάπη, στη γνώση, στο μυστικό και το μυστήριο, στον ψίθυρο, όχι ως θύματα και ως αφελείς εθισμένοι στα άσματα των Σειρήνων, αλλά ως ενσυνείδητοι αναζητητές του μοναδικού, του ατόφιου, του αυθεντικού, εκείνου που θα ορμήσει σαν κύμα βρυχώμενο και σαρωτικό και θα αποτελέσει την τελική λύση. Κι έτσι απιστούν και διαλύουν τα οικοδομήματα μιας ζωής, ενδίδοντας σε αυτόν που θα προσφέρει τα αποτελεσματικότερα προσχήματα, θυμίαμα στο θυσιαστήριο των Ερινυών και των προσδοκιών, που κάποτε τους χρέωσαν: πως η ευτυχία μπορεί να περικλειστεί σε ένα μόνο άτομο.

Γυναίκες της σύγκρουσης και της αντινομίας, τολμηροί εξερευνητές, που οι άγκυρές σας πλέχτηκαν στα αβαθή, μα οι εξάντες σας εκλιπαρούν για το άγνωστο, το ποθεινό, το απροσπέλαστο. Γυναίκες σύζυγοι, μητέρες, ερωμένες, εργαζόμενες, γυναίκες ιμερτές, που απατηθήκατε και νομίσατε πως η λίμνη της καθημερινότητάς σας είναι ωκεανός.