Τα τελευταία χρόνια, όταν προσπαθείς να συζητήσεις για κοινωνικά και πολιτικά θέματα με συμπολίτες μας -ειδικότερα με κάποιους νέους στην ηλικία- ολοένα και συχνότερα, βρίσκεσαι μπροστά σε έναν τοίχο ασυνεννοησίας.

Το φαινόμενο, θα έλεγε κανείς, της διαφορετικής προσέγγισης των πραγμάτων, ανάμεσα στους μεγαλύτερους και τους νεότερους στην ηλικία, υπήρχε, ανέκαθεν, και ήταν γνωστό ως «χάσμα των γενεών».

Η διαφορά ανάμεσα στο παλιό «χάσμα των γενεών» και το σημερινό είναι ότι το σημερινό φαινόμενο δεν περιορίζεται σε θέματα αισθητικής και κοινωνικής συμπεριφοράς, αλλά είναι πολύ βαθύτερο και αφορά στην ουσία και την ύπαρξη της κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης, αμφισβητεί τις βασικές αρχές και τους κανόνες της κοινωνικοπολιτικής οργάνωσης και λειτουργίας· φθάνει ως το σημείο να παραβιάζει τις θεμελιώδεις αρχές της Λογικής, να ανατρέπει το περιεχόμενο των εννοιών, να ορίζει -κατά το δοκούν- την έννοια της ελευθερίας και της Δημοκρατίας.

Υπάρχουν συμπολίτες μας (ευτυχώς, δεν αποτελούν, ακόμα, την πλειοψηφία), οι οποίοι επιμένουν να «πολιτεύονται» σύμφωνα με το προσωπικό τους «πιστεύω» και «θέλω», σε αντίθεση με την έννομη τάξη και τους δημοκρατικούς θεσμούς. Εκφράζονται απαξιωτικά για κάθε πολιτική λειτουργία και δεν αποδέχονται, σύμφωνα με την κοινοβουλευτική διαδικασία, την έγκριση ή την απόρριψή των πολιτικών θέσεων και προτάσεων τους, από την πλειοψηφία των εκπροσώπων του λαού.

Αυτοαπαλάσσονται από κάθε υποχρέωση στην οποίαν υπόκεινται ως πολίτες, ενώ, συγχρόνως, διεκδικούν και απολαύουν τις ελευθερίες και τα δικαιώματα που τους παρέχει η Πολιτεία.

Στην προσπάθεια να διαλεχθείς με λογικά επιχειρήματα και επιστημονικά δεδομένα προσκρούεις σε θέσεις εγωκεντρικές και δογματικές, που δεν υπόκεινται σε λογικό έλεγχο: «εγώ δεν συμφωνώ με τον νόμο και δεν τον εφαρμόζω», «εμένα έτσι μου αρέσει», «εγώ δεν πιστεύω τίποτα και κανέναν», «δεν πληρώνω φόρους, ΕΝΦΙΑ και Διόδια», «δεν ψηφίζω, δεν εκλέγω και δεν υπακούω σε καμιά κυβέρνηση», «εγώ δεν αναγνωρίζω και δεν θέλω καμιά κρατική εξουσία».

Και το πλέον ανησυχητικό είναι ότι στον παραλογισμό, στην απόλυτη άρνηση και στην εχθρική στάση απέναντι σε κάθε μορφή κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης, πρωταγωνιστεί ένα τμήμα της νεολαίας, για την εκπαίδευση και την διαπαιδαγώγηση της οποίας η Πολιτεία έχει επενδύσει πολλά (από τα χρήματα που καταβάλλουν οι φορολογούμενοι πολίτες), πιστεύοντας ότι με την βελτίωση του πνευματικού επιπέδου και την ανάπτυξη της κοινωνικής συνείδησης των νέων θα επιτύχει την περαιτέρω κοινωνική πρόοδο.

Η παταγώδης αποτυχία του εκπαιδευτικού μας συστήματος «να διαπλάσει ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες» αποκαλύπτεται στα συνθήματα που γράφονται πάνω στους τοίχους των πόλεών μας, όπου καθυβρίζονται το Σύνταγμα, οι Νόμοι, η Αστυνομία, το Έθνος και η Πατρίδα! Αποκαλύπτεται στα «Άσυλα» των πανεπιστημίων, όπου αντί της «ελεύθερης διακίνησης των ιδεών», «διακινούνται» η βία και τα κάθε είδους «παραισθησιογόνα». Αποκαλύπτεται στις «καταλήψεις» των δημόσιων και ιδιωτικών κτιρίων. Αποκαλύπτεται στους δρόμους των Εξαρχείων με τα «απολωλότα» τέκνα -συχνά «καλών οικογενειών»- να «παίζουν» με τις μολότοφ τους «αντάρτες των πόλεων»!

