Σε ποια πολιτισμένη χώρα εισβάλλουν στους πανεπιστημιακούς χώρους κακοποιά στοιχεία, (αποκαλούμενοι «μπαχαλάκηδες», «αναρχικοί», «αντιεξουσιαστές», «ακροαριστεροί», «Ρουβίκωνες» και με όποια άλλη ονομασία δυσφημούν και προσβάλλουν την Δημοκρατία) και ανενόχλητοι καταστρέφουν τις κτιριακές εγκαταστάσεις και τον εξοπλισμό των πανεπιστημίων, αναγράφουν υβριστικά και απειλητικά συνθήματα, προπηλακίζουν και βιαιοπραγούν κατά φοιτητών, κατά της Συγκλήτου και των ίδιων των πρυτάνεων και, ακόμα, καταλαμβάνουν πανεπιστημιακούς χώρους, τους οποίους χρησιμοποιούν ως εργαστήρια και αποθήκες για την παρασκευή και αποθήκευση πολεμικού υλικού, με το οποίο εφοδιάζεται το λεγόμενο «αντάρτικο πόλης»;

Σε ποια δημοκρατική χώρα οι εντεταλμένες πανεπιστημιακές Αρχές, οι κυβερνώντες και οι εκπρόσωποι των κοινοβουλευτικών κομμάτων, οι γονείς που ονειρεύονται ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους και με χίλιες στερήσεις τα στέλνουν να σπουδάσουν στα ελληνικά πανεπιστήμια, καθώς και οι φοιτητές που τιμούν τον αγώνα και την αγωνία των γονιών τους και πιστεύουν -πρωτίστως- στην «επανάσταση της επιστήμης» παραμένουν απαθείς μπροστά σε αυτόν τον ευτελισμό της πανεπιστημιακής λειτουργίας ή περιορίζονται να ψελλίζουν κάποιες διαμαρτυρίες προς… άγνωστη κατεύθυνση;

Και σε ποια ευνομούμενη χώρα, οι πολιτικές ηγεσίες, συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι, θα δέχονταν -επί τόσες δεκαετίες- να πληρώνουν, κάθε τόσο, τον λογαριασμό οι φορολογούμενοι πολίτες για τις καταστροφές που προξενούν οι παραπάνω κακοποιοί στα πανεπιστημιακά Ιδρύματα, στην δημόσια και ιδιωτική περιουσία;

Και το πλέον εξωφρενικό: σε ποια χώρα, όπου διασώζεται -στοιχειωδώς- η κοινή λογική, εκπρόσωποι κοινοβουλευτικών κομμάτων θα εμφανίζονταν ως υπερασπιστές των δικαιωμάτων των παραπάνω καταστροφέων, των υβριστών της Δημοκρατίας, των βιαιοπραγούντων και κατά συρροήν παρανομούντων; Σε ποια χώρα θα υποστήριζαν την διατήρηση του «Ασύλου» της ασυδοσίας, την ανεξέλεγκτη είσοδο στους πανεπιστημιακούς χώρους και την κακοποιό δράση εξωπανεπιστημιακών στοιχείων ή και κάποιων ενδοπανεπιστημιακών, την παρεμπόδιση της ελεύθερης έκφρασης και την δια της βίας επιβολή της θέλησης μιας φασίζουσας μειοψηφίας;

Και -τελικά- ποιοι επιδιώκουν την υποβάθμιση και απαξίωση των δημόσιων πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων και ποιοι υπερασπίζονται -ειλικρινά- την ύπαρξη και την εύρυθμη λειτουργία τους;

Υπάρχει ένας Κανονισμός Λειτουργίας των Πανεπιστημιακών Σχολών, ο οποίος προβλέπει (στο Κεφ. Ε΄) τον πειθαρχικό έλεγχο «κάθε παράβασης των κανόνων συμπεριφοράς που πρέπει να επιδεικνύουν τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας, ώστε να μην διαταράσσεται η λειτουργία και να μην θίγεται το κύρος του πανεπιστημίου και των λειτουργών του».

Πόσοι και πόσες φορές, Κοσμήτορες και Πρυτάνεις, εφάρμοσαν τον κανονισμό και επέβαλαν τις προβλεπόμενες πειθαρχικές ποινές κατά φοιτητών που προπηλακίζουν και ξυλοκοπούν συμφοιτητές τους, κατά τις συνελεύσεις τους που λαμβάνουν χώραν εντός του πανεπιστημίου, που επιτίθενται -κρανοφορούντες- με ρόπαλα και κοντάρια εναντίον μελών φοιτητικών παρατάξεων (όπως συνέβη και πρόσφατα -και για πολλοστή φορά- στην ΑΣΟΕΕ, στην Πάντειο, στο Αριστοτέλειο, στο πανεπιστήμιο Κρήτης);

Η απάντηση είναι ότι όχι μόνον δεν τόλμησαν να κινήσουν οποιαδήποτε πειθαρχική διαδικασία, αλλά ανέχτηκαν κάποιους… «φοιτητές»(;) να απειλούν τα μέλη της Συγκλήτου, να χτίζουν τις πόρτες των Γραφείων των πρυτάνεων, να αδειάζουν τις σακούλες των απορριμμάτων πάνω στα γραφεία τους, να τους γρονθοκοπούν και να τους τραυματίζουν στο κεφάλι!

