Δεν περίμενα ότι το αρθρίδιο της περασμένης εβδομάδας με το ερώτημα «υπάρχει μια λέξη που να χαρακτηρίζει τη σημερινή κατάσταση, πολιτική και κοινωνική, της χώρας;» θα προκαλούσε τόσες απαντήσεις ή προτάσεις μεταξύ φίλων αναγνωστών. Πράγματι, δέχθηκα απαντήσεις, άλλοτε θετικές προτάσεις κι ενίοτε βαρειά επικριτικές του καθαυτό ερωτήματος μου, εκλαμβανόμενο ως άκομψο και απρεπές από οπαδούς της ελευθεριότητας. Οι περισσότερες δεν ήταν μονολεκτικές -που ήταν και το καθαυτό ζητούμενο: π.χ. «τρικυμία εν κρανίω», «υπαρκτός Ελλαδισμός», «κυβερνητικό χάος», «βασίλειο των αγραμμάτων». Υπήρξε μία μονολεκτική εκδοχή που μου τράβηξε το ενδιαφέρον: «τουρλουμπούκι»!

Το ενδιαφέρον είναι ότι η λέξη είναι ευρέως γνωστή, δεν έχει σαφή ερμηνεία ή ακριβή ορισμό -εξ ού και το μεγάλο σημειολογικό προσόν της. Κλίνεται -το τουρλουμπούκι, του τουρλουμπουκιού, τα τουρλουμπούκια, κ.ο.κ., και ηχητικά αναδεικνύει απροσδιόριστο τσούρμο που κινείται αλλοπρόσαλλα, χωρίς κοινωνική συνοχή, πολιτικούς στόχους και σχέδιο βάθους. Πιθανώς να αναδεικνύει συνθετικά το μαγειρικό «τουρλού» -μείγμα απ’ όλα τα αποφάγια και τα υπολείμματα του ψυγείου- και τη «μπουκιά», μια κουταλιά φαγητού δηλαδή. Εν ολίγοις, μια σύνθετη λέξη με δάνειους όρους, με δόσεις Ανατολής (τουρλού) και Δύσης (bocca, το στόμα στα Ιταλικά).

Ίσως, είναι εντέλει η ζητούμενη λύση, καθότι εκφραστικά αντιμετωπίζει πλειάδα ζητημάτων: από την έννοια του «τσούρμου» -π.χ. το «αριστερό τσούρμο» κατά Baroufakis, την έλλειψη σχεδίου, πρακτικής και αρχών -βλέπε την αισθητικά δύσμορφη και βίαιη καθημερινότητα, την αίσθηση της συλλογικής μάσας κατά Πάγκαλο, την πρακτική του συνεχούς μείγματος πολιτικών σταθερών και ιδεολογικού συμφυρμού -αυτό το περίεργο κυβερνητικό «Εμείς» που περιλαμβάνει ισοτίμως (!) τον κ. Φίλη και τον κ. Κατσίκη και κυρίως, την αλυσιτελή μείξη ενός Ανατολίτικου ανορθολογικού αντι-δυτικισμού και μιας φιλελεύθερης πρόσδεσης στο Δυτικό Διαφωτισμό και τον Ορθό Λόγο. Εν ολίγοις, χώρα «τουρλουμπούκι», είναι μια ισχυρή και πλήρης περιγραφή/ερμηνεία της καταστατικής οντότητας μας.

