Παρά τα προεκλογικά δώρα (δολώματα) προς τους συνταξιούχους, τα «περήφανα γηρατειά», στην πλειοψηφία τους, υπερασπίστηκαν την αξιοπρέπειά τους: στις εκλογές της 26^ης Μαΐου ψήφισαν υπέρ της ΝΔ 40,4%,υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ 26,8%, υπέρ του ΚΙΝΑΛ 10,5% και υπέρ του ΚΚΕ 6,6%.

Εκείνο που δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς και το οποίο έχει επιβεβαιωθεί ιστορικά είναι ότι ο ελληνικός λαός είναι ένας υπερήφανος λαός. Και αυτός ο χαρακτηρισμός δεν αναιρείται, παρ’ όλον ότι αυτή η υπερηφάνεια σε ορισμένες περιπτώσεις πηγάζει από πίστεις εξωπραγματικές. Και, επίσης, δεν αναιρείται, ακόμα και εάν, πολλές φορές, αυτή η υπερηφάνεια εκδηλώνεται ως «στραβοκεφαλιά» και έχει οδηγήσει σε αντιδράσεις παράλογες, οι οποίες είχαν καταστροφικές εθνικές συνέπειες.

Αυτή η υπερηφάνεια του ελληνικού λαού χαρακτηρίζει ολόκληρη την ιστορική του πορεία. Ήταν αυτή που απαντούσε με ένα ηρωικό ΟΧΙ, οσάκις εξωτερικές δυνάμεις απειλούσαν την ανεξαρτησία του, απαιτώντας «γην και ύδωρ», αλλά και οσάκις εσωτερικές δυνάμεις υποτίμησαν την νοημοσύνη του, του έθιξαν το φιλότιμο και προσέβαλαν την αξιοπρέπειά του.

Και ήταν αυτή η υπερηφάνεια που εκδηλώθηκε ως οργή κατά της βίαιης επιβολής των μνημονιακών μέτρων, την περίοδο 2010-2014. Ήταν η περίπτωση κατά την οποίαν, υπό το κράτος της οργής, η υπερηφάνειά του οδήγησε τον ελληνικό λαό σε τυφλές αντιδράσεις και λανθασμένες επιλογές ηγετών, οι οποίοι, εκμεταλλευόμενοι την άγνοια του λαού για την δεινή θέση στην οποία βρίσκονταν η χώρα, καθώς και την συναισθηματική του φόρτιση, τον παγίδευσαν σε αδιέξοδες και επικίνδυνες πολιτικές.

Και ήταν η ίδια υπερηφάνεια που εκπήγαζε από την παρανόηση του διακυβεύματος -τόσον όσον αφορά στους κυβερνώντες, όσον και στους κυβερνώμενους- η οποία εκδηλώθηκε με το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του 2015.

Από το Ιούλιο του 2015 με την μετατροπή του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος στο ΝΑΙ, παρά το «τσαλάκωμα» που υπέστη η υπερηφάνειά του, ο ελληνικός λαός εισήλθε σε μια περίοδο συνειδητοποίησης της υπαρκτής πραγματικότητας -σε ελληνικό, ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο- με συνέπεια να ισχυροποιηθεί ο λογικός έλεγχος των συναισθημάτων υπερηφάνειάς του.

Γι’ αυτό, παρά την προσβολή που υπέστη η υπερηφάνειά του από την πρωτοφανή ανακολουθία των κυβερνώντων (κυβίστηση Τσίπρα), ο ελληνικός λαός, εκτιμώντας, πιθανώς, τους κινδύνους -σε εκείνη τη συγκυρία- μιας ριζικής πολιτικής αλλαγής, αποφάσισε να αναθέσει, τον Σεπτέμβριο του 2015,την εφαρμογή του Γ’ Μνημονίου στους ίδιους που το είχαν προκαλέσει με τις ομολογημένες «αυταπάτες» τους, εφαρμόζοντας την αρχαία ρήση «ο τρώσας και ιάσεται» (αυτός που προκάλεσε το τραύμα να το θεραπεύσει).

Σε αντίθεση, όμως, με τον λαό και τα δημοκρατικά κόμματα της Αντιπολίτευσης που έδειξαν να αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα της κατάστασης, οι συγκυβερνώντες ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, αντί να ζητήσουν μια τεράστια και ειλικρινή συγγνώμη από τον ελληνικό λαό και τους πολιτικούς τους αντιπάλους, τους οποίους εξύβριζαν, μέχρι τότε, ως «πράκτορες του εχθρού», διότι είχαν αποδεχθεί τα μέτρα των προηγούμενων μνημονίων (για τους ίδιους λόγους, που επικαλούνταν και οι ίδιοι αποδεχόμενοι τους επαχθέστερους όρους του Γ’ Μνημονίου), συνέχισαν να καλλιεργούν το μίσος και τον διχασμό του λαού επιρρίπτοντας στους πολιτικούς τους αντιπάλους τις αρνητικές συνέπειες που είχε προκαλέσει η δική τους πολιτική, ακόμα και για τα capital control και την κατάρρευση των τραπεζών.

