Τη ζωή της έχασε το απόγευμα της Τρίτης... μετά από τροχαίο ατύχημα που έλαβε χώρα στο 26ο χλμ.... Αποτέλεσμα της σύγκρουσης ήταν να τραυματισθεί θανάσιμα το 10χρονο κορίτσι... Τα αίτια του δυστυχήματος παραμένουν αδιευκρίνιστα...

Δεν ανήκω εδώ...

Τα χάδια της μητέρας, τα φιλιά, τα παιχνίδια, τα γέλια, οι ζωγραφιές στο παιδικό δωμάτιο δε φτάνουν τις ρίζες της ζωής μου να δέσουν. Οι πνοές μου προσκαλούν το θάνατο και οι φωνές οι ξέγνοιαστες περιγράμματα του πόνου.

Δεν ανήκω εδώ. Αέρας τα όνειρά μου και οι αβέβαιες μουσικές, οι μισοτελειωμένες, θρήνος. Δεν ανήκω εδώ. Πρόσκαιρο το πέρασμα και ειρωνεία η γέννησή μου. Αφόρετα τα ρούχα στις ντουλάπες και τα αδιάβαστα βιβλία καταδίκες... Ένα μελανό «γιατί» έβαψε τα χείλη μου και στα χέρια έσταξε η πορφύρα της καρδιάς μου. Επωδοί τα στολίδια μου, σαν την αγάπη που δεν πρόλαβα να καταλάβω. Μοναχικός ο σταυρός, κυρτός και σκονισμένος θα εκλιπαρεί τα περαστικά αυτοκίνητα, τους διαβάτες, το χρόνο. Κάποτε υπήρξα. Και η φωτογραφία μου εκεί με το πλατύ χαμόγελο, που εξόργισε τη μοίρα.

Νταλίκες φωτισμένες έρχονται καταπάνω μου, επιτάφιοι φανταχτεροί, και ζωγραφίζουν τη νύχτα. Χρώματα πράσινα, μωβ, γαλάζια, κατάλευκα περιστρέφονται, ορμώντας να ανακόψουν την πορεία μου. Τραντάζεται στο πλησίασμά τους το αυτοκίνητο κι ο νους. Ξεφεύγει από το κρύο του Γενάρη, την παγωνιά της τωρινής ξένης ζωής, από το ψύχος του χρόνου. Στιγμές η ζωή, εξαφανίζεται στη στροφή μαζί με τις λάμψεις. Πώς βρέθηκα εδώ και γιατί η αλλοτινή πυρκαγιά γέννησε την οιμωγή της μοναξιάς και την κραυγή πως όλα είναι λάθος. Και την παραζάλη, που αναζητά τη θαλπωρή της πασχαλιάς στο χωριό, στη μονάκριβη πατρίδα. Στη μάνα γη, που και το πάθος του Κυρίου το ζέσταινε με τόση άνοιξη, που γινόταν χαρά, και έξαψη και ενθουσιασμός και ελπίδα.

Κι έπειτα σκοτάδι.

Στο 26ο χιλιόμετρο ένας βλοσυρός σταυρός περιμένει, καθώς οι ρόδες με σπρώχνουν έξω από το οδόστρωμα. Και ένα κοριτσίστικο προσωπάκι, πικρό απομεινάρι χαμένης ευτυχίας, μου ψιθυρίζει. Μια νυχτωδία ερημική, σκουπίδια στην άκρη της εθνικής και ένα κουφάρι σκύλου. Τα περήφανα, ολόλαμπρα αστέρια του χειμώνα πλησίασαν το χώμα να φωτίζουν σα διαμάντια την ύπαρξη, που συνεχίζεται πέρα από το θάνατο.

Σώθηκα κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες.

Μα τώρα πια ξέρω πως οι άνθρωποι αγωνίζονται για τους νεκρούς τους και για ένα τόσο δα παιδικό χαμόγελο.