Τι συμβαίνει με την νεολαία μας; Ποιος… «κακός δαίμονας» τους «πήρε τα μυαλά»;

Είναι τα δημιουργήματα μιας «στρεβλής» εκπαίδευσης; Είναι τα «κακοποιημένα παιδιά» διαλυμένων οικογενειών; Είναι η κομματική προπαγάνδα και ο φανατισμός στην πολιτική μας ζωή που «παράγει» «γενίτσαρους»; Είναι τα «θύματα» μιας κοινωνίας χωρίς ιδανικά, όπου κυριαρχεί η ψεύτικη λάμψη της εικόνας, η υποκρισία και η εμπορευματοποίηση των αξιών;

Όποιες κι αν είναι οι αιτίες του «χάσματος της λογικής» που βιώνουμε στις μέρες μας (φαινόμενο που δεν είναι, μόνον, ελληνικό αλλά παγκόσμιο, με πολύ πιο επικίνδυνα συμπτώματα που εκδηλώνονται ως «Τραμπισμός» και «Ερντογανισμός»), για να αντιμετωπιστεί, θα χρειαστεί ένα παγκόσμιο «κίνημα» των ανθρώπων του πνεύματος και του ορθού Λόγου, οι οποίοι θα συνενώσουν τις δυνάμεις τους για την δημιουργία ενός Νέου Διαφωτισμού, ο οποίος θα απαντά στα ερωτήματα της εποχής και στις αγωνίες του σύγχρονου ανθρώπου. Ένα κίνημα που θα αποκαταστήσει την πίστη του ανθρώπου στην λογική και την επιστήμη, θα καταδείξει τα όρια που διακρίνουν την ελευθερία από την ασυδοσία, την Δημοκρατία από την οχλοκρατία και την αναρχία, την πατριδοκαπηλία από τον πατριωτισμό, την θρησκοληψία και την θρησκειοκαπηλία από την έλλογη πίστη και την ανεξιθρησκία, την πολιτική από τον λαϊκισμό, την κοινωνική δικαιοσύνη από το «δίκαιον του ισχυροτέρου».

Ένα κίνημα που θα εμπνεύσει τον σεβασμό στο φυσικό περιβάλλον, στον άνθρωπο και στον πολιτισμό του.

Επιστήμη και θρησκευτική πίστη

Κάποιοι επιστήμονες, καθηγητές της Ιατρικής, που ερωτήθηκαν από αγωνιώντες συμπολίτες μας σχετικά με τον κορονοϊό, εάν αυτός μεταδίδεται με την «θεία κοινωνία», απάντησαν ότι «η θεία κοινωνία είναι το ιερό μυστήριο, όπου ο πιστός που κοινωνεί προστατεύεται από την θεία χάρη».

Οι παραπάνω «επιστήμονες» απάντησαν ως «καλοί Χριστιανοί»· όσοι όμως προστρέχουν σ’ αυτούς ζητώντας την γνωμάτευσή τους δεν ζητούν να μάθουν τι πιστεύει ο θρησκευόμενος κύριος καθηγητής -αυτό μπορούν να το μάθουν και από τον παπά της Ενορίας τους- αλλά τον ρωτάν να μάθουν εάν ως επιστήμονας, μετά από εργαστηριακό έλεγχο, έχει διαπιστώσει ότι στο «κοχλιάριο της θείας Κοινωνίας», με το οποίο «κοινώνησε» -προηγουμένως- κάποιος φορέας κορονοϊού, δεν παραμένει ο ιός και ότι δεν υπάρχει κίνδυνος μετάδοσής του στον επόμενο που θα «μεταλάβει».

Θεωρώ ότι είναι τεράστια η ευθύνη του επιστήμονα-ιατρού, εάν, αντίθετα προς κάθε επιστημονική δεοντολογία, ερωτώμενος αποφαίνεται, χωρίς να βασίζεται στην επιστημονική του γνώση αλλά στην θρησκευτική του πίστη, διότι έτσι υπάρχει κίνδυνος να συντελέσει στην ανεξέλεγκτη διάδοση του ιού και τον θάνατο χιλιάδων εκκλησιαζομένων.