Και έτσι παραποιώντας την αλήθεια και διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα, συκοφαντώντας και κατασκευάζοντας σκευωρίες κατά των πολιτικών τους αντιπάλων και υποτιμώντας, διαρκώς, τη νοημοσύνη του λαού συνέχισαν να κυβερνούν τη χώρα, προσκολλημένοι με παράφορο πάθος στην καρέκλα της εξουσίας και ενδίδοντας, συνεχώς, σε κάθε απαίτηση των δανειστών, χωρίς κανένα σχέδιο και με θαυμαστή ανικανότητα διαχείρισης, ακόμα και των κοινών θεμάτων της καθημερινότητας.

Οι αντιφάσεις της πολιτικής των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ και η αδιαφορία τους για την πραγματική ανάπτυξη και την πρόοδο της χώρας·

ο υπερβάλλων ζήλος τους, προκειμένου να επιτύχουν με την δυσβάστακτη φορολογία δημοσιονομικά πλεονάσματα, πολύ περισσότερα από αυτά που επέβαλλαν οι δανειστές μας αδιαφορώντας για την αφαίμαξη και την καταστροφή της Μεσαίας Τάξης

η υποκρισία και η αναισχυντία που επέδειξαν απέναντι σε συμπτώματα σήψης του λεγόμενου «ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς»

η ασέβειά τους προς τους δημοκρατικούς θεσμούς και η παράδοση του κρατικού μηχανισμού στην κομματική αναξιοκρατία

η ιδεοληπτική και αναχρονιστική αντιμετώπιση των προβλημάτων της Παιδείας

η περίεργη -έως ύποπτη- ανοχή τους στα φαινόμενα έξαρσης της βίας και της εγκληματικότητας·

ο εκχυδαϊσμός της πολιτικής αντιπαράθεσης και η προκλητική τακτική τους να επιρρίπτουν στο «παλιό κατεστημένο» όλες τις ευθύνες - ακόμα και για την απώλεια ανθρώπινων ζωών από τις καταστροφικές πλημμύρες και τις πυρκαγιές

η κοροϊδία της «καθαρής εξόδου» και η διάψευση της προσδοκίας για τη δημιουργία μιας κανονικής χώρας

τα αντικοινοβουλευτικά «κοντραμπάντα» με τους «γυρολόγους» της πολιτικής, για την διάσωση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας τους -μετά την αποχώρηση των ΑΝΕΛ- είχαν ως αποτέλεσμα να συσσωρεύεται, ολοένα, μια βουβή λαϊκή οργή, η οποία ανέμενε την επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση για να ξεσπάσει εναντίον των κυβερνώντων.

Και όταν οι κυβερνώντες προσέβαλαν, παραμονές εκλογών, με βάναυσο τρόπο την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια των πολιτών, αντιμετωπίζοντας τον υπερήφανο λαό μας ως έναν επαίτη λαό, η οργή του λαού απέκτησε, πλέον, εκρηκτικές διαστάσεις.

Τα τέσσερα χρόνια που παρέμειναν στην εξουσία ο Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του, ήρκεσαν για να χάσουν εντελώς την επαφή τους με τον λαό και να πιστέψουν πως πετώντας μερικά προεκλογικά «ξεροκόμματα» στα θύματα των μνημονιακών πολιτικών (και στα θύματα της δικής τους πολιτικής που συνεχίστηκε οδυνηρά επαυξημένη) θα κατάφερναν, για άλλη μια φορά, να αποσπάσουν την ψήφο του.

Όμως το «τρις εξαμαρτείν, ουκ ανδρός (ουδέ γυναικός) σοφού». Και όπως απέδειξε η κάλπη της 26^ης Μαΐου -επιβεβαιώνοντας όλες τις δημοσκοπήσεις (αυτές που με περισσή οίηση ο Τσίπρας περιγελούσε λέγοντας την… εξυπνάδα «είμαι συνηθισμένος να χάνω στις δημοσκοπήσεις και να κερδίζω στις εκλογές»)- οι αφελείς και οι ευκολόπιστοι -προς απογοήτευση των Τσιπροπολάκηδων και των Παππα-Σκουρλέτηδων- τείνουν, σήμερα, να περιοριστούν στα… φυσιολογικά ποσοστά τους!

Και, τελικά, οι προσελθόντες στην κάλπη της 26^ης Μαΐου απέδειξαν με την ψήφο τους σε ποια πλευρά βρίσκονται, πραγματικά, οι «πολλοί» και ποιός κινδυνεύει να αυτογελοιοποιηθεί αυτοαναγορευόμενος ως «εκπρόσωπος και προστάτης των πολλών»!