Ποτέ ο πολιτικός λόγος, ακόμα και στις περιόδους μεγάλης όξυνσης των πολιτικών παθών, δεν ανέδιδε τόση κακοσμία, δεν ήταν τόσο οξύς και τόσο υβριστικός, τόσο φτηνός και κενός από επιχειρήματα. Ο λόγος των σημερινών πολιτικών- και ιδιαίτερα των αντιπολιτευόμενων- παραπέμπει στην αμετροέπεια και την χυδαιότητα της φρασεολογίας που χρησιμοποιούν ανήλικοι και ανάγωγοι παίκτες, οι οποίοι ερίζουν σε κάποια αλάνα της γειτονιάς τους.

Με απογοήτευση και ντροπή παρακολουθούμε το κατάντημα του πολιτικού λόγου- κάποιοι παλαίμαχοι εκπαιδευτικοί, οι οποίοι κάποτε διδάσκαμε τις ΔΗΜΗΓΟΡΙΕΣ των αρχαίων Ελλήνων πολιτικών, τις οποίες διέσωσε ο μεγάλος Ιστορικός Θουκυδίδης ( άνω των 40, μεταξύ των οποίων και τον ΕΠΙΤΑΦΙΟ του ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ), που αποτελούσαν τα πλέον θαυμάσια δείγματα του ανθρώπινου ΛΟΓΟΥ, με την διπλή σημασία του όρου, ως ομιλίας και λογικής, έναν ύμνο στην Δημοκρατία και την Ελευθερία, με το ΜΕΤΡΟΝ που εναρμονίζει τις ανθρώπινες σχέσεις και προάγει τον πολιτισμό.

Και πολλοί θυμόμαστε, με συναισθήματα νοσταλγίας και ευφροσύνης, τις ομιλίες των παλαιότερων πολιτικών, με την ευπρέπεια, την συγκρότηση και την δύναμη των επιχειρημάτων, με την πυκνότητα της σκέψης και με την άριστη γνώση και χρήση της ελληνικής Γλώσσας: του Γεωργίου Παπανδρέου, αρχηγού της Ένωσης Κέντρου, του Κωνσταντίνου Καραμανλή, αρχηγού της Ε.Ρ.Ε- παλιότερα- και της Ν.Δ., από το 1974, του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, του Ηλία Ηλιού, του Χαρίλαου Φλωράκη, του Λεωνίδα Κύρκου, του Γεωργίου Ράλλη, του Ανδρέα Παπανδρέου, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και του Κώστα Σημίτη.

Και αναρωτιόμαστε: οι νεότεροι αμετροεπείς, λαϊκιστές και …«κοκορομάχοι» ρητορεύοντες πολιτικοί- ακόμα κι αν δεν πρόφτασαν και δεν άκουσαν τους παλιότερους πολιτικούς - δεν διάβασαν, ποτέ τους- όταν αποφάσισαν να… σώσουν την Πατρίδα και να… δοξάσουν την Πολιτική- έστω, έναν λόγο εκείνων των μεγάλων πολιτικών, που εκφωνήθηκαν και φυλάσσονται στην ελληνική Βουλή;

Κατηγορούν, με τόσην επιπολαιότητα, τους πολιτικούς τους αντιπάλους ότι είναι ψεύτες και πολιτικοί απατεώνες, ότι είναι επικίνδυνοι εγκληματίες της πολιτικής, ανίκανοι και ανάξιοι, κοινωνικά ανάλγητοι και εχθροί του λαού∙ και δεν αντιλαμβάνονται ότι με αυτό τον τρόπο « πελεκάν τα πόδια τους», ότι αυτοεξευτελίζονται οι ίδιοι και, συγχρόνως, ευτελίζουν και απαξιώνουν την πολιτική λειτουργία∙ και το σοβαρότερο, ότι υπονομεύουν την Δημοκρατία και ότι απογοητεύουν τους νέους, τροφοδοτούν την αναρχία και ανοίγουν τον δρόμο στον εκφασισμό της Δημόσιας ζωής;

Η συκοφαντία στην Πολιτική

«Από τα άγρια θηρία το χειρότερο δάγκωμα το κάνει ο συκοφάντης και, από τα ήμερα, ο κόλακας», Διογένης ο Σινωπεύς.