Χώρα -και κοινωνία- γενικευμένης παρακμής - πλην αγλαώς και υπερηφάνως διεκδικούμενης χώρα που καταγγέλλεται ως συλλήβδην χρηματιζόμενη, στο Υπουργικό Συμβούλιο της από κορυφαίο τη τάξει υπουργό και δεν τρέχει τίποτα χώρα που η Αστυνομία ζητά προστασία -μοναδικό φαινόμενο παγκοσμίως- έναντι παραβατικών συμπεριφορών των «μπαχαλάκηδων» -επ’ αυτού, υπάρχει ακόμα χειρότερο: Στρατός που ζήτησε την προστασία της Αστυνομίας για να κάνει υποστολή σημαίας στη Μυτιλήνη, για να μην ξεχνιόμαστε χώρα που εξεγείρεται για ολιγοβαρείς Δημάρχους όταν ψηφίζει μαζικά «Ψινάκη» χώρα με βαρειά ιδιωτική δαπάνη στην Παιδεία, που αρνείται πεισματικά, δεν θέλει να βάλει στοιχειώδη τάξη λειτουργίας στα «δημόσια» ΑΕΙ, χώρα που αποδέχεται επισήμως και διεθνώς τα οικονομικά/στατιστικά δεδομένα της και κυνηγά απηνώς το στέλεχος που τα υπολόγισε, χώρα που ακκίζεται για τη νέα επιχειρηματικότητα της καινοτόμου τεχνολογίας ενώ σκοτώνει τα Μαθηματικά, τις Φυσικές Επιστήμες και την Πληροφορική στα δημόσια «σχολεία», χώρα που τρελαίνεται για το αναπτυξιακό πολιτισμικό κεφάλαιο της, με τους αρχαιολογικούς χώρους να είναι σε συχνή απεργία της παρακατιανής δημοσιο-υπαλληλίας, χώρα σκουπιδαριό, που δεν μπορεί και δε θέλει να διαχειρισθεί τα απόβλητα της, χώρα της πλάκας που συζητά και επιζητά τη δημόσια αναφορά των «μυστικών» κονδυλίων εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής όταν το βασικό γνώρισμα τους είναι εξ ορισμού να είναι μυστικά, χώρα που παλεύει για χρόνο μακρό να εκτελέσει ένα γελοίο έργο υποδομής και εξυπηρέτησης του κοινού, δηλαδή να στήσει μερικά εκδοτήρια εισιτηρίων στα ΜΜΜ χωρίς επιτυχία, χώρα που πάλλεται για το νομικό πολιτισμό της που ενώ διατηρεί κάτεργα ταυτόχρονα εφαρμόζει τον δικαιωματισμό του Παρασκευόπουλου, χώρα που επιδιώκει μαζικές -ξένες- επενδύσεις και καθημερινά σκοτώνει το Ελληνικό, τα υδατοδρόμια, τις επενδυτικά ισχυρές οικιστικές/εμπορικές αναπλάσεις, χώρα που δέχεται στην Ηγεσία της, πολιτικό που δήλωσε ότι θέλει να «θρέψει» -και όχι να δρέψει- τους καρπούς της πολιτικής του, ως νέος αγρότης υποθέτω, χώρα που δεν αντιδρά στις ευθείες προτροπές κατάλυσης των δημοκρατικών θεσμών ώστε πρωτόγονα ανθρωποειδή «να πάρουν/παραμείνουν την εξουσία»…

Χώρα που δεν θα παραξενέψει κανέναν εάν η συμμετοχή στις επόμενες εκλογές είναι γύρω ή και κάτω του 50%. Την ίδια ώρα που ο κυρίαρχος δημόσιος λόγος θα επιμένει για την ταυτότητα μας ως τάχατες λίκνο και κοιτίδα της Δημοκρατίας. Τρίχες! Γινόμαστε χώρα- (ανά-)παράσταση της βαθειάς Μεσοδυτικής Αμερικής των καουμπόηδων με όλα τα γνωρίσματα της Σοβιετίας, σε επίπεδο Διοίκησης και Ηγεσίας.

Ο δυϊσμός του φράκου πάνω από τη φουστανέλα, του ημίψηλου με τα τσαρούχια, σε πολιτική εκδοχή της οπερετικής «Μαντάμ Σουσού»: θαύμα νέο-ελληνικό, μέγα και τρομερό! Αν η «Μαντάμ Σουσού» ως έκφραση μπορούσε να γραφεί ως μία λέξη θα ήταν η καταλληλότερη επιλογή μου. Προς το παρόν: Χώρα «τουρλουμπούκι»!