Επί 15 ημέρες τώρα έχω υποστεί ένα σοβαρότατο πλην βλακώδες ατύχημα που μου επιβάλλει αναγκαστική κλινήρη ακινησία επί μακρό διάστημα· κι έτσι εσίγησα. Οι Ορθολογιστές θα έλεγαν ότι είναι σύμπτωση πιθανοτήτων· οι Μεταθρησκευόμενοι ριζοσπαστικοποιημένοι μικροαστοί γείτονες θα έλεγαν ειρωνικά ότι οι «κατάρες» της οργής τους για το θεμελιώδη αντι-ΣΥΡΙΖΑ λόγο μου, έπιασαν τόπο. Το πρακτικό αποτέλεσμα είναι ό,τι βλέπω, ως αναγκαστικά όμηρος, στην ελληνική τηλεόραση. Πρόκειται περί πολιτικής και πολιτισμικής κατάπτωσης· πρόκειται περί ολομέτωπης επίθεσης στα στοιχειώδη της επίγνωσης του Κόσμου· πρόκειται για την κωδικοποίηση του γιατί επί δέκα χρόνια σερνόμαστε στο τέλμα και τη λάσπη της μιζέριας!

Το πρώτο δίδαγμα είναι η αδυναμία κατανόησης της έννοιας της Κρίσης: μια «κρίση» έχει το στοιχείο μιας πρόσκαιρης διαταραχής, μια «στιγμιαία, σύντομη ή πρόσκαιρη» κατάσταση δριμείας απόκλισης από τα δεδομένα. Κρίση 10 ετών δεν υπάρχει, δεν νοείται λογικά. Πρόκειται για κάτι άλλο, διαφορετικό, ανατρεπτικό κι αποκαλυπτικό: πρόκειται για μια δομική ανατροπή ενός μοντέλου νοοτροπίας, παιδείας, ανάπτυξης και πορείας μιας οικονομίας και ενός Έθνους. Πρόκειται για αλλαγή κατηγορίας στις κλίμακες ανθρώπινης ανάπτυξης του Χάρτη των Εθνών. Είμαστε πλέον κράτος τριτοκοσμικό, ως άλλωστε μας άξιζε ανέκαθεν!

Το δεύτερο δίδαγμα είναι η τριάδα της κατάρρευσης με την οποία μας τάισε επί δεκαετία η «Αριστερά» του Τσίπρα: ιδεοληπτικός διχασμός, μιζεραμπιλισμός και ηττοπάθεια! «Ταξική μεροληψία» επιπέδου Τσακαλώτου με συσσίτια τύπου Θεανώς, ιδεολογικοποίηση της μιζέριας και εθνικές αποφάσεις τύπου Πρέσπες με κατευναστικές θωπείες προς Ερντογκάν. Προσχηματικές υποκλίσεις προς Μέρκελ και Μοσκοβισί, deals με Ροθτσιλντ, άγνωστες συμφωνίες με Τραμπ, αλλαξοκωλιές με λατινο-Αμερικάνους δικτάτορες… ένας αχταρμάς που έφεραν σε πέρας κορυφαίες μορφές της πολιτικής στρατηγικής, ως ο Καρανίκας, ο Παππάς και ο μπαμπάς του ή οι φίλοι του, ο Σπίρτζης και ο Μανόλο.

