Όσοι δεν αρκούμαστε στα μεγάλα λόγια και τις υποσχέσεις, αλλά και τις εύκολες δικαιολογίες και μεταμορφώσεις των πολιτικών και ζούμε το ζοφερό παρόν, περιμένοντας το ακόμα σκοτεινότερο μέλλον, ψάχνουμε να βρούμε τις (πολλές και διάφορες) αιτίες της σημερινής κατάντιας μας. Βλέποντας τι συμβαίνει στο μικρόκοσμό μας, μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα για το τι συμβαίνει σε όλη τη χώρα.

Όλοι έχουμε ακούσει για την καταστροφή και μη αξιοποίηση των ολυμπιακών ακινήτων και άλλων δημόσιων κτηρίων. Όλοι κατά καιρούς μαθαίνουμε για έργα που κατασκευάζονται και δεν αξιοποιούνται ή για μελέτες (π.χ. για φράγματα) που γίνονται και ουδέποτε υλοποιούνται. Για αγορές ακινήτων που πραγματοποιούνται απλά και μόνο για να γίνει το αλισβερίσι. Το εύκολο χρήμα να πέσει και για την απόδοση ποιος νοιάζεται!!!

Στην περιοχή του Πολιχνίτου υπάρχουν πολλά τέτοια δείγματα: Κτήριο για παιδικό σταθμό δίπλα σε βενζινάδικο, που παραμένει για δεκαετίες αναξιοποίητο. Κτήριο για μουσείο αλατιού που δε λέει να δεχτεί εκθέματα και να λειτουργήσει. Αγορές κτηρίων και οικοπέδων χωρίς προοπτική. Το χρήμα κινήθηκε, ανάπτυξη δεν ήρθε.

Στα Βατερά φτιάχτηκε «ολυμπιακό έργο» στην άμμο. Η πίστωση απορροφήθηκε. Δε λειτούργησε ούτε μια φορά. Τα μισά μεγάλα ξύλινα κάγκελα έπεσαν στο έδαφος. Η νέα τοπική αρχή εδώ και ένα χρόνο με έγγραφό της στην τεχνική υπηρεσία του Δήμου ανέφερε το θέμα και η τεχνική υπηρεσία ζήτησε εγγράφως από τον αντιδήμαρχο Πολιχνίτου να περισυλλέξει τα κάγκελα σε αποθήκη του Δήμου. Πέρασε ένας χρόνος και τα κάγκελα βρίσκονται στη θέση τους συνεχώς… απομειούμενα. Στη Βρίσα αγοράστηκε - από την προηγούμενη δημοτική αρχή - ένα οικόπεδο για χώρο στάθμευσης των αυτοκινήτων. Μέχρι τώρα δεν κατάφεραν να απομακρύνουν τις πέτρες από τον ένα τοίχο που γκρέμισαν και με ένα γκρέιντερ να το ισοπεδώσουν λίγο, για να επιτελέσει έστω και κατ’ ελάχιστο τον προορισμό του. Όλα αυτά φυσικά δε χρειάζονται παρά ελάχιστα χρήματα (μόνο για καύσιμα).

Το τραγικό όμως είναι με το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του χωριού. Η ιστορία του είναι γνωστή και πολύ πονεμένη υπόθεση. Στήθηκε από το Πανεπιστήμιο της Αθήνας με εκθέματα που κατά κύριο λόγο προσέφεραν ντόπιοι ιδιώτες σε δημοτικό κτήριο (πρώην Παρθεναγωγείο), το οποίο σε κάποια στιγμή ανακαινίστηκε και εκσυγχρονίστηκε. Ναυάγησε δυο φορές η κατασκευή νέου κτηρίου για το Κέντρο Έρευνας, Εκπαίδευσης και Πολιτισμού που συστάθηκε στο μεταξύ ως νομικό πρόσωπο (κινήσεις γίνονται σήμερα μήπως και κάτι περισωθεί απ’ το «όνειρο» μιας ολόκληρης περιοχής). Προς το παρόν μένει το αρχικό Μουσείο, το οποίο οδεύει ολοταχώς σε υποβάθμιση και κλείσιμο, χωρίς να νοιάζεται κανείς με έργα.

