Τα διαφορετικά οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα και οι ανταγωνισμοί, ανάμεσα στις Μεγάλες Δυνάμεις και πρώην συμμάχους του Α΄ Παγκόσμιου πολέμου έδωσαν την ευκαιρία και την δυνατότητα στον Χίτλερ και τον Μουσολίνι να παραβιάσουν τους όρους της Συνθήκης των Βερσαλλιών και να αγνοήσουν την Κ τ Ε: Η Γαλλία, τρομαγμένη και εξοργισμένη από τις καταστροφές που είχε υποστεί από τον συνεχή, πολεμικό ανταγωνισμό με την Γερμανία, τα τελευταία 20 χρόνια, δεν ήθελε να ισχυροποιηθεί, ξανά, η Γερμανία, σε αντίθεση με την Αγγλία, η οποία έβλεπε την Γερμανία ως την δύναμη που θα περιόριζε την επικράτηση μίας χώρας- της Γαλλίας- στην ηπειρωτική Ευρώπη.

Οι ΗΠΑ, εξάλλου, επιδίωκαν, μέσω της διπλωματίας, να περιορίσουν τον απόλυτο έλεγχο των Αγγλο - Γάλλων, στις περιοχές, για τις οποίες και οι ΗΠΑ είχαν αντίστοιχο ενδιαφέρον, όπως ήταν οι χώρες της Μέσης Ανατολής και της Αραβίας με τα πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου.

Η Ιταλία και η Ιαπωνία, οι οποίες στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο βρέθηκαν στο πλευρό των Αγγλο - Γάλλων με την ελπίδα να αποκομίσουν, μεταπολεμικά, γεωπολιτικά κέρδη και δεν ικανοποιήθηκαν, αναζητούσαν, τώρα, τον δικό τους «ζωτικό χώρο» στη Μεσόγειο και τον Ειρηνικό, περιοχές τις οποίες είχαν υπό τον απόλυτο έλεγχό τους Άγγλοι και Αμερικανοί αντίστοιχα.

Όσον αφορά στη Σοβιετική Ένωση, αυτή, μετά την εδραίωση του κομμουνιστικού καθεστώτος, επιδίωκε την επέκταση της ιδεολογικής και πολιτικής επιρροή της στις γειτονικές χώρεςτης Ευρώπης. Αυτή η πολιτική των Σοβιετικών για την διεθνή επικράτηση του κομμουνισμού και ο φόβος που προκαλούσε στους Αγγλο- Γάλλους μια κομμουνιστική επανάσταση, που μπορούσε να μεταδοθεί και στις δικές τους χώρες, με την υποκίνηση των Σοβιετικών,πιθανώς, ήταν ένας από τους λόγους για την ανοχή που έδειχνε η διπλωματία των Αγγλο - Γάλλων, απέναντι στους δυο δικτάτορες Χίτλερ και Μουσολίνι, καθόσον αυτοί θα αποτελούσαν ένα «αντισοβιετικό τείχος», που θα προστάτευετα αστικά καθεστώτα των χωρών τους. Ένας, επίσης, λόγος, που αφορά, κυρίως, την αγγλική διπλωματία, ήταν ότι με την ανοχή απέναντι στον Χίτλερ, όπως πίστευαν οι Άγγλοι πολιτικοί, εκείνης της περιόδου (παρά τις προειδοποιήσεις του Ουίνστον Τσώρτσιλ), θα απέφευγαν μια πολεμική σύγκρουση, η οποία θα έθετε, τελικά, σε κίνδυνο τις αποικίες τους ανά τον κόσμο.

Κάτω από αυτές τις διεθνείς συνθήκες, ο Χίτλερ εκμεταλλευόμενος τις αντιθέσεις και την αδυναμία των άλλων Μεγάλων Δυνάμεων, συνέχισε να ισχυροποιείται, πολιτικά και στρατιωτικά, και να προχωρεί, σχεδόν ανεμπόδιστα, στα επεκτατικά του σχέδια: Το 1935 με την διενέργεια δημοψηφίσματος μεταξύ του τοπικού πληθυσμού, ανακατέλαβε την περιοχή του Σάαρ και τον Μάρτιο του 1936 επανέλαβε την ενέργειά του και στην Ρηνανία. Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους συνήψε με τον αυτοκράτορα της Ιαπωνίας Χίρο Χίτο το Γερμανοϊαπωνικό Σύμφωνο και, μετά από λίγους μήνες, με την σύμπραξη της Ιταλίας συγκροτήθηκε ο Άξονας Βερολίνου-Ρώμης.

Στις 29 Σεπτεμβρίου του 1938 συνήφθη η Συμφωνία του Μονάχου, μεταξύ Χίτλερ, Μουσολίνι και του Άγγλου πρωθυπουργού Τσάμπερλεν και του Γάλλου Νταλαντιέ (χωρίς εκπροσώπηση του Τσεχοσλοβακικού κράτους!), με την οποία η Σουδητία, που ανήκε στην Τσεχία, αποδιδόταν στη Γερμανία, με τον όρο να μην προσαρτηθεί περισσότερο τσεχικό έδαφος, όρος που καταστρατηγήθηκε έξι μήνες αργότερα, όταν τον Μάρτιο του 1939 ο Χίτλερ κατέλαβε ολόκληρη την Τσεχοσλοβακία.

