Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, ως προς τους σκοπούς, την οργάνωση και λειτουργία του δεν διαφέρει, ουσιαστικά, από την ΚτΕ, παρά μόνο ότι, αυτή την φορά, συμμετέχουν στο Συμβούλιο Ασφαλείας, ως μόνιμο μέλος και οι Η.Π.Α∙ εκείνο, όμως, που έχει την κύρια σημασία είναι ότι, όπως και η ΚτΕ, και ο ΟΗΕ, ως διεθνής οργάνωση, παρουσιάζει την ίδια αδυναμία στο να λαμβάνει αποφάσεις και να παρεμβαίνει δυναμικά, προκειμένου να προλάβει μια πολεμική σύγκρουση ή να επιβάλει στους εμπλεκόμενους την ειρηνική επίλυση των διαφορών τους.

Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, όπως και το Εκτελεστικό Συμβούλιο της ΚτΕ, αποτελείται από τα πέντε μόνιμα μέλη (Η.Π.Α., Κίνα, Ρωσία, Ηνωμένο Βασίλειο και Γαλλία) και είναι επιφορτισμένο για την διατήρηση της ειρήνης και της ασφάλειας μεταξύ των χωρών∙ ενώ, όμως, έχει την εξουσία να λαμβάνει αποφάσεις ( με την μορφή ψηφισμάτων), οι οποίες είναι δεσμευτικές για τα κράτη μέλη, σύμφωνα με τους όρους του άρθρου 25 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, συγχρόνως αδυνατεί να τις εκτελέσει, διότι τα πέντε μόνιμα μέλη του έχουν το δικαίωμα της αρνησικυρίας (βέτο) επί των ψηφισμάτων του Σ.Α., που επιτρέπει σε ένα μόνιμο μέλος να εμποδίσει την έγκριση ενός ψηφίσματος, χωρίς ωστόσο να μπορεί να εμποδίσει τη συζήτηση, (κατά το ίδιον τρόπο και στο Εκτελεστικό Συμβούλιο της ΚτΕ απαιτούταν ομοφωνία, προκειμένου να προχωρήσει στην έγκριση και την εκτέλεση των αποφάσεών του).

Οι Μεγάλες Δυνάμεις, συνήθως, οι Η.Π.Α και η Ρωσία ( και προηγουμένως η ΕΣΣΔ), ασκώντας αυτό το δικαίωμα του «Βέτο», προκειμένου να εξυπηρετήσουντα δικά τους οικονομικά ή γεωπολιτικά-στρατηγικά συμφέροντα, εμπόδισαν την αποφασιστική παρέμβαση του ΟΗΕ για την αποτροπή των πολεμικών συγκρούσεων και την επίλυση διεθνών προβλημάτων, παλαιότερα και σήμερα, όπως είναι το Παλαιστινιακό ζήτημα και ο Ρωσο-ουκρανικός πόλεμος, τα οποία,ενόσω χρονίζουν ως ανοιχτά μέτωπα και ανεπίλυτα προβλήματα, περιπλέκονται, ακόμη περισσότερο, οξύνονται και διευρύνονται, με ορατό, πλέον, το κίνδυνο ενός Γ΄Παγκόσμιου πολέμου, με γενικευμένη, αυτή τη φορά, χρήση των πυρηνικών όπλων και την εξαφάνιση του ανθρώπινου είδους στον πλανήτη μας!

Οι παρεμβάσεις του ΟΗΕ από το 1947, έως και σήμερα, στο Παλαιστινιακό ζήτημα.

Μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1947, τα Ηνωμένα Έθνη υιοθέτησαν ένα σχέδιο διχοτόμησης για την υπό βρετανική εντολή Παλαιστίνη.Το σχέδιο πρότεινε τη δημιουργία δύο κρατών στην Παλαιστίνη, ενός αραβικού και ενός εβραϊκού, ενώ η Ιερουσαλήμ θα αποτελούσε ξεχωριστό κράτος υπό τη διοίκηση του ΟΗΕ. Αυτό το σχέδιο διχοτόμησης έγινε αποδεκτό από τους εκπροσώπους των Εβραίων, αλλά απορρίφθηκε από τους εκπροσώπουςτων Αράβων και αμέσως, όταν η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ενέκρινε το σχέδιο, υπό την ονομασία Ψήφισμα 181, στην περιοχή ξέσπασε εμφύλιος πόλεμοςκαι το σχέδιο δεν εφαρμόστηκε.