Εδώ και δέκα περίπου μήνες δε λειτουργεί η αποχέτευση. Εκτός τούτου, όταν βρέχει, η ημιυπόγεια τουαλέτα γεμίζει ακαθαρσίες από το σιφώνιο που υπερχειλίζει. Ο Δήμος και το Πανεπιστήμιο ρίχνουν τις ευθύνες και την αρμοδιότητα ο ένας στον άλλο χωρίς να έχουν κάνει μια ουσιαστική προσπάθεια να διαπιστώσουν πού είναι το πρόβλημα. Και όμως, λίγο νερό εύκολα απέδειξε ότι η επικοινωνία από το σιφώνιο στο εξωτερικό φρεάτιο γίνεται άνετα και ότι το υπερυψωμένο φρεάτιο δεν είναι στεγανό, με αποτέλεσμα όταν βρέχει να εισχωρούν σ’ αυτό τα νερά της βροχής και από κει στην τουαλέτα μαζί με τις ακαθαρσίες.

Το φρεάτιο απέχει ένα μέτρο από τον αυλότοιχο, όπου φτάνει το δημοτικό δίκτυο. Έξω απ’ τον αυλότοιχο, όμως, υπάρχει μια μεγάλη συκιά, της οποίας οι ρίζες είναι σχεδόν βέβαιο ότι έχουν φράξει είτε το σωλήνα εξόδου είτε του δικτύου. Εκτός απ’ το πρόβλημα της τουαλέτας, υπάρχουν και άλλα. Στην αυλή εκτίθεται η τεράστια χελώνα (το καμάρι του Μουσείου) σε στεγασμένο και υαλόφρακτο χώρο, του οποίου όμως τα μισά τζάμια έχουν σπάσει και δεν αντικαθίστανται. Η χελώνα έχει αρχίσει να φθείρεται και σε σημεία της έχει αποκαλυφτεί η πολυουρεθάνη. Η πίσω είσοδος του κτηρίου είναι σαρακοφαγωμένη, με αποτέλεσμα να μπορούν άνετα να εισχωρήσουν μέσα ποντίκια.

Σ’ αυτή την εικόνα, ο Δήμος λέει ότι το κτήριο έχει παραχωρηθεί και την αρμοδιότητα την έχει το Πανεπιστήμιο. Το Πανεπιστήμιο φαίνεται ότι ή δεν πολυνοιάζεται ή δεν έχει την οικονομική δυνατότητα ή το έχει βραχυκυκλώσει η γραφειοκρατία και δεν κάνει τίποτα. Όταν όμως στηνόταν το Μουσείο, η τότε Κοινότητα, αλλά και μεμονωμένα πρόσωπα, έβρισκαν χρήματα και από κει που δεν είχαν, επειδή εκτιμούσαν την αξία του έργου για την τοπική κοινωνία. Η τοπική κοινωνία μπορεί να βοηθήσει με διάφορους τρόπους. Υπάρχει ο Σύλλογος των Φίλων του Κέντρου Έρευνας, Εκπαίδευσης και Πολιτισμού Βρίσας στον οποίο συμμετέχουμε αρκετά άτομα, και από το χωριό και από την Αθήνα. Τι σόι φίλοι είμαστε αν δεν μπορούμε να διαθέσουμε ένα ασήμαντο ποσό 10 ή 20 ευρώ ο καθένας, για να παρέμβουμε θετικά, απαιτώντας τότε «αντισταθμιστικά οφέλη» για την τοπική κοινωνία, όπως κατάργηση του εισιτηρίου για όλα τα σχολεία που επισκέπτονται το Μουσείο;