Αλλά και τότε ακόμα, η Αγγλία δεν τόλμησε να απαιτήσει από τον Χίτλερ τον σεβασμό των συμφωνημένων∙ οι Άγγλοι πολιτικοί ακολουθώντας την πολιτική του «κατευνασμού» ήθελαν να πιστεύουν μέχρι την τελευταία στιγμή ότι δεν έσφαλαν και μπορούσαν να ελέγξουν τον Χίτλερ.(Κατ' άλλους, η στάση αυτή ήταν αποτέλεσμα της αδύναμης, ακόμα, πολεμικής μηχανής της Αγγλίας για μια μακρόχρονη και μεγάλη πολεμική εμπλοκή και απλά κέρδιζε χρόνο). Παράλληλα ο Μουσολίνι πέτυχε την Γαλλοϊταλική συμφωνία που του έδινε ελευθερία δράσης για την κατάληψη της Αιθιοπίας(Αβησσυνίας).

Τον Μάρτιο του 1938 ο Χίτλερ εισβάλλοντας με τα γερμανικά στρατεύματα στην Αυστρία πραγματοποίησε την προσάρτησή της (γνωστή ως Άνσλους) στην Γερμανία. Ο επεκτατισμός της Γερμανίας φάνηκε ξεκάθαρα, στη συνέχεια με απειλές του Χίτλερ προς την Πολωνία για τα θέματα του Ντάντσιχ και της ανατολικής Πρωσίας,

Οι Άγγλοι αναγκάστηκαν τότε να δεσμευτούν ότι θα επέμβουν, εάν προσβαλλόταν η ανεξαρτησία της Πολωνίας.

Στις 23 Μαρτίου του 1939 η Βρετανία και η Γαλλία εγγυήθηκαν την ακεραιότητα του Βελγίου, της Ολλανδίας και της Ελβετίας. Την ίδια εγγύηση έδωσαν στις 31 Μαρτίου και στην Πολωνία. Μετά την κατάληψη της Αλβανίας από την Ιταλία στις 7 Απριλίου του 1939, έδωσαν ανάλογες εγγυήσεις στην Ελλάδα και την Ρουμανία.

Και όσον αφορά την στάση της ΕΣΣΔ: Κατά την κρίση, μεταξύ Γερμανίας και Τσεχοσλοβακίας για το ζήτημα της Σουδητίας το 1938, ο Στάλιν είχε προσφέρει βοήθεια στην Τσεχοσλοβακία, αλλά δεν κλήθηκε να συμμετάσχει στην Συμφωνία του Μονάχου.

Μετά από αυτή την στάση της Σοβιετικής Ένωσης, ο Χίτλερ υπέβαλε στον Στάλιν μια πρόταση για ειρήνη ώστε να αποφευχθεί η σύγκρουση Γερμανίας και Σοβιετικής Ένωσης, η οποία έγινε δεκτή από τον Στάλιν ( μετά την αποτυχία των διαπραγματεύσεων, την Άνοιξη του 1939, μεταξύ Αγγλογάλλων και Σοβιετικών για κοινή αντιμετώπιση της φασιστικής απειλής) και, τελικά, στις 23 Αυγούστου 1939, υπεγράφη στη Μόσχα το Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο μη Επίθεσης, (γνωστό ως Σύμφωνο Ρίμπεντροπ- Μολότοφ) και, επίσης, το Μυστικό Πρωτόκολλο, με το οποίο, συμφωνήθηκε ο «Διαμελισμός της Πολωνίας», μεταξύ Γερμανίας και ΕΣΣΔ. Μετά ταύτα, ο δρόμος ήταν ολάνοιχτος για τον Χίτλερ και τους συμμάχους του «Άξονα», να καταλάβουν- εκ του ασφαλούς-τον ζωτικό χώρο που διεκδικούσαν!

Και τα ξημερώματα της 1^ης Σεπτεμβρίου του 1939 η Γερμανία εξαπέλυσε επίθεση, που προετοίμαζε από καιρό, στην Πολωνία. Ο γερμανικός στρατός, εφαρμόζοντας νέα και πρωτοποριακή τακτική που περιλάμβανε τη συνδυασμένη δράση αεροπορίας, τεθωρακισμένων και μηχανοκίνητων δυνάμεων (γνωστό ως «Κεραυνοβόλο Πόλεμο»), αιφνιδίασε τους Πολωνούς και σε πολύ σύντομο διάστημα κατέλαβε τη χώρα. Και στις 17 Σεπτεμβρίου 1939 τα στρατεύματα του Στάλιν εισέβαλαν στην Πολωνία, από τα ανατολικά, και κατέλαβαν τις περιοχές της Πολωνίας που είχαν συμφωνηθεί από τους Ρίμπεντροπ-Μολότοφ!

Έτσι ξανάνοιξε η πόρτα του Φρενοκομείου και η ανθρωπότητα, μετά από εικοσιένα, μόλις, χρόνια, παραδόθηκε, ξανά, στο «πυρ της Κολάσεως»!

(συνεχίζεται)