Στο Α΄ Μέρος του άρθρου μου διατύπωσα την άποψη πως η ζωοφιλία, όπως εκδηλώνεται σήμερα, μικρή σχέση έχει με την πραγματική αγάπη και πως υποκρύπτει μια δόση αυταρέσκειας, υποκρισίας και ιδιοτέλειας. Γιατί η γνήσια ζωοφιλία αναφέρεται σε όλα τα ζώα. Δεν είναι επιλεκτική και δεν μπορεί να ισχυρίζεται κάποιος ότι είναι ζωόφιλος, όταν συνοδεύεται από το σκυλάκι του και πηγαίνει στην ταβέρνα, να φάει παϊδάκια, ή αυτός που αισθάνεται αγαλλίαση, όταν βγάζει τα ψαράκια από το αγκίστρι και τα τηγανίζει μερικές φορές ζωντανά ή αυτός που «φυλακίζει» το καναρίνι σε ένα κλουβί στερώντας του την ελευθερία του ή, ακόμη, αυτός που παίζοντας βάζει τα σκυλιά του να κυνηγούν τι γάτες κ.λπ.

Όπως και αν έχει το πράγμα, η συνύπαρξη του ανθρώπου με τα ζώα σήμερα, ιδιαίτερα τις γάτες και τα σκυλιά, έχει λάβει μεγάλες διαστάσεις. Το κακό είναι πως αναπτύσσεται από διάφορους μια προπαγάνδα που αποσκοπεί στην εξίσωση των ζώων με τον άνθρωπο και σε δεύτερη φάση την καθιέρωση της αντίληψης πως τα ζώα είναι ανώτερα από τον άνθρωπο. Έτσι, διασπείρονται κάποιες ιδέες -συνθήματα από κάποιους περίεργους τύπους που, όπως δηλώνουν, ντρέπονται που γεννήθηκαν άνθρωποι, όπως ότι «όποιος δεν αγαπά τα ζώα, δεν μπορεί να αγαπά τους ανθρώπους», ότι «κανένα ζώο δε θα άφηνε έναν άνθρωπο δεμένο να καίγεται», ότι «όποιος δεν έζησε με ζώα συντροφιάς δεν ξέρει τι θα πει αγάπη» κ. ά. Η πείρα βέβαια της ζωής και η πραγματικότητα δείχνουν πως αυτοί που κατά κανόνα δεν προσφέρουν τίποτε στην κοινωνία έχουν τις μεγαλύτερες απαιτήσεις από αυτή και πως αυτοί που κραυγαλέα αγωνίζονται για αρχές και αξίες ελάχιστα πιστεύουν σε αυτές. Θέλω να πω πως πολλοί από αυτούς που αγωνίζονται για την ευζωία των ζώων ελάχιστα ενδιαφέρονται γι’ αυτά. Άλλα είναι τα κίνητρά τους… Αυτό, για παράδειγμα, συμβαίνει με τις διάφορες ΜΚΟ που παρουσιάστηκαν με σκοπό να διαφωτίσουν τους πολίτες σχετικά με τη ζωοφιλία και να προστατέψουν τα ζώα από την κακομεταχείριση. Είναι και αυτές σαν τις ΜΚΟ που σχετίζονται με τους μετανάστες που νοιάζονται πιο πολύ για τις χορηγίες και τα κρατικά επιδόματα παρά για τους μετανάστες.

Η κατάσταση, βέβαια, αυτή είχε πολλές άλλες σοβαρές συνέπειες. Τα λεγόμενα pet shops κ.λπ. άρχισαν να φυτρώνουν «σαν μανιτάρια» στις πόλεις. Σε αυτά μπορεί να βρει κανείς ό τι αγαπά και μπορεί να συμβάλει στην ευζωία των σκύλων και των άλλων κατοικίδιων ζώων. Είναι τόσο μεγάλη η ευζωία που εξασφαλίζουν στα ζώα συντροφιάς τα προϊόντα που διατίθενται εκεί που, όπως παρατηρεί ένας φιλόζωος που σχολιάζει τη στάση πολλών άλλων φιλόζωων, «οι σκύλοι από την καλοπέραση έχουν ξεχάσει να κυνηγούν και τα γατιά δεν πιάνουν ούτε βέβαια τρώνε ποντικούς, γιατί είναι χορτασμένα από εκλεκτές γατοτροφές και κονσέρβες πολυτελείας που προβάλλονται στα ράφια των σούπερ μάρκετ και προκαλούν τους ζωόφιλους να τις αγοράσουν σε ίδια ποσότητα με τα τρόφιμα του σπιτιού, ενώ θα μπορούσαν να αγοράσουν ένα μπουκάλι γάλα, και όχι μόνο, για τους όντως φτωχούς και κατατρεγμένους».