Η συκοφαντία είναι από τα «άνθη του κακού» που φύτρωσαν στην αρχαία Ελλάδα, δίπλα στα «άνθη του καλού» που έθαλλαν στον κήπο της Δημοκρατίας. Ο συκοφάντης, κατά τον Πλούταρχο, αρχικά, ήταν αυτός που αποκάλυπτε και κατήγγελλε αυτούς οι οποίοι εξήγαγαν- λαθραία- τα παραγόμενα σύκα, παρά την υπάρχουσα απαγόρευση που ίσχυε στην Αττική (κακωλυμένου γαρ εκφέρειν τα σύκα, μηνύοντες και φαίνοντες τους εξάγοντας εκλήθησαν συκοφάνται».

Αργότερα, η ονομασία συκοφάντης διευρύνθηκε ως προς την σημασία της και περιέλαβε και όποιον κατήγγελλε στους δικαστές και άλλες παρανομίες, όπως λαθρεμπόριο και άλλων ειδών, φοροδιαφυγή, παράνομο πλουτισμό κ.ά. Και, μέχρι εδώ, θα έλεγε κανείς ότι ο συκοφάντης υπηρετούσε -ως νομοταγής και καλός πολίτης- το συμφέρον της Πολιτείας∙ φαίνεται , όμως, ότι, στην συνέχεια, κατέληξε να είναι ο συκοφάντης ένας αδίστακτος εκβιαστής, ο οποίος με την απειλή της καταγγελίας- για υπαρκτές ή ανύπαρκτες παρανομίες- εκβίαζε άλλους πολίτες, ώστε να αποσπά από αυτούς χρήματα∙ ή διαδίδοντας φήμες και καταγγέλλοντας διαπραχθέντα ή μη αδικήματα απέβλεπε στην ηθική τους μείωση, εξυπηρετώντας, με αυτόν τον τρόπο, δικές του σκοπιμότητες ή ενεργώντας κατ΄ εντολήν άλλων.

Με αυτό το περιεχόμενο, που απέκτησε ο όρος συκοφάντης, πέρασε, μέσω της Λατινικής, και στις άλλες ευρωπαϊκές Γλώσσες, με κάποια διαφοροποίηση της χρήσης του, από το 1575, στην Αγγλική, στην οποία ο όρος sycophant σημαίνει τον χαμερπή και δουλοπρεπή κόλακα που είναι προσκολλημένος σε κάποιον ισχυρό αφέντη, για χάρη του οποίου παίζει και τον ρόλο του συκοφάντη διαδίδοντας ψευδείς φήμες εις βάρος των αντιπάλων του.

Με αυτά τα…προσόντα συναντούμε, σήμερα, τους συκοφάντες και στην ελληνική πολιτική σκηνή: οι «μπιστικοί» κάποιων κομματαρχών, σε ρόλο κόλακα και συκοφάντη, διαδίδουν « τέρατα και σημεία», τα οποία, δήθεν, διέπραξαν οι πολιτικοί τους αντίπαλοι: ότι έστησαν πρωτοφανή και τεράστια δίκτυα παρακολουθήσεων, που περιλαμβάνουν την… ολομέλεια του υπουργικού συμβουλίου, τους 300 βουλευτές του ελληνικού Κοινοβουλίου και το μισό ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, καθώς και το σύνολο του δημοσιογραφικού κόσμου, εφαρμόζοντας το… σατανικό σχέδιο να προφτάσουν αυτοί να «ελέγξουν τους αρμούς της εξουσίας», προτού έλθουν και τους «ελέγξουν» οι άλλοι, στην περίπτωση που καταλάβουν την εξουσία!

Η πρακτική είναι παλιά και δοκιμασμένη: παρά το ότι, στο τέλος, όλα όσα αναπόδεικτα αναρτώνται στα « μανταλάκια» των περιπτέρων αποδεικνύονται ανυπόστατα και κατασκευάσματα σκευωρών, κάτι απομένει από την « λάσπη» που…επενδύθηκε για την ηθική μείωση των αντιπάλων, διότι, ώσπου η βραδυκίνητη Δικαιοσύνη αποφανθεί «περί της αληθείας», κάποιοι θα καταναλώσουν τον… «σανό» που τους σερβίρουν, κάποιες βεβαιότητες θα κλονισθούν και στην σκέψη κάποιων πολιτών θα εμφιλοχωρήσει η υποψία ∙ και, ίσως, κάποια ψηφαλάκια θα αλλάξουν κατεύθυνση!

Άλλωστε, όπως είπε και ο Βλαδίμηρος Ίλιτς Λένιν« στην Πολιτική, ηθική δεν υπάρχει∙ υπάρχει μόνον σκοπιμότητα».

Άρα, και δια της συκοφαντίας, μπορεί να πραγματοποιηθεί- και από τους επιγόνους του- η… «επανάσταση» και να κατακτηθεί η περιπόθητη εξουσία!