Την επομένη της ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ,στις 14 Μαΐου 1948, οι γειτονικές αραβικές χώρες εισέβαλαν στην επικράτεια της Παλαιστίνης και έτσι ξεκίνησε ο πρώτος Αραβο-ισραηλινός πόλεμος, με στόχο τη δημιουργία μιας αραβικής Παλαιστίνης. Αργότερα, στις 22 Σεπτεμβρίου 1948 ιδρύθηκε η Πανπαλαιστινιακή κυβέρνηση από τον Αραβικό Σύνδεσμο. Αυτή η κυβέρνηση ορίστηκε να κυβερνήσει το Προτεκτοράτο της Παλαιστίνης, του οποίου η επικράτεια κάλυπτε την κατεχόμενη από την Αίγυπτο Λωρίδα της Γάζας. Σύντομα αυτή η εξόριστη παλαιστινιακή κυβέρνηση αναγνωρίστηκε από κάθε αραβικό κράτος της εποχής, εκτός από την Υπεριορδανία, η οποία είχε καταλάβει και αργότερα προσάρτησε τη Δυτική Όχθη∙ μάλιστα, και η σημερινή Ανατολική Ιερουσαλήμ,έως το 1967, ήταν υπό ιορδανικό έλεγχο. Αν και η δικαιοδοσία της Πανπαλαιστινιακής Κυβέρνησης, σύμφωνα με τις διακηρύξεις τις εποχής, περιλάμβανε όλη την επικράτεια της πρώην βρετανικής εντολής, η πραγματική δικαιοδοσία της περιοριζόταν στη Λωρίδα της Γάζας.

Το Ισραήλ, κατά τη διάρκεια του Πολέμου των Έξι Ημερών, τον Ιούνιο του 1967,κατέλαβε την Λωρίδα της Γάζας και τη χερσόνησο του Σινά, που ανήκε στην Αίγυπτο, τη Δυτική Όχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ, υπό ιορδανικό έλεγχο, και τα Υψίπεδα του Γκολάν, που τότε ανήκαν στη Συρία.

Στις 15 Νοεμβρίου 1988 ο τότε πρόεδρος της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, Γιασέρ Αραφάτ,διακήρυξε την ίδρυση του Κράτους της Παλαιστίνης σε ανακοίνωση που έγινε στο Αλγέρι. Ένα χρόνο μετά την υπογραφή των Συμφωνιών του Όσλο, το 1993, δημιουργήθηκε η Παλαιστινιακή Εθνική Αρχή, η οποία ανέλαβε να κυβερνήσει (με διαφορετικούς βαθμούς ελέγχου) τις περιοχές Α και Β, στη Δυτική Όχθη (165 θύλακες) και την Λωρίδα της Γάζας.

Μετά ταύτα, όταν η Χαμάς έγινε το μεγαλύτερο κόμμα στο Κοινοβούλιο της Παλαιστίνης, στις εκλογές του 2006, ακολούθησε η σύγκρουση, μεταξύ αυτής και του κόμματος Φατάχ, η οποία οδήγησε στην κατάληψη της Γάζας από τη Χαμάς,το 2007, (δύο χρόνια μετά την αποχώρηση του Ισραήλ από την Γάζα).

Όσον αφορά την πόλη της Ιερουσαλήμ, αν και οι Παλαιστίνιοι την διεκδικούν ως πρωτεύουσά τους, αυτή παραμένει υπό τον έλεγχο του Ισραήλ. Οι αξιώσεις της Παλαιστίνης και του Ισραήλ για την πόλη δεν έχουν αναγνωριστεί από τα περισσότερα κράτη. Το « Κράτος της Παλαιστίνης» έχει αναγνωριστεί από 138 (από τα 193) μέλη του ΟΗΕ και από το 2012, έχει την ιδιότητα του κράτους παρατηρητή, μη μέλους στα Ηνωμένα Έθνη. Έκτοτε, μετά από τις εκατέρωθεν παραβιάσεις των αποφάσεων του ΟΗΕ, την επεκτατική πολιτική του Ισραήλ και την διακήρυξη της Χαμάς ότι δεν δέχεται την ύπαρξη κράτους του Ισραήλ,τις δολοφονικές επιδρομές της Χαμάς και τις πολεμικές συγκρούσεις με τις εκατόμβες των θυμάτων και από τι δύο πλευρές,παραμένει, μέχρι σήμερα, σε εκκρεμότητα η δημιουργία ενός ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους.

Σήμερα το κράτος του Ισραήλ, μετά από τέσσερις κηρυγμένους πολέμους και αμέτρητους ακήρυκτους, έχει 20.770 τετραγωνικά χιλιόμετρα, δηλαδή περίπου όση έκταση έχει η Κεντρική Μακεδονία, 9,2 εκ. πληθυσμό, εκ των οποίων το 73% είναι Εβραίοι και το 20% Άραβες, και ΑΕΠ 353 δις $, ενώ το κράτος της Παλαιστίνης έχει 6.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, 5,1 εκ πληθυσμό εκ των οποίων τα 2 εκ. στην Λωρίδα της Γάζας σε μια έκταση 365 τετραγωνικών χιλιομέτρων, και ΑΕΠ 4 δις $.