Και δεν είναι μόνο αυτά. Γύρω από τη ζωοφιλία αναπτύχθηκε μια σειρά από ποικίλες επιχειρηματικές δραστηριότητες με σκοπό το κέρδος. Σε κάθε γωνιά μιας πόλης υπάρχει σήμερα ένα κτηνιατρείο ή πολυιατρείο που ασχολείται με τα προβλήματα υγείας των ζώων. Ιδρύθηκαν νοσοκομεία ζώων, κέντρα φύλαξης ζώων και εταιρείες που διαθέτουν άτομα που βγάζουν βόλτα τα ζώα συντροφιάς ή τα κάνουν παρέα, για να μη νιώθουν μοναξιά, όταν ο ιδιοκτήτης τους είναι απασχολημένος. Πέρα από αυτά, οργανώνονται εκδηλώσεις υιοθεσίας αδέσποτων ή προς διάθεση ζώων ή ακόμη και «καλλιστεία» για την ανάδειξη του πιο όμορφου ή καλοντυμένου ή πιο καλαίσθητα στολισμένου σκύλου, γάτας ή αλόγου κ.λπ. Μέχρι και νεκροταφεία έχουν δημιουργηθεί για να υποδέχονται τα σώματα των ζώων που αφήνουν αυτό τον «μάταιο κόσμο», νεκροταφεία στα οποία, όπως λένε, λόγω της πολυτέλειάς τους, ντρέπεται να μπει κανείς. Δεν ξέρω αν έχει συνταχθεί και ειδική για την περίπτωση εξόδιος ακολουθία!

Θέλω να πω πως υπάρχει και στο θέμα της ζωοφιλίας μια κραυγαλέα υπερβολή, μια υπερβολή όμοια με αυτή που χαρακτηρίζει όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης ζωής. Οι σημερινοί φιλόζωοι αξιολογούν τη δήθεν φιλοζωία τους ως διακριτικό της κοινωνικής τους ζωής και περηφανεύονται να συνοδεύονται από σκυλιά και να κάνουν καλλιστεία σκύλων αδιαφορώντας για τους αναξιοπαθούντες, αφού, όπως λένε, η πολιτεία είναι υπεύθυνη γι’ αυτούς. Κάποιοι φιλόζωοι πρέπει να μάθουν πως και οι άλλοι άνθρωποι αγάπησαν κάποτε κάποιο ζώο, το ένιωθαν πραγματικό φίλο και συμπαραστάτη τους, αφού ζούσαν με αυτό και το φρόντιζαν σαν μέλος της οικογένειάς τους, αλλά δεν κοιμούνταν μαζί του. Του έδιναν ένα κομμάτι ψωμί ή στην καλύτερη περίπτωση τα αποφάγια από το τραπέζι τους και δεν το τάιζαν, όπως σήμερα, με τροφές που αυτά επιλέγουν και δεν κατέφευγαν στις σημερινές υπερβολές. Δε φιλούσαν τους σκύλους στο στόμα ούτε άφηναν αυτούς να τους γλείφουν. Όμως αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους σημερινούς ζωόφιλους που κατηγορούν ως άξεστους και αγροίκους όσους δε συμφωνούν με τη λογική τους. Είναι βέβαιο πως τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα, αν οι φιλόζωοι δεν αλλάξουν τον τρόπο και τη λογική με την οποία αντιμετωπίζουν τα ζώα. Γιατί με το σημερινό κατάντημα, όπως πάνε τα πράγματα, σε λίγο καιρό τα σκυλιά θα θέλουν παπουτσάκια, για να μπορούν να περπατήσουν, και τα γατιά μαξιλάρι, για να μπορούν κοιμηθούν!