Το τρίτο δίδαγμα είναι η ξεδιαντροπιά πολιτικών υποψηφίων στελεχών του ανυπάρκτου πλέον κοινωνικώς ΣΥΡΙΖΑ να στηρίζουν το νέο «επίκτητο» μοντέλο του καταρρέοντος αρχηγού τους. Πάνε πλέον τα «ή εμείς ή αυτοί» και τα «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν». Μπλέξαμε με το «όλοι μαζί», χωρίς πρόγραμμα, αλλά με κάτι βλακείες του τύπου «στάζει ανθρώπινο αίμα η ΝΔ»! Ο Τσίπρας και η ομάδα του θα μείνει ως το ιστορικό παράδειγμα έλλειψης ενσυναίσθησης, καθότι ουδέποτε υπήρξε ανάλογης ψυχικής αναπηρίας Αριστερός ή έστω κάτι πολιτικά άλλο. Μάθαμε όλα αυτά τα χρόνια, ανεξαρτήτως τάξεως, ότι το να ζεις είναι να υποφέρεις· και να επιβιώσεις σημαίνει να βρίσκεις πραγματικό νόημα στα βάσανα. Χαμπάρι δεν πήρε από τούτα τα μεγαλειώδη υπαρξιακά, ο Άχαστος νέος! Ο Τσιπρισμός είναι/ήταν εντέλει ένα υβρίδιο μεταξύ Μαδούρο και Μαυρογιαλούρου! Τραγωδία, πολιτική! Και κατά τη βιολογική ερμηνεία του υβριδίου, αυτό δε γεννά αναπαραγωγικά βιώσιμους απογόνους. Η Αριστερά τελείωσε για μια γενιά, με αποκλειστική ευθύνη Τσίπρα!

Δίδαγμα τέταρτο και προφανές: ο Τσίπρας σύρεται σε μιαν προεκλογική εκστρατεία με πλήρη χαρακτηριστικά Μητσοτάκη. Με μια κορυφαία διαφορά: ο Κυριάκος είναι ο εαυτός του και ο Τσίπρας παλεύει να υποδυθεί κάτι που δεν είναι. Είναι πρόδηλο ότι ζορίζεται. Θα χάσει συντριπτικά, γιατί το «παιδί» δεν κάνει για την νέα εποχή και τις τρέχουσες ανάγκες.

Καύσωνας έξω· αλλά το «πολιτικό θερμόμετρο» δείχνει υποθερμία. Η προεκλογική σούπα που ζούμε μετά τις ευρωεκλογές είναι κρύα κι άνοστη. Ούτε καν σαν μακαριά ανάμεσα στο Μπουλούκι των νταουλιτζίδων του Μαξίμου που έχει ηττηθεί πολιτικά και ιδεολογικά κατά κράτος, μετά από πέντε χρόνια επαρχιώτικης πανηγύρεως της ανοησίας, της ανικανότητας και του ανορθολογισμού. Εξαφανίσθηκαν εξάλλου κι οι φοβεροί «ψαροντουφεκάδες» της Πρώτης Φοράς, μπας και φέρουν κανέναν παρανόμως αλιευθέντα «ροφό» για την νεκροπομπό ψαρόσουπα: ο Καμμένος κι ο Πολάκης, που ο επικεφαλής Οργανοπαίκτης σπατάλησε το «ηθικό πλεονέκτημα» για να καλύπτει τη χυδαιότητα και την «αψιά αντρίλα» τους.

Για όσους εξ Ημών το Ήθος σηματοδοτούσε καθοριστικά τον κοινωνικό πλούτο της εξέλιξης της χώρας, η οριστική και ιστορική κατάρριψη της σχετικής φαντασιακής ιδιότητας της Αριστεράς είναι Το θανάσιμο αμάρτημα που θα Τον καταδιώκει εσαεί στην ιστορία. Δεν το αντιλαμβάνεται γιατί η ανύπαρκτη, άντε έστω ανεπαρκής, Παιδεία του τον αποτρέπει από το να καταλάβει τον Κόσμο!

Και μιας και μιλώ για τον Πλούτο του Ήθους ως προς την εναργή στοιχειώδη Γνώση, ας αναφερθώ εν παραλληλία με το θεμελιώδες- καταστατικό έργο του Ν. Γ. Πολίτη «Εκλογαί από τα τραγούδια του Ελληνικού Λαού»: «…Νάνι του Ρήγα (κάποτε Φεραίου;;;) το παιδί, του Βασιλιά (Φλαμπουράρη;;;) τ’ αγγόνι./Κοιμήσου και παράγγειλα παπούτσια στον τσαγκάρη (Αχτσιόγλου ή Παππά;;;) /να σου τα κάνει κόκκινα με το μαργαριτάρι (ένα 27% μπας και επιβιώσεις προσωπικά).