Και πόσες φορές τόλμησαν να κάνουν χρήση του υπάρχοντος νόμου (και πριν από την κατάργηση του «Ασύλου») και να καλέσουν την αστυνομία, για να συλλάβει τους εξωπανεπιστημιακούς εισβολείς που βιαιοπραγούσαν και λαφυραγωγούσαν την περιουσία του πανεπιστημίου;

Δικαιολογούνται ότι εάν αντιδράσουν εφαρμόζοντας τους νόμους και τους κανόνες λειτουργίας των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, θα τεθεί σε κίνδυνο η σωματική τους ακεραιότητα (και του αυτοκινήτου τους!) , καθώς και η ζωή των ιδίων και της οικογένειάς τους.

Αλλά σε αντίκρουση αυτής της δικαιολογίας τίθεται το ερώτημα: τότε, γιατί επιδίωξαν να αποκτήσουν το «οφίκιο» του Πρυτάνεως ή του Κοσμήτορα; Για να το ανταλλάξουν (στο πρώτο ζόρι) με τον ρόλο της μαριονέττας και για να συμβιούν… αρμονικά με αυτούς που επιδιώκουν τον ευτελισμό της πανεπιστημιακής παιδείας και την απαξίωση του ελληνικού πανεπιστήμιου;

Εάν δεν «έχουν τα κότσια» να αντισταθούν στον προσωπικό εξευτελισμό τους και την εξαχρείωση της πανεπιστημιακής ζωής, ας «κάθονταν στ’ αυγά τους», καθότι τα μεταξωτά βρακιά θέλουν κι αντάξια σκέλια»!

Και, επιτέλους, αφού οι πανεπιστημιακές Αρχές κόπτονται για το «αυτοδιοίκητον» των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, ας εφαρμόσουν -με δική τους πρωτοβουλία- το σύστημα ελέγχου της εισόδου στους χώρους των πανεπιστημίων, το οποίο ισχύει σε όλα τα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια.

Ας περιφρουρήσουν οι ίδιοι την νομιμότητα στην πανεπιστημιακή επικράτειά τους και ας προστατεύσουν, οι ίδιοι, την αξιοπρέπεια των πανεπιστημιακών δασκάλων και των φοιτητών, εάν δεν επιθυμούν την παρουσία της αστυνομίας στους πανεπιστημιακούς χώρους.

Υ.Γ. Γιατί, ολοένα και περισσότεροι Έλληνες -ακόμα και χαμηλών εισοδημάτων- επιλέγουν να στέλνουν τα παιδιά τους σε ξένα πανεπιστήμια και, ειδικότερα, στο πανεπιστήμιο της Κύπρου (1500 Ελλαδικοί φοιτητές);

Ένας από τους σημαντικούς λόγους, είναι και η εύρυθμη λειτουργία των ξένων πανεπιστημίων, η οποία αρμόζει σε πνευματικά ιδρύματα και η οποία εξασφαλίζεται με την πιστή τήρηση των κανόνων που διέπουν την πανεπιστημιακή ζωή.

Και μια απόδειξη για την παραπάνω αξιολογική κρίση αποτελούν οι θεσμοθετημένοι «Πειθαρχικοί Κανόνες» του πανεπιστημίου της Κύπρου: στους φοιτητές που επιδεικνύουν ανάρμοστη συμπεριφορά, εντός των πανεπιστημιακών χώρων, που προκαλούν ταραχές και σοβαρές ζημίες στις εγκαταστάσεις ή την περιουσία των πανεπιστημίων, που διαπράττουν αδικήματα του κοινού ποινικού Δικαίου, όταν αυτά σχετίζονται άμεσα με το πανεπιστήμιο, καθώς και οποιεσδήποτε παραβάσεις Νόμων, Κανονισμών και Εγκυκλίων του Πανεπιστημίου επιβάλλονται από το Πειθαρχικό Συμβούλιο του Πανεπιστημίου- ανάλογα με την παράβαση- οι κάτωθι ποινές: 1. Γραπτή επίπληξη. 2. Υποχρέωση άμισθης προσφοράς εργασίας- κοινωνικής φύσης- στο πανεπιστήμιο. 3. Επιβολή προστίμου προς μερική ή ολική αποκατάσταση ζημιών που προκάλεσαν στα κτίρια ή στον εξοπλισμό του πανεπιστημίου. 4.Αποβολή από το πανεπιστήμιο για περίοδο ενός ή δύο εξαμήνων και 5. Διαγραφή από το πανεπιστήμιο.