Στην Μέση Ανατολή έχουμε, αν και αργές, θεαματικές αλλαγές συμμαχιών. Στον πρώτο Αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1948-1949, η Σοβιετική Ενωση και η Γαλλία ήταν με την πλευρά του Ισραήλ, ενώ οι ΗΠΑ, δεν είχαν ακόμη διαμορφώσει την δική τους στρατηγική. Μετά την επανάσταση του Νάσερ στην Αίγυπτο και την επικράτηση των Μπααθικών καθεστώτων, στις πιο σημαντικές Αραβικές χώρες, άλλαξαν οι συμμαχίες. Η Σοβιετική Ένωση υποστήριζε τους Άραβες και οι ΗΠΑ το Ισραήλ. Η Ρωσία σήμερα, ως διάδοχος γεωπολιτικός της Σοβιετικής Ένωσης μετά την διάλυσή της, έχει πολύ καλές σχέσεις με το Ισραήλ, ειδικά στον οικονομικό τομέα, οι δε ΗΠΑ, στην εποχή των Ρεπουμπλικάνων σχεδόν ταυτίζεται με το Ισραήλ, ενώ οι Πρόεδροι του Δημοκρατικού κόμματος κρατούν μια σχετική ισορροπία μεταξύ των δύο πλευρών».

(Άρθρο του πρώην υφυπουργού του ΠΑΣΟΚ, Γιάννη Μαγκριώτη, για το Παλαιστινιακό ζήτημα Voria.gr 18/5/2021).

Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ πιέζει για την ίδρυση κράτους της Παλαιστίνης.

Η 29^η Νοεμβρίου καθιερώθηκε από τον ΟΗΕ, το 1977, ως Διεθνής ημέρα Αλληλεγγύης προς τον Παλαιστινιακό λαό, για να υπενθυμίζει την ανάγκη για μια δίκαιη και βιώσιμη λύση του Παλαιστινιακού ζητήματος.

Και η πρόσφατη παρέμβαση του ΟΗΕ στο Παλαιστινιακό ζήτημα.

«Η Γενική Συνέλευση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών τάχθηκε για άλλη μια φορά , την Τρίτη 3/12/2024,υπέρ του τερματισμού της ισραηλινής κατοχής των παλαιστινιακών εδαφών και της εγκαθίδρυσης παλαιστινιακού κράτους, συγκαλώντας για τον Ιούνιο του 2025 διεθνή σύνοδο με σκοπό να προωθηθεί η λύση των δύο κρατών. Με απόφασή της που υιοθετήθηκε με 157 ψήφους υπέρ, 8 κατά (συμπεριλαμβανομένων αυτών των ΗΠΑ, του Ισραήλ και της Ουγγαρίας) και 7 αποχές, στο πλαίσιο της ετήσιας εξέτασης του παλαιστινιακού ζητήματος, η ΓΣ «επαναβεβαιώνει την ακλόνητη υποστήριξή της, βάσει του διεθνούς δικαίου, στη λύση που προβλέπει πως θα υπάρχουν δυο κράτη, του Ισραήλ και της Παλαιστίνης, που θα συνυπάρχουν πλάι-πλάι, με ειρήνη και ασφάλεια, με αναγνωρισμένα σύνορα, στη βάση των προ του 1967 συνόρων».*

Η ΓΣ καλεί για ακόμη μια φορά «να πραγματωθούν τα απαράγραπτα δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού», ιδίως αυτά «της αυτοδιάθεσης» και της «δημιουργίας ανεξάρτητου κράτους». Παραπέμποντας εξάλλου στις πρόσφατες αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου (ΔΔ) της Χάγης, ζητεί,επίσης, από το Ισραήλ να «τερματίσει την παράνομη παρουσία του στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη το συντομότερο, καθώς και κάθε εποικιστική δραστηριότητα». Ο ΟΗΕ θεωρεί το σύνολο των παλαιστινιακών εδαφών -Δυτική Όχθη, ανατολική Ιερουσαλήμ, Λωρίδα της Γάζας- κατεχόμενα. Παρά την απόφαση που έλαβε μονομερώς να αποχωρήσει από τη Λωρίδα της Γάζας το 2005, το Ισραήλ θεωρείται, πάντα βάσει του διεθνούς δικαίου, δύναμη κατοχής από τον Ισραηλινοαραβικό πόλεμο του 1967».

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

*Σχετικά με την δικαιοδοσία της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ πρέπει να επισημάνουμε ότι, σύμφωνα με το ψήφισμα 377Α (V) της Γενικής Συνέλευσης του 1950, ευρέως γνωστό ως «Ένωση για την Ειρήνη», εάν το Συμβούλιο Ασφαλείας δεν είναι σε θέση να δράσει, λόγω της έλλειψης ομοφωνίας μεταξύ των πέντε μόνιμων μελών του που ασκούν βέτο, η Γ. Σ. έχει την εξουσία να κάνει συστάσεις προς τα μέλη του ΟΗΕ, προκειμένου να ληφθούν συλλογικά μέτρα για τη διατήρηση ή την αποκατάσταση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας.